Κρυφά Αισθήματα

~22~

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Πάνο δίπλα μου να κοιμάται. Ήταν τόσο ήρεμος και γλυκός όταν κοιμόταν. Το πρόσωπο του αγγελικό. Πήγα να τον αγκαλιάσω όταν άκουσα κλάματα από το δωμάτιο. Σηκώθηκα σιγά σιγά για να μην τον ξυπνήσω και πήγα κοντά της. Άνοιξα λίγο την πόρτα και την είδα να είναι καθισμένη στο πάτωμα και να κλαίει με αναφιλητά. Πόναγα πολύ να την βλέπω έτσι. Είχα βιώσει τα ίδια συναισθήματα και τον ίδιο πόνο. Η διαφορά μας είναι πως εκείνη είχε επιλογή ενώ εγώ δεν είχα. Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα από το παρελθόν. Θέλω η ζωή μου να ξεκινήσει από την μέρα που γνώρισα τον Πάνο. Να μην θυμάμαι τίποτα από πιο πριν. Ήταν ο άνθρωπος μου. Με έκανε να αφεθώ ξανά στον έρωτα, να δώσω και να πάρω αγάπη. Συναισθήματα που δεν ήθελα να τα ξανά νιώσω. Όταν αγαπάς κάποιον του δίνεσαι με κλειστά μάτια και πολλές φορές τα σημάδια που δείχνουν ότι δεν είναι για εσένα τα αγνοείς ή κάνεις πως δεν τα βλέπεις. Εγώ τα έβλεπα αλλά τα αγνοούσα. Ο Γιάννης για εμένα ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Είναι από αυτά τα λάθη που θα τα κουβαλάς μέσα σου σε όλη την ζωή σου. Λάθος που δεν θα ξανά έκανες ποτέ. Είχα ακόμα ανοιχτές πληγές που δεν μπορούσαν να γιατρευτούν. Δεν ένιωθα τίποτα γι' αυτόν και αυτό νομίζω είναι η μεγαλύτερη τιμωρία του ανθρώπου. Ότι ποθεί να μην τον ποθεί. 

"Σταμάτα να κλαις Δήμητρα, φτάνει, δεν σου κάνει καλό" είπα και έκατσα στο πάτωμα μαζί της.

"Το αγαπάω αυτό το μωρό Έλενα" είπε και χάιδεψε την κοιλιά της.

"Τότε θα το κρατήσεις. Θα σε βοηθήσουμε εγώ και ο Πάνος. Έχεις εμάς!"

"Ναι αλλά θα χάσω εκείνον..."

"Εκείνος με την πράξη του απέδειξε πως δεν αξίζει να τον αγαπάς. Κανένας άντρας δεν έχει το δικαίωμα να στερεί την μητρότητα σε μια γυναίκα. Συμβαίνουν αυτά στις σχέσεις. Μην κάνεις κάτι το οποίο θα μετανιώσεις." άρχισα να λέω.

"Δεν τον θέλω πια στην ζωή μου. Με πλήγωσε πολύ η συμπεριφορά του. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι μήπως δεν καταφέρω να αγαπήσω αυτό το μωρό αλλά να το μισήσω."

"Καμία μάνα δεν μπορεί να μισήσει το παιδί της ακόμα και αν έχει κάνει το χειρότερο έγκλημα." είπα και της χαμογέλασα. Τον ήξερα πολύ καλά αυτόν τον φόβο. Έτσι ένιωθα και εγώ τότε. Μίσος, απέχθεια. Όλα αυτά σβήστηκαν πολύ σύντομα και στην θέση τους μπήκαν τύψεις, πόνος, θλίψη. 

Χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν η Νεφέλη, θα ανησυχούσε. Είχαμε από εχθές να μιλήσουμε.