De Veilige Haven

LerissaB

Wat vele niet realiseren is dat buitensluiting ook pesten is. Er worden dan wel geen nare opmerkingen naar je hoofd geslingerd, maar toch kan het mensen diep raken. Ongelukkig maken en geen vertrouwen hebben in hun eigen kracht.

Mijn klas op de basisschool was gecompliceerd. Jarenlang was mijn klas een combi-klas, wat inhield dat we samen met een andere groep gecombineerd waren. Groep drie en groep vier, groep vier en groep vijf, groep vijf en groep zes, etc. Ik was altijd de jongere groep, wat dus betekent dat mijn groep altijd een oudere groep boven zich had.

Natuurlijk is dat geen probleem gezien mijn groep altijd stil was, vanwege de 'angst' voor de oudere kinderen in de groep. Hoewel, nu ik er zo aan terug denk, dat dat toch invloed heeft gehad met wat er allemaal is gebeurd.

Vroeger, op de basisschool, was ik altijd te jongensachtig voor de meisjes en te meisjesachtig voor de jongens. Ik hoorde er gewoon overal net niet bij. Dat gevoel verergerde toen er een nieuw meisje in de klas kwam, die ik voor nu even Arienne ga noemen. Arienne raakte al snel bevriend met míjn beste vriendin, wat hartstikke fijn was voor haar want op die manier was ze niet alleen en werd ze betrokken bij dingen.

Ook ik en Arienne raakten bevriend, en zo ontstond een klein groepje. Arienne, Caroline –mijn beste vriendin- en Mara. Ik ging altijd met Mara en Caroline om, maar toen Arienne erbij kwam was ik ineens niet goed genoeg meer. Ik zat nog wel met hen, en sprak af en toe met hen af om te gaan spelen maar ik hoorde er niet bij.

Ik kon het niet vriendinnen noemen, wetend dat ze mij hoogstwaarschijnlijk alleen maar gebruikte. Ik had bijvoorbeeld veel barbiepoppen en een grote kamer, ook mijn ouders waren thuis –of in ieder geval één van hen- en die probeerde dan altijd wat lekkers voor ons te maken.

Nooit had ik zoiets zeker geweten, maar dat gevoel had ik altijd. De schimmige blikken die ze mij gaven, het stilvallen van hun gesprekken als ik er aan kwam. Ik begon steeds meer en meer aan mijzelf te twijfelen, en ik ben al niet zo'n zeker persoon over mijzelf wat alles alleen maar erger maakte.

Toen ik naar groep zes ging, werden de klassen uit elkaar gehaald. We zaten nog maar met z'n achttienen in een klas, wat later meer werden omdat er een aantal nieuwe kinderen bij kwamen.

Mijn klas bestond uit groepjes. Zo had je Caroline, Mara en Arienne, maar ook Belle en Floor. Belle en Floor waren in mijn ogen de wat populairdere meisjes. Zowel Belle als Floor konden het goed vinden met Mara, en om het netjes te zeggen; Mara en ik botste altijd kwa persoonlijkheid. Vandaar dat ik ook veel ruzie had en s'avonds huilend in mijn bed lag, zeggend dat ik niet naar school wou.

Wat ook niet bepaald in mijn voordeel werkte, was dat ik een kop groter was dan alle meisjes in mijn klas. Ik was sterker gebouwd, in tegen stelling tot de andere meisjes die er als 'prinsesjes' uitzagen.

Om een beetje vaart te maken in het verhaal; het waren altijd Caroline en Arienne die zich nergens mee bezig hielden behalve henzelf. Mijn vriendschap vervaagde langzamerhand met Caroline (wat nu weer goed is gekomen) en Arienne was ik jaloers op. Nooit heb ik dat toegegeven of laten merken, maar ik kon het gewoon niet uitstaan dat mijn beste vriendin ineens altijd voor haar koos en mij achterliet. Met Mara, Floor en Belle ging het steeds slechter en had ik bijna altijd ruzie.

Zo kan ik mij nog goed herinneren dat we ook een keer ruzie hadden bij gym. Die keer werd mij te veel en toen barstte ik ook in tranen uit, en dat voor iemand die vrij weinig huilt. Maar omdat ik er wat 'ruiger' uitzag dan die kopkleinere onschuldige meisjes, koos de gymleraar voor hun kant. Ik kreeg van haar (de gymlerares) nog net niet de wind van voren.

Later ging het slechter, en moesten Belle, Floor en ik gaan praten met juf Tilly. Mara werd daar weer buiten gehouden gezien ik meer had aangegeven dat ik vaker met Belle en Floor in de knoop zat dan met Mara, wat niet helemaal waar is. We moesten praten en praten, en juf Tilly dacht dat alles beter ging –wat in werkelijkheid eigenlijk niet zo was.