Piękność, kamień i pazury

Zamek w Skelle nie będzie już fortecą Volkera

W halli panowała cisza. Ludzie Rugata i Volkera popatrywali na siebie nieufnie, ręce błądziły przy toporach za pasami.

Przed chwilą jarl ogłosił, że następną wyprawę poprowadzi młody Haalga, szanowany już wojownik, który jednak dotąd nawet łodzią nie dowodził. Tyle że Volker rozważał czy by go nie wyswatać z Arlaną.

Rugat milczał, niepewny, co zrobić. Miał obok siebie tylko pięciu ludzi, w sali pełnej zbrojnych. Ale wiedział też, że ustąpienie Haaldze szybko skończy jego hovdingowską karierę. A pewnie i żywot.

W tym momencie ktoś zataczając się wpadł do halli. Jeden z wojów Rugata. Padł na kolana i powoli pochylił się. Jego oczy nic już nie widziały. Kiedy upadł, na karku zobaczyli ranę i niknący w niej obrzydliwy, łuskowaty ogon.

Vraranowie patrzyli w osłupieniu. I nagle ciało martwego wyprężyło się. Nogi kopnęły raz, drugi, trzeci. Z ust dobył się bezwładny bełkot i jęki. A potem człowiek ten podniósł się i nie przestając zawodzić, chwycił topór zza pasa i runął na najbliższego z patrzących. Skowyt ginącego i fontanna krwi z rozrąbanej piersi jakby przebudziły zgromadzonych.

Kilka toporów wzniosło się — Vraranowie dosłownie porąbali opętanego na kawałki.

Potem zaś drzwi pękły i do sali wpadła cała rzesza oszalałych napastników. Jednak pierwszy przestrach prysł i wojownicy — Rugata i Volkera pospołu — rzucili się do walki z wyciem nie gorszym niż wrzaski opętanych.

Volker wraz z innymi wzniósł topór, jednak straszliwy ból zwinął go, cisnął na ziemię. Rugat zostawił mu w brzuchu miecz, biorąc broń jarla wypadłą z osłabłych dłoni.

— Nie trzeba było mi się narażać — mówił zimno, patrząc w zamglone bólem oczy starego — nie wiem co się dzieje, ale kiedy się z tym uporamy, zamek w Skelle już nie będzie fortecą Volkera.

Tuż obok starego jarla coś głucho grzmotnęło o deski podłogi. Spojrzał — głowa Haalgi odcięta przez jednego z rugatowych przybocznych.