Kabanata 9
Hawak-hawak ang ulo na sumunod ako palabas kay beverly.Nanuot sa kalamnan niya ang lamig galing sa Aircon paglabas niya.As usual,madilim ang daan patungong stage at nakahilera sa gilid ang mga nalalakihang bouncer.Hindi pa siya sanay sa paligid pero pinipilit niya ang sarili,pasasaan ba na masasanay siya.
Bumaba ang kamay niya papuntang leeg hanggang sa tali ng roba niyang suot ng nagsilingunan ang mga bouncer sa direksyon niya.
"Relax.."dinig niyang sabi ni Beverly na hindi man lang nahiya sa suot.Mas revealing ang suot nitong maiksing short at bra kaysa sa kanya na natatakpan pa ng roba."Malapit ng matapos si Jazz."tukoy nito sa babaeng kasalukuyang sumasayaw sa ibabaw ng stage.
Hindi ako tumugon.Umiikot ang paligid niya at kapag tumingin siya sa dinadaanan niya ay umaalon naman ang sahig kaya nanatiling diretso ang tingin niya.
Nang makitang nasa likuran na sila ng stage ay mabilis niyang inunahan sa paglalakad si Beverly.Wala nang pakialam kung magtaka ito.Humawak siya sa railings ng hagdan at umupo dun.Sapo niya ang masakit na ulo.
"Masama ba ang pakiramdam mo,Rose?Wag ka na kayang sumayaw ngayong gabi?Ipapaalam kita kay Madame."
"Wag na."mahina niyang sabi.
"Ano?Anong wag na?"nagulat siya sa ginawa nito.Hinipo nito ang noo niya.Nanlaki ang matang dumungaw ito sa kanya."Mainit ka,Rose!"
Hinawi ko ang kamay niya sa noo ko.Hindi dahil sa ayaw ko.Ayaw kong mag-aalala ito.
"Sinat lang."sabi ko.Pilit inayos ang ekspresyon ng mukha.
"Yan din ang sinabi mo sa'kin kahapon."matiim ang titig na sabi nito.Hindi ako nagsisinungaling.Simpleng sinat lang ito at Paracetamol lang ang katapat nito.Tulad kahapon.Masakit lang ang ulo ko pero kung makaasta ang babae parang mamatay na ako.Hindi ko ma-gets ang ganung kilos.Way back to na hindi pa ako nagtatrabaho sa bar.Hindi kame nag-uusap at lalung-lalo na hindi kame friends.Magkatrabaho lang talaga.Hindi ako nakikisali sa mga kasamahan ko kapag nag-uumpukan sila sa tabi at nag-uusap.Makatrabaho lang ko ng maayos at uuwi ng six ay ayos na ako.Wala akong naalalang may naging kaibigan ako kaya siguro halos lahat na kilala ako ay aloof sa'kin dahil sa ugaling mayroon ako.Pero nang makiusap siya ditong ipasok siya sa bar ay nagkaroon ako nang karamay at masarap pala sa pakiramdam.
"Bahala ka nga.Basta ha!?Pinigilan kita!Kung matumba ka man diya sa stage ay didiretso na kita sa ospital ha?Yun!Nagpaalam na ako!"diretso nitong sabi.Kita na ang ligid sa leeg nito.Hindi ko mapigilan matawa.Naningkit ang mata nito.
"Oy!Baliw ka na no?"malakas na tanong nito.Tumigil ako sa pagtawa at kinunutan siya nang noo.
"First time kitang nakitang tumawa nang ganyan.Ano to?Improving na?"
May kalakip na tukso sa boses nito.She feel uneasy kaya umayos ako ng upo.Napakamot naman ito sa ulo pero nakangiti pa rin.
Ano yun?Noon ba ay hindi siya tumatawa?Hindi niya akalain sa bata niyang edad ay hindi pa siya nakita ng iba na tumawa ng ganito.Problemado siya,oo,pero hindi kong akalain na magiging ganun ako.Pakiramdam ko pinagkaitan ko ang sarili na tumawa.Naalala niya ang mga magulang.Age of fifteen ay nagsimula na siyang magtrabaho.Pagka-graduate niya nang High school.Wala na siyang naisip nun kundi paano mabayaraan ang mga utang ng Papa niya.Gusto niyang mabayaran kaagad iyo para sa Mama niya.Gusto niyang pawiin ang Problema na lagi niyang nakikita sa mukha nito.Nakangiti siya kapag kaharap ako pero alam kong malaking problema ang dala niya kapag nakatalikod ako.Ayaw niya akong idamay.Pamilya ko sila,kung ano ang Problema nila ay problema ko na rin.
Tumikhim ako."Hindi ako alien."nasabi ko na lang.Mabilis itong tumango."Oo,hindi ka Aliem.Dyosa ka."
'Ha?"
