"Everybody has demons, everybody has ghosts.''
*
138 Dzień po Lądowaniu na Ziemi. Arkadia przestaje być bezpiecznym azylem, las Trikru nie chroni już przed spojrzeniem śmierci. Nocą wypełzają demony. Duchy przeszłości rozciągają swe sidła. Nic nie j...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dobiegam do toczącego się po podwórzu landrovera w ostatniej chwili. Walę pięściami w tylne drzwiczki i macham szaleńczo rękoma, żeby przekrzyczeć ryk silnika mojego maleństwa. Zza szyby pokazuje się rząd zdziwionych głów, a ja stoję i nie potrafię wydukać z siebie nic poza sapaniem i zająknięciami.
— Zabieram się z wami! — odzywam się w końcu, mrużąc oczy przed słońcem, a Bellamy wychyla się z miejsca kierowcy.
— Nie ma mowy. Twoja noga...
— Jego bierzecie. — rzucam wyzywająco, wskazując na rozłożonego na tylnym siedzeniu Jaspera. — To dlaczego nie weźmiecie mnie?
— Problemy z głową to nie to samo co problemy z nogą, Rav. — próbuje tłumaczyć się Bell, ale ja bez jego ani Kane'a pozwolenia wskakuję do auta, zatrzaskując za sobą drzwiczki i wciskając się między Harper a Monty'ego.
— Będziecie potrzebować mechanika, gdy ten gruchot nawali. — pieszczotliwie stukam w samochód, a Jasper odpłaca się za wcześniejsze docinki.
— I kogoś ze śliczną buźką do patrzenia, jak zrobi się nieprzyjemnie. — kiwa głową, a ja uderzam go w bok. — Kapitanie, brałbym ją w ciemno.
Bellamy tylko wzdycha i odpala silnik a Marcus posyła w moją stronę uważne, opiekuńcze spojrzenie. Poza awersją do mojej osoby tych dwóch reszta wita mnie na pokładzie nazbyt entuzjastycznie, bo już po kwadransie drą się i przekrzykują wzajemnie.
Bellamy, Kane, Miller, Harper, Monty, Jasper, Monroe i ja. Zbiorowisko mniej lub bardziej uzdolnionych i zaprawionych w boju dzieciaków to ta nasza armia, z którą wyruszamy przeciwko Ziemianom?
Dobre sobie.
— Nie potrzebujemy mechanika, a Monty jest równie dobry w te klocki co ty. Dobrze o tym wiesz. — rzuca w moją stronę Jasper, wpatrujący się niezmiennie w jeden punkt na horyzoncie. — Uciekłaś od Wicka, gdy zrobiło się gorąco. Zostawiłaś go, bo nie radzisz sobie z tym, co do niego czujesz.
— Stul pysk, Jasper. — odpalam, rozmasowując nogę, poprawiając szyny i nawet na chłopaka nie spoglądając. — Żebym ja ci zaraz nie powiedziała, z czym ty sobie nie radzisz.
— Z kurczącymi się zapasami alkoholu w Arkadii? — dodaje Harper, a Monroe dopowiada za nią:
— Z melancholią dopadającą cię w deszczowe dni?
Pytania i niewinne docinki przeradzają się w zażartą kłótnię, a ta z kolei prawie w mordobicie, od którego ratuje nas Kane nakazujący czujność i spokój. Od tego momentu zajmujemy się więc jedynie studiowaniem mapy, poprawianiem Bellamy'ego zbaczającego z wyznaczonej ścieżki i rozglądaniu się za znakami pozostawionymi w głuszy przez ludzi Indry. Niestety, żadnych znaków ostrzegawczych nie zauważamy a po dwóch godzinach bezczynnego błądzenia w kółko rozdrażnieni wyskakujemy z rovera, rozglądając się za właściwą drogą.
