Κρυφά Αισθήματα

~17~

Είχα αγκαλιά τον Πάνο τον έσφιγγα πάνω μου και είχα κλείσει τα μάτια. Φοβόμουν τόσο πολύ γι' αυτό που θα ακολουθούσε. Κανείς δεν είχε κλειδιά για το σπίτι μου. Σίγουρα ήταν κάποιος κλέφτης άρχισα να σκέφτομαι. Ο Πάνος με κράταγε αγκαλιά και μου χάιδευε τα μαλλιά.

"Μην φοβάσαι αγάπη μου εγώ είμαι εδώ" μου είπε και μου έδωσε ένα φιλί στα μαλλιά μου.

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα μια αντρική φιγούρα. Ήταν σκοτάδι και δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του. Κοίταγε γύρω γύρω στο χώρο. Έψαχνε να δει τι θα κλέψει σκέφτηκα από μέσα μου. Είχαμε μείνει ακίνητοι και περιμέναμε να δούμε την επόμενη κίνηση του άγνωστου άντρα που ήταν μέσα στο σπίτι μου. Ξαφνικά γύρισε και κοίταξε προς το μέρος μας. Πάγωσα ολόκληρη. Αμέσως άρχισα να σκέφτομαι τα χειρότερα. Ο Πάνος έκατσε μπροστά μου και με κάλυπτε με το σώμα του. Ήταν έτοιμος να έρθει αντιμέτωπος με τον απρόσκλητο επισκέπτη μας.

"Έλενα εσύ είσαι?" άκουσα τον άντρα να λέει. Μα πως γίνεται να ξέρει το όνομα μου σκέφτηκα.

"Ποιος είσαι?" είπα με την φωνή μου να τρέμει. Τότε άνοιξε το φως και ο άγνωστος άντρας μου έγινε πολύ γνωστός. Γούρλωσα τα μάτια έσπρωξα τον πάνω στην άκρη και έτρεξα στην αγκαλιά εκείνου του άντρα. Με έκανε βόλτες γύρω από τον εαυτό του.

"Μου έλειψες τόσο πολύ" μου είπε και άρχισε να μου δίνει φιλιά.

"Εμένα πιο πολύ" είπα και άρχισα να τον τσιμπάω στα μάγουλα. Μετά από λίγο γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Πάνο να έχει σταυρώσει τα χέρια του στο στήθος του και να μας κοιτάει σκεπτικός. Έπρεπε να του εξηγήσω πριν βγάλει λάθος συμπεράσματα.

"Μπορώ να μάθω τι συμβαίνει εδώ?" μου είπε με ένα σοβαρό ύφος.

"Πάνο αυτός είναι ο Χρήστος, ο αδερφός μου που ζει στο Λονδίνο" είπα και τον αγκάλιασα πάλι.

"Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω. Είμαι ο Πάνος" τον πλησίασε ο Πάνος και του έδωσε το χέρι του.

"Κι εγώ χαίρομαι που σε γνωρίζω επιτέλους. Έχω ακούσει τόσα πολλά για εσένα." είπε ο Χρήστος και του έριξα μια τσιμπιά. 

Μετά από λίγο βρεθήκαμε στον καναπέ στο σαλόνι μου να συζητάμε. Εγώ μαγείρεψα μια μακαρονάδα να φάμε. Τους είχα αφήσει μόνος τους στο σαλόνι να μιλάνε και τους χάζευα από την κουζίνα. Πόσο μου άρεσε αυτή η εικόνα. Ο Πάνος με τον αδερφό μου μαζί. Ήμουνα τόσο ευτυχισμένη που είχε μπει αυτός ο άνθρωπος στην ζωή μου. Με έκανε να εκτιμήσω τα μικρά πράγματα στην ζωή. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια βόλτα στην παραλία με τον άνθρωπο σου. Αυτά είναι που έχουν σημασία τελικά.