Stuck in the Midnight

Chapter 15

15. Who are you?

Third Person

"Miss, miss." ani Nixon habang inaalog ang balikat ng dalaga.

Unti-unti namang dumilat ang mga mata nito at tila sinuri ang paligid. Deja vu, isip niya.

"Nasaan ako?" Tanong niya. Napatingin siya kay Nixon na dahilan para manlaki ang mga mata niya."Nixon?"

Nixon nodded. "Oo. Nahimatay ka kahapon sa sementeryo kaya dinala muna kita dito sa bahay namin."

"Ako? Nasa sementeryo?"

"Yup. Hindi mo ba maalala?"

Nang mapansin niyang nag-iisip ang dalaga ay tumango na lamang siya. "Nevermind."

Mukhang hindi kasi nito maalala ang nangyari at kung ano ang pinag-usapan nila.

Nakarinig sila ng ilang katok mula sa pinto ng silid na kinaroroonan nila. Ilang segundo lamang ang lumipas at iniluwa na nito ang isang babae na sa tantiya niya'y nasa 30 pataas. May hawak itong tray na naglalaman ng inumin at pagkain.

Inilapag nito ng tahimik ang tray sa isang maliit na lamesa na inilagay sa harapan ni Harper.

"Kumain ka muna bago tayo mag-usap." ani Nixon sabay ngiti sa kanya. Nagtataka man ay sinunod na lamang siya ni Harper dahil kumakalam na rin ang kanyang sikmura.

Harper

Weird.

Sabi niya, nandito ako dahil nagpunta ako sa sementeryo? How come? Hindi naman ako nagpunta doon. All I know is, may sakit ako at inaalagaan ako ni Oreo when Ignis went to my room.

And the rest is...history? Ugh, I don't know.

Kinain ko na ang hinanda nila saka ako tumingin kay Nixon pagkatapos. Err...he's staring at me while I'm eating. Too awkward.

Kinuha niya ang maliit na lamesa sa harapan ko saka iyon binaba sa  sahig. Then there, he flashed his smile to me.

Sabi na, weird nga.

"W-why?"

"Ms. Harper, based sa sinabi mo sa akin last time..." may inilabas siyang cellphone.
"Ni-record ko ang sinabi mo para maniwala ka. Sabi mo, tutulungan mo akong mahanap ang hustisya para kay Sera."

My eyes widened a bit. Sera? Teka, bakit parang hindi ko naman matandaan na may sinabi akong gan'on?

Kinalikot niya saglit ang kanyang cellphone hanggang sa mahagilap niya na ang hinahanap niya. Binaliktad niya ang kanyang cellphone to make the sound louder, I guess.

"Anong sabi mo, miss?"

"Tutulungan kitang hanapin ang hustisya para kay Sera, Nixon."

"Sigurado ka?"

"Oo, sigurado ako."

And the sound ended.

I wore the best frown I've ever made in my life. "I've never said anything like that!" I retorted.

He smirked. Nixon, he's...a real weird. Paano ba ako nakapunta sa lugar na ito?

Tatayo na sana ako mula sa pagkaka-upo ko sa magarang higaan niya pero hinawakan niya ang dalawang kamay ko, causing me to sit again.

"Wala ng bawian, miss Harper. You will help me find my bestfriend's killer." He flashed a smile, a creepy one, indeed.

Napahawak na lang ako sa sentido ko. Come to think of what he's saying, Harper. 'Diba 'yan naman talaga ang mission mo? To seek justice for Sera and...Miss Alcantara?

NO! AKO ANG PUMATAY KAY MISS ALCANTARA!

"Harper, okay ka lang?"

Napahawak ako sa ulo ko dahil sa naramdaman kong sobrang pananakit dito. It's hurting like hell! Parang binibiyak ang ulo ko sa dalawa...sobrang sakit.

Few minutes after, everything went black...again?

Nixon

Harper lost her mind again.

I frowned nang makitang nakapikit na naman siya at mukhang natutulog. Kakatulog niya lang, matutulog na naman siya?

"Sir Nixon," I heard few knocks. "Hindi po ba kayo papasok? Nakahanda na po ang almusal ninyo."

"Hindi po."

Then a silence followed. Mukhang umalis na si Manang Theodora, 'yong katulong namin.

I returned my gaze to harper who's sleeping again. More wrinkles added when I saw her hands moving weird.

Nagulat ako nang biglang dumilat ang mga mata niya at nakatingin iyon sa akin. Hindi ko alam kung kikilabutan ba ako sa paraan ng pagtingin niya pero one thing's for sure...it's weird.

Dire-diretso ang upo niya sa kama while staring blankly at me.

"Harper?"

She flashed a sweet fcking creepy smile. "Yes?"

Natahimik ako.

This isn't Harper.

Few seconds passed, she moved around and in a snap of eye, nakita ko na siyang hawak ang knife na nakalagay sa tray kanina.

Realization registered to me. Agad akong umilag nang akmang tatamaan na ako ng kutsilyong hawak niya.

Napaatras ako ng mabilis. Si Harper ba 'to? No, definetely not her.

But who?

"Don't walk away!" She chuckled while moving closer to me.

I didn't know if this is some kind of exorcism--hindi e. This house is completely blessed, and I'm assuring that. We've never felt any horror inside.

"Uy, wag ka naman umatras!"

Kinapa-kapa ko ang nasa likod ko. I know, this is the shelf where I put my stuffs.

"Nixon baby, come here." She groaned.

Few steps away from me, itinutok niya na muli sa akin ang kutsilyong hawak niya.

I suddenly grinned. "Harper baby, don't play with me."

She frowned but continued walking. "Gusto ko Nixon baby!" she childishly said--it's not her voice, I'm pretty sure about that.

Inamba niya na sa akin ang hawak niyang kutsilyo in just a few seconds, which made my eyes grew in shock.

"S-sino ka.." I asked, finding my breath.

**

The more questions, the more thrill 😂 Hahaha 😅 happy 200+ reaaads 🎉🎊