The Bucket list

6.

Harry pov.

Louis en ik zaten aan het ontbijt. Het was stil, maar niet ongemakkelijk. Ze zon scheen buiten en het was al redelijk warm. ''Dus, wat doen we in Athene?'' Vraag ik aan Louis. Hij haalt zijn schouders op. ''Geen idee.'' Zegt hij met een grijns. ''Weet je wel hoe lang we blijven?'' ''Ligt er aan hoe leuk je het vind.'' Misschien als ik sneller eet weet ik sneller wat er gaat gebeuren. Snel eet ik mijn ontbijt, maar zie dat Louis zijn tijd neemt. ''Louis, schiet op! Ik wil weten wat we gaan doen.'' Hij kijkt me even aan en neemt nog langzamere happen. Ik zucht geïrriteerd. ''Louis?!'' Zeg ik op zeurende toon. Nu negeert hij me gewoon. Ik loop naar hem toe en ga op zijn schoot zitten. ''Alsjeblieft, Lou?'' Ik maakte grote ogen en Louis zuchtte. "Okè." Hij stopte met eten. "Yaaaaaay" schreeuwde ik.

We waren nu al 2 uur aan het lopen en er was nog steeds niets gebeurd. ''Louis, wat doen we hier?'' Vraag ik voor de zoveelste keer vandaag. ''Ongeduld word niet beloond, Hazza.'' Ik bloos. Daar heb je het weer... Hij noemt me weer Hazza. De zon schijnt en we lopen door de oude stad. Er is niemand bij ons. Ik kijk naar Louis' hand en pak hem dan vast. Hij verstrengeld zijn vingers door de mijne en glimlacht voor zich uit. 

Als we een tijdje hebben gelopen herken ik de straten weer. We zijn in een straat met een aantal cafeetjes niet zo vel van ons hotel. We lopen naar een van de cafeetjes toe. Louis trekt me mee naar een tafeltje en gaat zitten. ''Wil je koffie? Thee? Ice tea?'' Ik knik mijn hoofd bij het laatste en Louis besteld 2 ice tea's. We blijven een paar minuten stil zitten als er een meisje aan komt lopen. Ze lijkt iets ouder dan 20. Ze heeft een dienblad met 2 glazen erop in haar handen. Als ze bij de tafel staat kijkt ze Louis even aan. Hij knikt naar haar en ze kijkt naar mij. Ik ken haar ergens van maar ik weet niet- Ik kijk haar nog een keer diep in haar ogen en en voel dat er tranen in mijn ogen komen. ''G-Gemma?'' Ze knikt. Dan trekt ze me uit de stoel in een knuffel. ''Oh, Harry,'' Ze duwt me weg en legt haar handen op mijn gezicht. ''Je bent zo oud geworden!'' Ik lach. ''Is dat goed of slecht.'' ''Heel goed. Je bent zo knap.'' Ik glimlach naar haar en voel een traan over mijn wang lopen. ''Ik kan van jou hetzelfde zeggen.'' Ze trek me weer terug in haar armen en zo blijven we een poosje staan. Ik kijk naar Louis en zie hem glimlachen. Hij staat op en Gemma draait naar hem toe. ''Hey, ik ben Louis. Ik had je gebeld.'' ''Ja, dat is waar ook. Harry, is dit je vriendje?'' Ik voel mijn adem stokken. Louis kijkt me aan. ''Vriendje?'' Zegt hij met een nadruk op Vriend. ''Ja, aangezien Harry op jongens valt dacht ik...'' Mijn lichaam begon te trillen. ''Wacht, Wacht. Jij valt op jongens?'' Louis kijkt me verbaasd aan. Ik doe een stap naar achter en voel een paar tranen over mijn wangen rollen. ''Shit! Hij wist dat nog niet, Harry ik-'' Ik schud mijn hoofd en draai me om. ''HARRY!'' Hoor ik Louis schreeuwen. Ik begin te rennen en stop niet totdat ik weer in onze hotelkamer ben.

