De Veilige Haven

Anoniem

Op zich is het lang geleden, het pesten. Toch doet het me nog steeds veel pijn. Confronterende gesprekken. Ik heb bijna alle social media's er af gehaald, puur omdat ik te bang ben. Ik zit opgesloten in mijn eigen gevoelens. Angstgevoelens

Het begon op Instagram een jaar geleden. Ik was al uit mijn pestklas vertrokken maar ik kreeg allemaal haatberichtjes. Plots kreeg ik een schokkend bericht op mijn telefoon van de pester.

"Kijk uit. ALs je niet normaal gaat doen zet ik dit op het internet."
En er stond een foto onder. Ik werd bang en heb instagram verwijderd.

De pesters hebben veel met me gedaan maar mijn ouders zeggen dat het wel mee valt. Toch is een deel van mijn depressie door de pesters ontstaan. Zowel op mijn oude school als op mijn nieuwe school.

2016 na de zomervakantie:
Mijn broer. De schokkende beelden van hoe hij mijn vader iedere keer sloeg. Het staat me allemaal nog bij. De beelden op mijn netvlies gebrand. Ik ben zo bang voor mijn broer en sindsdien is mijn depressie ontstaan.

Twee maanden lang heb ik er mee gelopen tot ik het eindelijk tegen mijn vriendin vertelde. Ze stelde allemaal vragen, wat heel normaal is, maar het was voor mij te veel. Ik wist dat ze het goed bedoelde maar het maakte me bang. Had ik het beter niet moeten vertellen?

De angstgevoelens namen me over. Durfde ik mensen nog wel te vertrouwen? Waren ze nog wel te vertrouwen? Zouden ze me niet laten vallen en mij de pijn laten voelen? Ik was te bang, te bang.

Ik denk een week na dat ik het had verteld ben ik minder gaan eten. Op de een of andere manier voelt het goed, maar toch ook weer niet. Ik eet maandag, dinsdag, woensdag en vrijdag niks behalve ontbijt en avondeten. Is het dan echt te weinig? Mijn vriendin zegt dat ze mij al dun vond worden maar ik vind me zelf nog steeds dik. Een meisje van 1.66 en 48 kg is toch te veel?

Ik voel drangen om te eten, maar toch doe ik het niet. En ik heb nog steeds niks verteld tegen mijn ouders. Niet over mijn depressie over niks. Ik wil ze niet belasten. Steeds meer begin ik aan mij zelf te twijfelen. Is het leven mij wel waard. En als ik soms voor de trein sta, denk ik: Heeft het leven nog wel zin?

Maak ik wel de goede keuze?