Δε συνεβησαν πολυ σημαντικά πράγματα μια βδομάδα αφότου γυρισαμε απο την τρελη εκεινη εμπειρία. Τα συνηθισμένα.Ώσπου ηρθε ο τεταρτος ξάδερφος μας ο Σίμος.
Τοτε ολα μετατραπηκαν απο ανιαρα και βαρετα σε χαρούμενες και ενθουσιωδεις στιγμες. Το πρωι στο μπανιο, παιζαμε κοκορομαχιες και πολο. Ειχαμε πια δυο ατομα να τσακώνονται ποιος θα παρει τη Νατάσα στην πλατη τους(γιατι εγω ειμαι βαριά χαχαχαχ πλάκα κανω). Το μεσημέρι, καποιες φορες που πηγαιναμε για παγωτο μετα το φαΐ, αλειφομασταν κυριολεκτικά με το παγωτο στα μούτρα μας(πενταχρονα). Επισης, το βραδυ ηταν η τελικη βολή στη μερα. Λεγαμε τετοια ανεκδοτα και καναμε καψονια ο ένας στον αλλο.
Θελω να δωσω credit στο Σίμο που εκανε τη φαρσα με την κατσαριδα στη Νατάσα..
Αλλα πραγματικα ο Γρηγόρης αρχιζε να μου λείπει. Ειχαν περάσει τρεις βδομάδες απο τοτε που εφυγε κι ολα εμοιαζαν διαφορετικα. Να πω την αλήθεια, απο τη μία ενιωθα τύψεις κι απο την αλλη παραμελημενη. Γιατι να μη μου ειχε στειλει?
〰
Βγηκαμε το απόγευμα σε μια καφετέρια με ολη την παρεα(Σίμος, Νατάσα, Θανάσης , Λάμπρος, Χρήστος, Μαριάννα, Άγγελος) να φάμε κλαμπ σαντουιτσ.
Αφου παραγγειλαμε, τα φαγαμε και μιλησαμε παιξαμε με το ταβλι "βατραχακια". Η Νατάσα εισηγαγε το παιχνιδι, στο οποιο πρεπει να κανεις με το δάχτυλο σου την πούλια να πηδηξει και να προσγειωθει πανω σε μια πουλια του αντιπάλου για να τον "φας". Το σκηνικο απλα δεν υπηρχε. Απο την καφετέρια ελειπε το κόκκινο φωτακι. Γελαγαμε επειδη η Νατάσα ειπε με ψωνιστικο στυλ 'Ελισάβετ τώρα θα δεις θα σου φαω τη μανα'(η μανα ειναι το κυριο πιονι σου) και ο Θανάσης τη μιμηθηκε με ψιλη φωνη. Ηταν τοοσοο γλυκούλης και αστείος που ενταξει ίσως επεσα απο το καναπεδακι απο τα γελια, ισως και οχι.Εντάξει, κερδισατε, επεσα.
Αλλα δεν ημουν η μονη! :)
Μετα πηγαμε στα σπίτια μας για να ετοιμαστουμε. Το βραδυ συναντηθηκαμε στα βραχακια, ενα μερος κατω απο το λιμανι οπου υπάρχουν επιπεδες πέτρες. Καθισαμε επανω και βουτηξαμε τα ποδια μας στη θαλασσα. Ειπαμε με τον Σίμο τα νέα όλης της χρονιας και μερικα σχεδια που μπορει να καναμε κατα τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Ξαφνικα, νιωθω κατι πισω απο την πλατη μου. Γενικά, επειδή νιωθω πολλες φορες οτι με παρακολουθουν αλλα δεν υπάρχει στ' αλήθεια κανεις, το αγνοησα.
Δεν περασαν πέντε λεπτα, οταν νιωθω τα χέρια καποιου να μου κλεινουν τα ματια.Γειά σας αγαπητοί αναγνωστες..😂 Εδω και δύο μέρες δεν ειχα καθολου έμπνευση να γραψω(ισως γιατι ημουν αρρωστη), αλλα τωρα επεστρεψα!
Σχολια τωρα ποια /ποιος νομίζετε οτι κλεινει τα ματια της Ελισάβετ! Το επόμενο κεφάλαιο θα το κανω πιο μεγαλο. ❤
VOCÊ ESTÁ LENDO
Ακόμη κι αν δεν το διαβάσει κανείς, ΕΊΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΜΑΣ#Wattys2016
Ficção AdolescenteΚαλοκαιρια... Αμετρητα τραγουδια, μυρωδιες και προσωπα σου έρχονται στο μυαλο οταν ακους τη λεξη... Καλοκαίρια... Συνηθως τα φανταζομαστε διπλα στη θαλασσα, με αγαπημενους, μακρινες βολτες τα βράδια και πολυ καρπουζι, ολα αυτα σε ένα χωριο.Η καλοκαι...