Ακόμη κι αν δεν το διαβάσει κανείς, ΕΊΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΜΑΣ#Wattys2016

Κ2:Το Παιδί Με Το Ποδήλατο

Με τη νατασα βγαιναμε συνέχεια το βράδυ. Πηγαιναμε στις 3 καφετέριες του χωριου, αλλα συχνοτερα μας εβρισκες να καθομαστε σε ενα ξυλο ξεβρασμενο διπλα στη θαλασσα ή στο παγκακι μας. Το παγκακι... Ειχε και εχει μεγαλη συναισθηματικη αξια για εμας. Εκει υπηρξαν σοβαρες οσο και ξεκαρδιστικες συζητησεις. Κοιτουσε στη θαλασσα και ειχε πλατη στα σπίτια και τον πεζόδρομο, αυτο το παγκακι εγινε το στεκι μας. Ενα βραδυ που καθομασταν στο παγκακι αυτο, ακουσαμε καποια στιγμη λάστιχα απο ποδήλατο, οχι κατι ασυνήθιστο, αφου τα περισσότερα παιδιά στο χωριο ειχαν ποδηλατα. Αρχικά, το αγνοησαμε. Ομως αρχισε το παιδι με το ποδήλατο(ηταν στην ηλικια μου, η νατασα με περναει εναν χρονο) να ανεβοκατεβαινε στον πεζόδρομο πισω μας. Πρεπει να περασε κοντα στις, ξερω γω, 5 φορες πριν προσέξουμε οτι ηθελε να μας τραβηξει την προσοχη. Και τοτε η νατασα ψιθυρο-φωναζει "Τι θα γινει ρε μαλακαα αυτο το δρομολογιο θα το κάνεις ποσες φορες ακόμη?" αλλα ακουστηκε τόσο αστειο που αρχισαμε να γελαμε οσο πιο διακριτικά μπορουσαμε(εγω οταν γελαω ως γνωστόν χτυπιεμαι στο κοντινοτερο μου πραγμα, ειτε ειναι άνθρωπος είτε αντεκειμενο). Το θεμα ηταν, οτι δεν ξεραμε τι θα συνεβαινε με αυτον στο κοντινό μελλον..