Lodowa Księżniczka

III

Otworzyłam oczy i rozejrzałam się po pokoju. Błękitne ściany szybko rozwiały moje wątpliwości. Czyli to nie był sen. Wczorajszy dzień i ostrzeżenie Darrena, było jednak prawdą.

Przeklęte duchy! Jak one mogły? Regularnie oddawałam im ofiary, rozstrzygałam za nie sądy...

A teraz to?

Według większości wilków, powinnam była już umrzeć. Przy życiu utrzymywały mnie, jedynie te zmory. Z których większość, nagle stwierdziła, że zgadza się z żyjącymi.

Nawet one stwierdzają, że śmierć powinna się już o mnie upomnieć.

Chyba wolę się w to nie zagłębiać.

Pokręciłam zirytowana głową, chcąc odpędzić niewygodne myśli.

Normalnie zapytałabym o zdanie mojej wilczycy lub Darrena, ale w zaistniałej sytuacji, gdy jedno jest zupełnie wyciszone przez jakieś prochy, a drugie pertraktuje o moje życie...

Muszę pozostać sama, ale zagram w swoją grę. Duchy będą musiały się dostosować.

Powoli wstałam, pamiętając co stało się wcześniej, gdy chciałam wygarnąć Hadrianowi.

Wiele razy już próbowałam samobójstw lub innych tym podobnych rzeczy. Zwiększały odporność na ból i zadawane rany.

Jednak tym razem jest inaczej. Już dawno powinnam była się zregenerować.

Cholerne leki Alexandra. Kiedyś naprawdę go uduszę.

Dobra, nie zastanawiaj się nad tym.

Z tą myślą, powoli weszłam do garderoby i cicho wzdychając, wybrałam jeden z moich ulubionych strojów.

Była to niezbyt zdobna gotycka sukienka. Z przodu sięgała ledwo do połowy uda, ale za to z tyłu tren dotykał jeszcze kostek. Do tego czarne oficerki, na dość wysokim obcasie.

Będę się wyróżniać. W końcu kto mi zabroni?

W sumie, to nikt. Sashy* ani Darrena nie ma.

Powoli przeszłam do łazienki. Wystarczy jeszcze się ogarnąć i mogę zacząć grać.

Jednego byłam pewna, teraz muszę polegać tylko na sobie.

***

Krótki, trochę zbyt opisowy, ale jest.

Mam nadzieję że się cieszycie, o ile ktoś tu w ogóle jest.

Powoli wracam do żywych.

Nie wiem kiedy kolejny, mam nadzieję że już niedługo.

Tymczasem możecie się spodziewać 130 faktów o mnie. Możecie być z siebie dumni.