De Veilige Haven

phae_reading

Wat vooraf ging...

Mijn vader en moeder scheidden in 2008. Toen was ik zes. Dat was ook de laatste keer dat ik huilde. Ik wilde niet zwak overkomen. In 2012 overleed mijn vader, heel plotseling. Dat was heel heftig. Ik heb er niet om moeten huilen en heb het eigenlijk nog steeds niet goed verwerkt terwijl het inmiddels al vier jaar geleden is. Nou ja, ik werd daardoor heel anders. Eerst was ik heel open en uitte mijn gevoelens goed. Nu ben ik heel gesloten en doe me anders voor dan ik eigenlijk ben. Vorig jaar in 2014/2015 begonnen de problemen.

Ik lag best goed in de klas tot op een dag. In de groepsapp van de klas werd gevraagd hoe iedereen op Instagram heette. Op dat moment heette ik Feetjes. Toen begonnen de pesterijen. Ik veranderde mijn naam in Viphae alleen het hielp niks. Ik werd nog steeds gepest. Eerst was het alleen nog face to face maar daarna werd het ook nog via Whatsapp en nog later ook via Instagram via privé berichten (als je Instagram hebt weet je wel wat ik bedoel). Ik werd helemaal gek. Ongeveer halverwege het jaar hadden ze de hele klas tegen me opgezet. Zelfs mijn 'vriendinnen' zeiden via Whatsapp tegen mij dat ze geen vriendinnen meer wilden zijn. Via iemand anders hoorde ik dat ze dat niet meer wilden omdat ze me saai vonden en bang waren om zelf ook gepest te worden. Niet zozeer dat ze geen vriendinnen wilde zijn, maar om via een ander te horen hoe ze echt over me dachten. Dat vond ik heel pijnlijk, en kwam heel hard binnen.

Op dat moment ging het heel snel. Ik werd door iedereen gepest en mijn cijfers kelderden enorm. Er werd mij verteld door mijn mentrix dat ik beter moest werken en anders naar Mavo zou gaan en niet naar Havo, wat ik ontzettend graag wilde. Ik deed dus heel erg mijn best en uiteindelijk lukte het me. Mijn mentrix weet niets van dat ik gepest werd. Ik ben een persoon die zich van iedereen alles aantrekt en alles zelf wil oplossen. Uiteindelijk gingen de pesterijen zover dat ik niet meer wilde leven. Ik wilde dood. Ze gaven me het gevoel dat ik niks was, iedereen haatte me toch en ik ging mijn doel niet halen om naar de Havo te kunnen. Het is heel frustrerend om dat te denken. Ik heb het niet gedaan.

Waarom niet? Ik zou het niet weten. Ik denk doordat er 1 iemand was die mij hielp. Eén iemand. Die iemand was @storygirl_NL : zij steunde me enorm. Eindelijk had ik weer een vriendin. Ik kon het bij iemand kwijt. Dat luchtte enorm op. 

Het frustrerende was dat we niet bij elkaar in de klas zaten. Zij zat op Mavo/Havo en ik op Havo/Vwo. We sproken en zagen elkaar alleen tijdens de leswisseling en de pauzes. Alles deed ik eraan om niet alleen te hoeven staan in de pauze. Ik sloot mezelf op in de wc, ging bij haar staan of als het me niet lukte, ik stond alleen. Nu zit ik wel bij haar in de klas, gelukkig. Ze steunt me enorm. Zonder haar zou ik het niet redden. Dit jaar heb ik een hele andere klas en zit ik bij niemand van vorig jaar nog in de klas. Ik word nog wel gepest, door 2 jongens. Rick en Kian. Ik heb wel weer vriendinnen. Het zijn er zes. Tww van hen (waaronder storygirl_NL) hebben me aan het begin van het jaar meegesleurd naar mijn mentor. Als ze dat niet hadden gedaan was ik nu nog steeds niet gegaan. Ik moest het aan hem vertellen want het moest nu maar eens afgelopen zijn was hun argument.

