De Veilige Haven

Anoniem

Ik ben altijd al anders geweest. Altijd, om het zo maar te zeggen. Ik was het meisje dat in het derde studiejaar (acht jaar nvd) alle Harry Potters al uitgelezen had, een jaar later de eerste Hunger Games en in tussentijd alle weetjes in me opgeslagen had die ik tegengekomen was. Alles... Zonder ook maar enige inspanning haalde ik schitterende punten, ik was (en ben) een strever om het zo maar te zeggen, ook al moest ik er zeker toen niks voor doen.

Ook het feit dat ik me lang als een jongen gekleed heb, heel groot, breed gebouwd, een beetje mollig was en vooral ook net zo sterk als jongens gaf me al snel een reputatie. Ik hield van sport, heel erg veel zelfs, nu nog steeds. Maar toen, op de basisschool had ik mijn vaste vriendinnen. Het was een groepje waar niks tussen kon komen en ze mochten mij zoals ik was, ze namen me zoals ik was. Toch was ik net steeds iets minder gewaardeerd dan de anderen, hoewel ik me daar toen niks van aantrok. Nog zoiets: als ik je niet mocht, dan zei ik dat in je gezicht, niet achter je rug om. Blijkbaar wordt zelfs dat niet geapprecieerd...

In het eerste middelbaar scheidde dat groepje waar ik in de lagere school zo mee rondhing. Er was nog een meisje dat bij me in de klas zat en dat ging nog een tijdlang goed. Totdat ik dezelfde bleef en de wereld rondom mij veranderde. Ik bleef een strever, maar ze dachten nog steeds dat ik ook daadwerkelijk veel moeite deed om de punten te halen die ik haalde. Daarbij waren de nieuwe vrienden van mijn oude vrienden minder met me opgezet. Ze zagen het meisje dat mijn oude vrienden gezien hadden in me niet en daardoor heeft dat in het tweede middelbaar tot een breuk geleid. En toen lukte het plots ook heel goed in mijn sport. Ik werd (bijna) Belgisch kampioen, waardoor ik er ook veel meer voor ging trainen en er dus ook veel meer over sprak. En blijkbaar is het niet normaal om een passie te hebben.

En toen was ik alleen, werd ik het stille meisje zonder stem dat niet wist waar bij te gaan staan. Ik ging eraan onderdoor en crashte. Op een gegeven moment kon ik de frustraties zelfs niet meer door te sporten kwijt en stortte ik in bij mijn ouders, die me hebben doen inzien dat ik andere mensen nodig heb. Het is wel vreemd eigenlijk, want ik kan gerust op mezelf zijn, maar zij zijn alle twee mensen mensen, net als mijn zussen, die zelfs populair zijn. Het is wat dat betreft echt moeilijk om daar te staan, want hoe slim je dan ook bent, je bent altijd de nerd, de dikke, de nietsnut, de loner, de vreemde, een boekenworm... zelfs voor je eigen familieleden. Toch wist ik dat ze van me hielden en dat deed goed.

Ik heb een tijdlang tussen verschillende groepen gezweefd, zoekend waar ik bij hoorde of bij wilde horen, maar overal was ik maar een aanhangsel. En uiteindelijk ging ik bij een meisje uit mijn klas staan, omdat ik hen een beetje kende. Niet echt voor hun, want ik was niet alleen van mijn klas een mikpunt van spot geweest ook van hun, maar door het feit dat er een ongedwongen sfeer hing: ze waren niet populair en wilden dat ook niet bepaald zijn. Door de cocon van mijn zogenaamde vriendinnen, had ik nooit anderen willen leren kennen: een grote fout, besef ik nu. Daarbij legde ik mezelf ook nog eens zware druk op op gebied van school, sport en andere hobby's (ik heb ook lang muziek gespeeld)en had dus ook nooit tijd om af te spreken.

Maar goed, het heeft lang geduurd om van dat stille, steeds instemmende meisje terug mezelf te worden. Ik kan het (nog steeds) laten om een strever te zijn in de klas en me te interesseren, dus daar hielp dat ook niet echt. Steeds de laatste zijn die gekozen wordt met groepswerk is een domper op alle mogelijkheden om mensen te leren kennen en ik heb ondervonden dat de meeste mensen niet verder kijken dan hun neus lang is. Ik heb vaak genoeg gehoord dat wanneer ze me leren kennen, ze een heel andere te zien krijgen, dan wanneer ze me gewoon op school zien en dat doet dan weer wel deugd.

Gelukkig zijn die tijden grotendeels voorbij. Ze hebben me sterker doen worden en me doen beseffen dat je vrienden nodig hebt. Hoewel ik misschien nooit expliciet gepest ben, heb ik dit wel zo ervaren. Ik heb nu terug met bijna al mijn oude vriendinnen zelfs terug gewoon contact, ondanks dat ze in een totaal andere groep zitten als mij.

Dat meisje dat me in het begin ook pestte, is nu mijn beste vriendin geworden. Ik heb ontdekt dat ze de jongens een zetje gaf met beledigingen om zelf niet het mikpunt te worden, maar ik neem het haar niet kwalijk.

Ik wil jullie een ding zeggen: laat je niet doen en lach met hen mee. Dat is een advies dat mijn juf van de lagere school gegeven heeft, maar het werkt echt. Wordt je het mikpunt van spot? Lach dan en vergroot je gebreken... zo wordt de sfeer heel ontspannen en is het moeilijk om echt gemene dingen te gaan zeggen. En je moet dus ook niet alles zeggen wat je denkt, want een te scherpe tong kan zich tegen je keren, zeker in mijn geval.

Ik heb me nu neergelegd bij hoe ik ben, de sociaalste zal ik nooit worden, maar dit hele proces heeft wel geholpen. Ik heb van mezelf uit veel mensen leren kennen en het kan me nu veel minder schelen wat anderen van me denken, geloof me, nog steeds, maar dan pols ik bij mijn zus over wat ik moet doen en die helpt me dan vaak genoeg verder.

Dus: wees een persoon, ik weet hoe zwaar het is om anders te zijn, maar anders zijn is niet per sé slecht, ook al doen anderen je soms geloven van wel. Kijk ook altijd vooruit. Ik heb ook altijd gedacht aan de perfecte quote van Ed Sheeran: "In the end, everything wil be good, and if it is not good, it is not the end."

Geloof me, het klinkt rooskleurig als ik het zo allemaal vertel, maar ik heb het nog vaak moeilijk. Door dit alles neem ik alle dingen die er gezegd worden nog steeds veel te letterlijk, ook al zeggen ze dat gewoon om te lachen. Dan bloos ik en de mensen die me goed kennen geven me dan een por, zodat ik weet hoe laat het is. Mijn leven kent nog steeds veel ups en downs, ook al wordt ik niet meer zo veelvuldig beledigt.

Het klinkt zo simpel, maar het is zo verdomd moeilijk om het je niet aan te trekken en toch is dat hetgeen bij mij het beste heeft geholpen. Dat en het feit dat ik weet dat ik beter ben en andere doelen heb met mijn leven dan de meeste jongeren van mijn leeftijd. Een ander doel heeft ook een andere weg nodig, is het niet?

Dit moet inderdaad stoppen, alhoewel mijn situatie zeer vreemd was en zeer specifiek, wil ik dus iedereen oproepen om verder te kijken dan hun neus lang is: misschien is die boekennerd, wel een supertof meisje... ;)

God, dit deed deugd...

*** 

Project Stop Pesten: verpest het pesten

***