De Veilige Haven

Anoniem

Het pesten begon allemaal toen ik in groep 7 zat. Ik werd bevriend met een meisje wat ouder was dan ik, aangezien ik geen echte namen wil noemen noem ik haar Nona. Ik had al vanaf het begin af aan moeten weten dat zij geen goede invloed had op mij. Nona was depressief, ik wist dit eerst nog niet, maar ze vertelde het me later.

Ik was altijd al zo een persoon geweest, die je meestal wel vergeeft. Ik kon mensen namelijk gewoon niet laten stikken en ik wou zelf niet alleen achter blijven.

In ieder geval, Nona had zelfmoordneigingen en loog over heel veel dingen, dit kwam doordat ze zelf gepest is geweest.

Nona zette al mijn vrienden tegen mij op en zorgde ervoor dat ik gepest werd. Dit was heel erg vervelend.
Het hielp ook niet bepaald dat mijn moeder mij sloeg en uitschold thuis.
Elke dag weer huilde ik in mijn kamer, maar ik vertelde het niemand.
Ik wou niet meer naar school toe en deed heel vaak alsof ik ziek was.

Na groep 7 ging Nona weg en ik kwam erachter, dat zij mij pestte omdat ze zich altijd klein voelde toen zij was gepest. Toen zij mij pestte voelde ze zich machtig en groot, waardoor ze niet kon stoppen.
Natuurlijk was dit erg sneu voor haar, maar ik vond het geen rede andere mensen zich dan zo te laten voelen.
Aan het einde van groep 7 kwam mijn moeder erachter, doordat een van de meisje die me pestte het aan haar moeder had verteld en die moeder mijn moeder had gebeld. Mijn moeder was teleurgesteld dat ik het haar niet vertelde, maar troostte me wel.

In groep 8 ging het al stukken beter. Tot alles opnieuw begon, maar deze keer werd ik niet alleen op school gepest, maar ook online. Mijn 'vrienden' mochten me blijkbaar niet meer.
Waarom? Ik zal het nooit weten.
Ze roddelden over mij achter mijn rug om, negeerden mij en alleen op social media zeiden ze wat tegen me. Alleen wat ze zeiden was niet zo aardig.
Ik had weer huilbuien. Ik dacht na over leven, over mezelf. Ik was al zo vaak uitgescholden, beledigd dat ik anders keek naar mezelf.

Al hun beledigingen geloofde ik. Ik was immers ook lui, lelijk, dik, een slet, hoer, bitch, aap en ga zo maar door.
En tegen de tijd dat ik naar de eerste klas mocht was ik al depressief. Dat kon je ook merken, ik vertrouwde niemand en sloot mezelf af. Natuurlijk had ik wel 2 vrienden gemaakt, om niet helemaal alleen te zijn, maar toch voelde het niet goed. In de eerste klas kwam ook het eerste litteken op mijn arm. Ik was er niet trots op, maar ik zag geen andere keuze. Ik haatte mezelf, ik had zelfmoord neigingen, ik haat mijn leven, ik haatte alles.
Later kreeg ik haat van een paar meiden die toen in mijn klas zaten, omdat ik me blijkbaar aanstelde en niet zielig moest doen. Zij kende mijn verhaal niet, dus ik vond dat ze niet mochten oordelen.
Mijn moeder sloeg me wel al niet meer, maar schelden kon ze nog steeds. Mijn vader wist van niets. Mijn ouders zijn gescheiden en ik zie hem alleen om het weekend.

Ik werd nog steeds uitgescholden en ik vroeg mijzelf af; Waarom scheld ik ze niet terug uit? Waarom zou ik aardig moeten blijven, als zij dat niet doen?
Toch deed ik het niet, omdat ik wist hoeveel pijn het wel niet deed. Hoe groot de drang ook was, om hun pijn te laten voelen beheersde ik mij.

Uiteindelijk begon ik te denken. Mijzelf afsluiten hielp niets. Dus werd ik steeds wat opener, ik probeerde te lachen, ook al stierf ik van binnen af. Ik kreeg meer vrienden. Hoewel ik niet helemaal gelukkig was, was ik wel gelukkiger dan eerst.

Ik word nog steeds uitgescholden en heb mezelf inmiddels twee keer gesneden, ik weet dat ik mentaal nooit gelukkig zal zijn, maar ik moet het proberen. Hoe erg ik mezelf ook haat.

Bedankt voor het lezen.

*** Project Stop Pesten: verpest het pesten.

***