Waarom? Omdat ik nu opnieuw via Whatsapp gepest werd. Alleen nu privé, niet meer in de groepsapp. Ik ging dus naar mijn mentor en liet het gesprek tussen Rick en mij lezen. Hij zei: "Maar waarom ga je er tegenin dan?" 

Mijn reactie was als volgt: "Nou ik doe er nooit wat tegen en nu kom ik voor me op als advies van iemand. Ik kom voor me op omdat het negeren niet helpt."

 Hij zei toen: "Maar als hij begint via Whatsapp dan blokker je hem toch?" 

Maar mijn weerwoord was dat dat niet hielp want dan kon hij het nog via de groepsapp sturen. Daar had ik gelijk in vond ook hij. Hij ging met mij naar onze teamleider. Die zei hetzelfde, hij was boos. Ik vond dat niet nodig omdat ik een keer voor mezelf opkwam. Ik dacht bij mezelf, als ik het negeer helpt het niet als ik ertegenin ga is het fout. Wat moet ik dan wel doen? Er werd mij niet verteld wat ik dan beter wel kon doen. Mijn mentor beloofde mij dat hij een gesprek zou nemen met zijn mentor en dat hij dan weer met Rick ging praten. Later op die dag werd ik door mijn mentor uit de les gehaald. Hij vertelde mij dat Rick beloofd had om het niet meer te zeggen en zou stoppen. Ik dacht eindelijk rust te hebben maar dat was helaas niet zo. Na een week ging hij weer gewoon 'vrolijk' verder. Alleen er was wel iets veranderd. Hij zei het alleen nog maar als ik zonder die twee vriendinnen was. Zij noemden hem achter zijn rug om een mietje, een watje. Ze hebben gelijk. Hij is ook laf. Je zou denken dat hij wel lef had om het ook met hun erbij te zeggen. Maar nee hij had er het lef niet voor. Dat vond ik gemeen. Ik bedoel als je pest doe het dan ook goed. Of zeg het altijd of zeg het niet, maar niet ertussenin.

Na een ruzie in de groepsapp, ben ik uit de groep gegooid omdat iedereen ruzie kreeg. 

Aanleiding: ik.

Ik ging dus weer naar de mentor. Dit keer uit mezelf. Ik hoop dat het gepest nu ophoud. Als het nog langer doorgaat ga ik weer naar de teamleider. Ik kan op deze manier niet vrolijk naar school. Ik val altijd heel laat in slaap, heb altijd stress. Altijd als hij me weer eens Vippie of Feetjes noemt ben ik daarna stik chagrijnig. Mijn vriendinnen hebben er gewoon last van dat hij MIJ pest. Terwijl ik dit schreef spookte één vraag de hele tijd door mijn hoofd.

Waarom pest hij mij? Ik heb hem toch nooit iets gedaan dus waarom?

Op die vraag zal ik waarschijnlijk nooit antwoord krijgen. Dat vind ik heel jammer. Ik zal waarschijnlijk in de toekomst mensen heel slecht vertrouwen door mijn moeilijk jeugd. Ik ben nu dertien en heb veel dingen meegemaakt die je meestal op die leeftijd nog niet hebt meegemaakt.

Ik hoop dat Rick dit verhaal door wie dan ook gaat lezen. Dat zou voor mij heel veel betekenen. Dank dat jullie mijn verhaal wilden lezen. Dit is mijn verhaal en hoop dat jullie snappen wat het doel ervan was. Namelijk: dat pesten stopt omdat het ontzettend veel impact heeft op iemand. Hopelijk gaan jullie nooit iemand pesten. Mensen willen zelfmoord plegen zoals ik dat wilde. Ik denk veel eerder aan andere mensen dan aan mezelf. Je denkt niet meer zo snel aan jezelf want "Je bent toch wel minder waard". Andere zijn altijd beter, je bent zelf nooit genoeg. 

Dus tegen mensen die pesten: kap ermee want je weet niet wat hij/zij ervan denkt en hebt geen idee wat hij/zij voelt.

***
Project Stop Pesten: verpest het pesten.

***