De Veilige Haven

Saraline2000

Het is inmiddels een jaar geleden. Dat lijkt op sommige momenten best lang. Toch herinner ik me alles nog heel goed. Een jaar geleden kreeg ik voor het eerst te maken met iets waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen: haat. Cyberpesten leek op dat moment iets waar ik onschendbaar voor was. Ik wist dat het bestond, maar het leek altijd ver weg. Tot dan was het enkel iets waar ik een aantal keer over had gelezen, waar ik al heel veel verhalen over had gehoord. Nu ben ik degene die een verhaal vertelt. Gek is dat.

Het begon allemaal met een recensie.

Zoals sommigen onder jullie misschien wel weten, schrijf ik al een tijdje recensies op mijn account. Het klinkt misschien een beetje pathetisch om te zeggen dat het iets is dat ik met hart en ziel doe, maar het is wel iets waar ik oprecht graag mijn tijd in steek. Ik geef graag mijn mening. Een mening waar ik hopelijk ook mensen mee kan helpen. Soms is die mening hard. Soms kunnen mensen daar niet zo goed mee overweg.

Ik weet nog precies hoe ik me voelde, toen ik voor de eerste keer zag welke hetze er was ontstaan. Het was een zondagavond en ik wilde nog even mijn meldingen op Wattpad checken. Normaal gezien was ik echt niet diegene met honderd meldingen op één dag. In die tijd nam ik genoegen met een vijftal. Ik schrok dus, wanneer ik merkte dat ik plots overspoeld werd met meldingen en mijn inbox uitpuilde van de berichten. Meteen wist ik dat er iets niet klopte. Ik ging dus kijken. Wat ik toen las, kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik citeer enkele berichtjes:

"Je maakt me echt zo driftig.Serieus, ga een leven zoeken. Mensen als jij hebben geen leven dus daarom gaan ze haat zaaien.Je bent echt een grote vuil slet. Ga je vader neuken ofzo.Kankerhoer."

"Super zielig hoe je gaat lullen dat iemand niet kan schrijven.Ik vind het te zielig om te zien dat je van jaloezie iemand de grond gaat in stampen.Je bent hetzelfde als de duivel.Als je niks leuks kan zeggen, houd je kanker bek dicht dan.Ziek ben je."

"Omg!!!!Je gaat gewoon een boek tot de grond boren, terwijl je nog niet eens weet hoe het eindigt.Ga zelfmoord plegen ofzo idioot!"

En zo volgden nog een achttal gelijkaardige berichten. Ik heb ze allemaal bijgehouden. Ook op het hoofdstuk van de recensie zelf kreeg ik enkele nare reacties, maar die waren niets vergeleken met de haatdragende woorden die op me afgevuurd werden via privébericht. Veel mensen zagen dus maar een klein stukje van heel het verhaal.

Ik trilde. Ik zweette. Ik was geschokt. Ik weet nog dat ik die nacht heel slecht heb geslapen. De volgende dag durfde ik bijna niet naar school gaan. Alles bleef maar in mijn hoofd rondspoken. Ik kon aan bijna niets anders meer denken. Die week heb ik beslist heel weinig voor school gewerkt. Ik kon mijn concentratie er maar niet bij houden.

Niet dat die woorden zelf me erg gekwetst hebben. Nee, dat kon ik wel relativeren. Waarom zou ik me beledigd voelen door iemand die achter zijn schermpje uit verveling wat algemene scheldwoorden neerschrijft? Iemand die mij amper kent? Wat heeft een recensie schrijven te maken met het zijn van een slet? Het sloeg gewoon nergens op. Ik voelde me dus niet persoonlijk geraakt. Oké, dan ben ik maar een hoer.

Ik vond het vooral triest eigenlijk. Ik kan gewoon niet begrijpen hoe iemand zoiets kan doen. Ik snap best dat iemand het niet eens kan zijn met mijn mening, maar het is toch nergens voor nodig om dat op zo'n wrede manier duidelijk te maken? Daar bereik je toch helemaal niets mee? Gelukkig kan ik alles wel relativeren, maar ik weet dat er mensen zijn die daar meer moeite mee hebben. Jawel, woorden komen echt hard aan.

Ondertussen ging de storm verder. Plots was ik hét gespreksonderwerp op Wattpad. Plots kende bijna iedereen mij als 'dat meisje met de recensie' en bijna iedereen had er wel een mening over, ook al wist zo goed als niemand wat er nu echt aan de hand was. Dat was toch wel even een raar gevoel. Zeker voor iemand als ik, die het liefst niet te veel in de spotlights wil staan.

Begrijp me niet verkeerd, die steun deed me goed. Ter compensatie van alle haat, kreeg ik ook veel lieve reacties. Mensen kwamen voor me op, vertelden me dat ze mijn recensie goed vonden, troostten me door te zeggen dat ik me niet mocht laten doen. Ook mensen waar ik altijd al naar had opgekeken. Ik heb me zelden zo warm gevoeld vanbinnen. Het gaf me echt het gevoel dat ik geapprecieerd werd. Dat natuurlijk in schril contrast met de haat die me werd toegeworpen. Als ik die steun niet had gehad, dan was alles waarschijnlijk anders geweest. Iedereen heeft dus zulke personen nodig. Als je ziet dat er ergens met haat wordt gestrooid: doe niet alsof je neus bloedt en grijp in. Laat die persoon weten dat hij er niet alleen voor staat.

Ondertussen is de storm weer gaan liggen. Sindsdien heb ik geen haat meer gekregen. Ik ben gewoon verder gegaan zoals ik voorheen bezig was. Ik schrijf nog steeds recensies en ik ben er niet minder kritisch op geworden. In tegendeel. Ik ben nog steeds trots op de recensie die ik destijds heb geschreven. Hierbij wil ik iedereen oproepen om niet bang te zijn je eigen mening te verkondigen. Wees trots op je mening, ook al zijn er mensen die het er niet mee eens zijn. Aanvaard kritiek. Zonder kritiek kom je nergens in het leven. Zolang kritiek maar vriendelijk gebracht wordt. Laat het voor eens en voor altijd duidelijk zijn: kritiek is geen synoniem van haat.

***
Project Stop Pesten: verpest het pesten.
***