Κρυφά Αισθήματα

~7~

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έμεινα ξύπνια όλο το βράδυ. Πόσο όμορφος και ήρεμος είναι όταν κοιμάται σκέφτηκα. Τον τελευταίο ένα μήνα κοιμόμασταν κάθε μέρα μαζί. Η Νεφέλη είχε επιστρέψει στα Ιωάννινα και έτσι μέναμε στο σπίτι μου. Πριν ένα μήνα πήρα την απόφαση να το πάρω το ρίσκο με τον Πάνο, αν και δεν ξέρω αν ήταν η σωστή απόφαση. Δεν του είπα τίποτα, περίμενα να σχολάσουμε, εκείνος νόμιζε πως είχα πάρει την απόφαση μου. Όταν σχολάσαμε περίμενα να βγει στο πάρκινγκ για να φύγει, είχε φτάσει στην μηχανή του όταν τον πλησίασα.

"Σε θέλω" του είπα και είδα ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο να πούμε μου έκανε νόημα να ανέβω στην μηχανή του και φύγαμε μαζί. Πήγαμε σπίτι του. Έμενε στην γλυφάδα σε μια μονοκατοικία. Έξω είχε ένα μικρό κήπο και μια κούνια. Το σπίτι ήταν βαμμένο σε απαλές αποχρώσεις και τα έπιπλα όλα καινούργια, σαν χρώμα κυριαρχούσε το γκρι σκούρο. Δεν πρόλαβα να δω πολλά πράγματα, μόλις μπήκαμε στο σπίτι άφησε στην άκρη κλειδιά και κράνος και γύρισε προς το μέρος μου με κόλλησε στην πόρτα και άρχισε να με φιλάει. Έβαλα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του με σήκωσε αγκαλιά "σε θέλω πολύ" μου είπε. Σε λίγο βρισκόμασταν στο κρεβάτι του με όλα μας τα ρούχα στο πάτωμα. Ήμασταν μόνο εγώ και αυτός και επιτέλους θα γινόμουν δική του. Αυτό ήθελα από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Τώρα πια εκτός από το μυαλό μου είχε κατακτήσει και το σώμα μου. Τα φιλιά του με έκαναν να ανατριχιάζω από έρωτα. Πρώτη μου φορά ένιωθα έτσι για κάποιον.

Ήταν ο καλύτερος μήνας της ζωής μου! Κοιμόμασταν κάθε βράδυ μαζί, στην δουλεία πηγαίναμε με διαφορά πέντε λεπτά για να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Όλο πειράζαμε ο ένας τον άλλον και μια φορά κάναμε έρωτα στα αποδυτήρια όταν όλοι είχαν φύγει. Ήθελε να τελειώσουμε αυτό που είχε ξεκινήσει εκείνη την ημέρα και φυσικά δεν αρνήθηκα. Δεν μπορούσα να του αρνηθώ τίποτα. Κάθε μέρα των ερωτευόμουν όλο και πιο πολύ. Κάθε μέρα τον ήθελα ακόμα περισσότερο. Και ζήλευα πολύ αλλά προσπαθούσα να μην του το δείχνω εκτός από ένα βράδυ που βγήκαμε για ποτό μετά την δουλεία και μια άγνωστη ήρθε και του πέταξε το τηλέφωνο της μπροστά μου και εκείνος γέλασε.

"Θα την πάρεις?" τον ρώτησα με ειρωνικό ύφος.

"Μπορεί δεν ξέρω" μου είπε και μου χαμογέλασε.

"Καλά να περάσετε" είπα και πριν προλάβει να αντιδράσει είχα βγει έξω από το μαγαζί. Σταμάτησα το πρώτο ταξί που βρήκα αλλά πριν προλάβω να μπω μέσα με άρπαξε από το χέρι και με πήρε και φύγαμε. Πήγαμε σπίτι μου και καταλήξαμε για άλλη μια φορά στο κρεβάτι. Με ήθελε τόσο πολύ όσο τον ήθελα εγώ? δεν σκεφτόμουν πλέον τίποτα. Ζούσα όσο πιο πολύ μπορούσα αυτό που είχαμε.

"Δεν κοιμάσαι?" μου είπε και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Όχι δεν είχα ύπνο" του είπα και άρχισα να του χαιδεύω τα μαλλιά του.

"Γιατί δεν με ξύπνησες να σου κάνω παρέα?"

"Γιατί είσαι πολύ κουρασμένος και αύριο έχεις δύσκολη μέρα" του είπα δίνοντας του ένα πεταχτό φιλί.

"Γιατί τι είναι αύριο?"

"Καλά το ξέχασες ρε μωρό μου? έχουμε το τραπέζι του γάμου." του είπα

"Δεν μου έχεις αφήσει και καθόλου μυαλό" μου είπε και με πήρε αγκαλιά.

"Και ακόμα δεν έχεις δει τίποτα" του ψιθύρισα στο αυτί και πήγα προς την κουζίνα. Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο είχα μαζί μου ένα μπολ παγωτό και εκείνος έκανε ότι κοιμόταν. Άρχισα να βγάζω διάφορα επιφωνήματα τρώγοντας παγωτό για να τον πειράξω.

"Μου φαίνεται πως απολαμβάνεις περισσότερο το παγωτό από εμένα" μου είπε με πονηρό ύφος

"χαχχαχα τι είναι αυτά που λες βρε πάνο?" του είπα και συνέχιζα.

"Ξέρεις τι θα γίνει τώρα έτσι?" μου είπε σοβαρός.

"τιιι?" του είπα περίεργη και μου πήρε το παγωτό από τα χέρια.

"Θα κάνουμε έρωτα μέχρι να μου αποδείξεις ότι κάνω λάθος". Ανέβηκε από πάνω μου και ξεκίνησε να με φιλάει στο λαιμό και μετά στο στόμα. Για άλλη μια φορά με έκανε δικιά του. Δεν μπορούσα να αντισταθώ σε αυτόν τον άνθρωπο. Με έκανε τόσο ευτυχισμένη που δεν είχα σκοπό να αφήσω κανέναν να το χαλάσει όλο αυτό. Η τουλάχιστον έτσι νόμιζα.