Κρυφά Αισθήματα

~33~

   Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει και τον κόσμο μου να γκρεμίζεται, λες και μου τράβηξαν το πάτωμα κάτω από τα πόδια και έπεφτα. Δεν γίνεται να είχα ακούσει καλά. Ο Πάνος μου ζει. Δεν πέθανε ποτέ. Κι εγώ τον παράτησα και έφυγα. Όχι είναι αδύνατον αυτό. 

''Νεφέλη τι λες? ο Πάνος εκείνη την ημέρα πέθανε.'' της απάντησα σοκαρισμένη.

''Θα σε βόλευε πολύ εε? ο Πάνος ζει Έλενα και μάλιστα πριν λίγες ημέρες βραβεύτηκε και ως τον καλύτερο σεφ της Αθήνας.'' Δεν μπορούσα να πιστέψω όλα αυτά που ξεστόμιζε η Νεφέλη. Το κεφάλι μου με πονούσε και ένιωθα ένα σφυξιμο ανάμεσα στο στήθος.

''Ο Πάνος μου ζει.'' 

''Δεν είναι πια ο Πάνος σου. Απ' όταν ξύπνησε και δεν σε βρήκε δίπλα του και κατάλαβε ότι τον εγκατέλειψες τελείωσες για εκείνον. Δεν θέλει να σε ξανά δει μπροστά του. Παραλίγο να πεθάνει για χάρη σου κι εσύ τον παράτησες για να φύγεις με τον Αντρέα και να ζήσετε μέσα στην χλίδα όπως βλέπω.''

''Τι λες? ποιον Αντρέα? δεν έχω τίποτα με αυτόν. Εγώ νόμιζα πως ο Πάνος πέθανε γι αυτό έφυγα. Δεν άντεχα να το ζήσω αυτό. Πάμε να τον βρω πρέπει να του μιλήσω να του εξηγήσω.'' σκούπισα τα δάκρυα μου πήρα την τσάντα μου και άνοιξα την πόρτα να φύγω αλλά η Νεφέλη είχε μείνει καθισμένη ακόμα στην πολυθρόνα και με κοιτούσε. 

''Τι με κοιτάς? σήκω θέλω να πάω να τον δω'' είπα.

''Νεφέλη ο Πάνος δεν σε θέλει πια. Εξάλλου πλέον είναι παντρεμένος με κάποια άλλη και περιμένουν το πρώτο τους παιδί.'' Άρχισα να γελάω μόλις το άκουσα. Ο δικός μου ο Πάνος δεν θα παντρευόταν ποτέ κάποια άλλη μόνο εμένα αγαπούσε. Η Νεφέλη όμως δεν γελούσε, ήταν πολύ σοβαρή σε αυτά που έλεγε.

   Μου έπεσε η τσάντα από τα χέρια και άρχισα να ουρλιάζω. Δεν μπορεί βλέπω εφιάλτη. Γιατί να το ζω εγώ αυτό αναρωτήθηκα. Έχασα τον άντρα μου την ζωή μου, τα πάντα μου. Δεν τα έχασα εξαιτίας μια σφαίρας αλλά εξαιτίας μου. Εξαιτίας της ανικανότητας μου να κάτσω εκεί να το ζήσω μέχρι το τέλος. 

Εγώ φταίω για όλα. Εγώ η ίδια κατέστρεψα την ζωή μου, με τα ίδια μου τα χέρια. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να αναστατώσω ξανά την ζωή του. Αρκετά τον πλήγωσα και τον ταλαιπώρησα στο παρελθόν. 

Έκλεισα την πόρτα του σπιτιού και έκατσα στο πάτωμα. Τελικά δεν είχα ποτέ παραισθήσεις. Τον έβλεπα στην πραγματικότητα μπροστά μου και στην Γλυφάδα και στην παραλία. Γι αυτό ήταν τόσο θυμωμένος. Νόμιζε πως τον είχα παρατήσει. Πως δεν τον αγαπούσα πια και πως κουράστηκα. Κουτό μωρό μου. Εγώ ποτέ δεν θα σε άφηνα αλλά τελικά σε άφησα με τον χειρότερο τρόπο. Δεν πρόκειται να με συγχωρέσει το ξέρω αλλά εδώ δεν θα συγχωρέσω ποτέ εγώ τον εαυτό μου.

   Η Νεφέλη είχε μείνει σοκαρισμένη και με κοιτούσε. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως δεν ήξερα τίποτα. Αφού με έβλεπαν με τον Αντρέα θα πίστευαν πως ξέρω την αλήθεια. Δεν ήξεραν για τον όρκο σιωπής που είχαμε αλλά αυτό τον βόλεψε γιατί έτσι θα με είχε μόνο εκείνος. Δεν θέλω να τον δω μπροστά μου ποτέ ξανά. 

Σηκώθηκα από το πάτωμα χωρίς να πω τίποτα και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο μου. Άρπαξα μια μικρή βαλίτσα που είχα, έβαλα μέσα μερικά ρούχα και κάποια απαραίτητα πράγματα και πήγα προς το σαλόνι για να φύγω μαζί με την Νεφέλη. Δεν άντεχα να μένω άλλο σε αυτό το σπίτι. Προς μεγάλη μου έκπληξη είχε φύγει. Το μόνο που βρήκα είναι ένα χαρτί πεταμένο στο πάτωμε με μια διεύθυνση πάνω. Αμέσως κατάλαβα. Έχεις μια τελευταία ευκαιρία Έλενα. Μια τελευταία ευκαιρία σκέφτηκα και βγήκα από αυτό το σπίτι τρέχωντας χτυπώντας με δύναμη την πόρτα πίσω μου...!!!

* Θέλω να ζητήσω μια μεγάλη συγνώμη γι' αυτήν την μεγάλη καθυστέρηση μου. Απλα συνέβησαν πολλά πραγματα στην ζωή μου τα τελευταία περίπου δυο χρόνια τα οποία με ανάγκασαν να σταματήσω να γράφω. Τώρα όμως είμαι πάλι εδώ για να ολοκληρώσουμε αυτήν την ιστορία και να μοιραστούμε μαζί ακόμα περισσότερες.

*Περιμένω τα σχόλια σας. Σας ευχαριστώ πολυ <3 !!!!