Κρυφά Αισθήματα

~28~

Κοίταξα το χέρι μου και μετά εκείνον. Όταν συνειδητοποίησα τι είχα κάνει έκλεισα το στόμα μου με το χέρι μου. Τι είχα πάθει, ήταν ο μόνος που δεν έφταιγε σε ότι περνούσα αυτήν την στιγμή. Ήθελε να με βοηθήσει και εγώ τον χαστούκισα. Πήγα να τον ακουμπήσω και τραβήχτηκε.

'Ωραίος τρόπος. Έτσι φέρεσαι στους ανθρώπους που θέλουν να σε βοηθήσουν?' είπε και έπιανε το μάγουλο του που τον είχα χτυπήσει.

'Συγνώμη δεν ξέρω τι έπαθα. Είσαι ο μόνος που δεν φταίει. Συγνώμη'

'Συγχωρεμένη. Λοιπόν θα σε αφήσω να μπεις μέσα αλλά για δέκα λεπτά. Είναι επικίνδυνο για τον Πάνο.'

'Θα γίνει καλά?' τον ρώτησα κοιτώντας τον στα μάτια έτοιμη να βουρκώσω άλλη μια φορά.

'Προσπαθούμε για το καλύτερο. Είναι πολύ άσχημη η κατάσταση του. Θέλω να είσαι προετοιμασμένη για όλα όμως' μου είπε και με πήρε αγκαλιά.

'Ανδρέα?' είπα

'Θα κάνω ότι μπορώ Έλενα στο υπόσχομαι' μου είπε μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο, είπε κάτι στον γιατρό του Πάνου και έφυγε. Μπορεί πιο παλιά να τον είχα παρεξηγήσει, να νόμιζα ότι ήθελε να με χωρίσει με τον Πάνο αλλά έκανα λάθος. Ούτε τότε με ξανά ενόχλησε και τώρα θα με βοηθούσε. Σίγουρα θα του είχε περάσει η τρέλα του μαζί μου αλλιώς δεν θα το έκανε. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Μισή ώρα μετά με φώναξε ο γιατρός του Πάνου. Με οδήγησε σε ένα δωμάτιο και μου έδωσε να βάλω την κατάλληλη στολή για να μπω στο χώρο του χειρουργείου και με οδήγησε στον Πάνο.

'Δεν θα τον ακουμπήσεις και δεν θα τον πλησιάσεις. Θέλω να είσαι σε απόσταση. Είναι ανοιγμένος. Ένα μικρόβιο να πάρει τον χάσαμε την ίδια στιγμή.' Μου είπε πριν μπούμε μέσα.

Έγνεψα καταφατικά, άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ένιωσα το σώμα μου να τρέμει και να έχει σπασμούς. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου που δεν μπορούσα να τα συγκρατήσω. Ο Πάνος μου ο άνθρωπός μου ήταν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι με οξυγόνο και άλλα πολλά καλώδια που δεν ήξερα σε τι χρησιμεύουν. Γιατροί και νοσοκόμες ήταν γύρω του. Έλεγχαν την πίεση του, την αιμορραγία. Τον κοίταζα από μακριά και παρακαλούσα τον θεό να ξυπνήσει να ανοίξει τα μάτια του, τίποτα όμως καμία αντίδραση.

'Άνοιξε τα μάτια σου αγάπη μου. Γεννήθηκε ο ανιψιός σου. Πρέπει να τον δεις' είπα μέσα από τα υγρά μάτια μου όσο πιο ήρεμα μπορούσα αλλά πάλι καμία αντίδραση. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο άντρας μου ήταν ξαπλωμένος σε αυτό το κρεβάτι ήταν ο Πάνος μου. Πόσο μεγάλο κακό του είχα προξενήσει? Δεν του άξιζα. Γι' αυτό και αν ζούσε θα τον άφηνα ελεύθερο. Ο Γιάννης ακόμα και από την φυλακή δεν θα με άφηνε σε ησυχία. Ο Πάνος ήταν ο μόνος που δεν έφταιγε.