"Everybody has demons, everybody has ghosts.''
*
138 Dzień po Lądowaniu na Ziemi. Arkadia przestaje być bezpiecznym azylem, las Trikru nie chroni już przed spojrzeniem śmierci. Nocą wypełzają demony. Duchy przeszłości rozciągają swe sidła. Nic nie j...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Kanclerz Jaha siedzi po turecku naprzeciw Lexy. On pochłonięty przez medytację, ona zawzięta w milczeniu i w usilnym wpatrywaniu się we mnie. Z jej twarzy nie mogę odczytać nic oprócz determinacji w wydostaniu się z tej zwierzęcej klatki. Marszczy brwi i zaciska usta, mrugając zawzięcie. Murphy dzięki wygranej w papier kamień nożyce został moim a nie Lexy osobistym ochroniarzem i siedzi teraz z plecami zgiętymi w łuk i zabawia mnie niestworzonymi opowieściami o chorobie psychicznej byłego kanclerza.
O Klanie Pustyni. O urojonym Mieście Świateł?
Oczywiście zdaję sobie sprawę, że prawda jest dużo bardziej złożona.
Nie chcieli dopuścić, bym rzuciła się na Hedę po raz drugi.
Rzucam wyzywającym spojrzeniem w jej stronę i naraz spuszczam wzrok.
Albo ona na mnie.
— Ja wiem, że w przeszłości nie układało nam się najlepiej. — zaczyna Murphy, zacierając ręce. Widocznie zrezygnował już z bajania bzdur i teraz szuka sobie nowej rozrywki. — Ale żeby obmyślić plan ucieczki, powinniśmy ze sobą rozmawiać. No wiecie, wymiana poglądów, historii, koncepcji... bo to chyba to, co robi się żeby przetrwać, prawda? — cisza, z którą się wita, na chwilę zbija go z tropu. — Żadnych chętnych, to może ja zacznę. Cześć. Jestem John Murphy, uprowadzili mnie z Martwej Strefy, siedzę w klatce na zwierzęta i cholernie potrzebuję świeżego powietrza.
— Miasto Świateł wyzwoli nas od bólu. — odzywa się nagle Jaha, przerywając żartującemu chłopakowi i przeciągając głoski powoli. — Nie potrzebujemy dialogu. Świeżego powietrza też nie potrzebujemy.
— O jakim Mieście Świateł on mówi, Murphy? — pytam, wskazując podbródkiem w stronę pogrążonego w medytacji byłego kanclerza. Oczy chłopaka błyszczą z podniecenia i radości, gdy spogląda na Jahę.
— O urojonym raju, do którego żeby się dostać, trzeba połknąć chip. — wyjaśnia, kręcąc głową z rozbawieniem. — Ale może zamiast rozmawiać o chorobie psychicznej kanclerza, pomówmy o nas. O powodach, dla którego uwięzili nas w tej klatce a nie zjedli przy pierwszej lepszej okazji. Jakieś pomysły?
— To chyba oczywiste. — wtrąca się, dotychczas milcząca z wyniosłością, Lexa. — Chcą wywołać panikę, porywając wszystkich przywódców zagrażających planom przejęcia Polis. Siać panikę i strach, wywołać terror i bunt. Zniszczyć armię od wewnątrz, odebrać żołnierzom ich przywódców i zastąpić ich swoją fałszywą Hedą. A następnie... zaatakować i zająć Kapitol.
— W twoim toku myślenia zgadza się wszystko prócz jednego małego szczególika. — kiwa głową Murphy. — Ty jesteś wielką Hedą Polis, Clarke księżniczką Wanhedą, Jaha przywódcą nieistniejącego Miasta Świateł. Ja nie mam nawet swojego wyimaginowanego królestwa. Dlaczego więc jeszcze żyję?
— Bo za dużo gadasz i zawsze kłamiesz jak najęty. — odzywam się, spoglądając ukradkiem w stalowe oczy Lexy. — Pewnie dlatego wzięli cię za jakiegoś mędrca, lub innego królewskiego doradcę.
Murphy grzecznie czeka aż skończę maraton bezkrępacyjnych spojrzeń kierowanych w stronę Hedy, i dopiero wtedy chrząka, kiwając w moją stronę w udawanej podzięce.
— Och, nie schlebiaj mi tak, księżniczko!
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Przyszedł czas na wiecznie rozgadanego i pyskującego Murphy'ego i troszkę Clexy. Mam nadzieję, że ucieszy was to tak samo, jak mnie. Czyli wracam po długiej przerwie i już was nie opuszczam!