Ik snik. De enige keer dat ik Gemma heb gesproken had ik dit verteld. Waarom heb ik dat gedaan? Louis wil me nu nooit meer zien. Waarom, waarom moest ze dat vertellen?!  Wat als hij me hier nu achter laat omdat ik op jongens val? Ik ken hier niemand. Een luid snik verliet mijn lippen. ''Shit, Shit, Shit!'' Siste ik. Snel liep ik naar mijn kast en trok de kleding eruit. Ik propte het in mijn koffer. Dan was ik maar alvast klaar. Louis zou me zonder twijfelen naar huis sturen. Ik trok uit frustratie aan mijn haar tot het pijn deed. Waarom moest ik Gemma weer zien? Ze heeft jaren niks van zich laten horen. Ze heeft me in de steek gelaten. En nu zegt ze iets waardoor mijn enige vriend me nooit meer wil zien. Hoe kan dit gebeuren?! Waarom moeten dit soort dingen altijd bij mij gebeuren. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en mijn ademhaling sneller gaan. Harry, raak niet in paniek je weet dat dat niet goed is voor je longen... 

Ik kon er niks aan doen, maar ik kon niet stoppen. Ik hoorde de deur van onze hotel kamer open gaan. ''Grote god, Harry! Je bent hier!'' Louis liep snel naar me toe. Ik viel op mijn knieën. ''Louis, a-alsjeb-lieft... S-S-stuur me op zij-n minst naar h-huis? M-Mijn kof-fer sta-aat al klaar.'' Snikte ik uit. Louis keek me raar aan. Mijn ademhaling werd nog sneller en ik voelde dat ik bijna geen lucht meer kreeg. Louis' ogen werden groot en hij zakte naast me neer. ''harry? Harry! Adem oké? In en uit. Alsjeblieft?'' Hij pakte mijn arm en trok me tegen zijn borst aan. Voorzichtig aaide hij door mijn krullen. Mijn hart klopte luid in mijn oren en de tranen bleven stromen. Ik wil niet dat Louis me alleen laat. Hij was de eerste in een lange tijd die ik kon vertrouwen.

''Rustig, Harry. Ik ben niet boos als je dat soms denkt. Echt niet. Alsjeblieft blijf ademen.'' Ik knikte langzaam mijn hoofd. ''J-Je haat me niet?  I-Ik dacht dat je me-me vies zou vin-den.'' Ik fluister het laatste en Louis kijkt me aan. Dat glimlacht hij. ''Hoe zou ik je ooit kunnen haten, Harry? Trouwens... Ik ehm....'' Louis zuchtte. Ik keek hem even aan. ''Ik ben bi, Harry.'' Mijn ogen werden groot. ''Serieus?!'' Hij knikt. ''En al zou ik het niet zijn, ik zou je daardoor nooit haten.'' Zegt hij zachtjes. Ik hoest een aantal keer en Louis kijkt me bezorgd aan. ''Het gaat prima, Louis.'' Ik hoest nog eens. ''Weet je het zeker? We hebben verplegers bij ons hé? Als je iemand nodig hebt dan-'' Ik hiel mijn hand om hoog. ''Het gaat echt prima.'' Louis zucht opgelucht en kijkt naar de koffer naast ons. ''Harry?'' ''Ja?'' ''Waarom is je koffer ingepakt?'' ''I-Ik dacht dat je me zou wegsturen...'' Louis schud alleen zijn hoofd en trekt me nogmaals in een knuffel. ''Nooit, Harry. Maar er is wel iemand die zich schuldig voelt... Ergens bij een café 2 straten hier vandaan.'' Ik knik en sta op. ''Laten we dan maar even naar die persoon toe gaan.''

Als we bij het café aankomen rent Gemma naar me toe. ''OMG HARRY! HET SPIJT ME ZO!'' Ze springt bijna in mijn armen. ''H-Het is niet erg.'' ''i-ik dacht gewoon dat je iemand had gevonden. Jullie zouden zo leuk zijn samen!'' Ik voel mijn wangen knalrood worden en zie vanuit mijn oog hoeken dat louis zijn wangen ook rood zijn. ''j-Ja... N-Nee we zijn niet samen, Gemma.'' Ze knikt. ''Ik heb je zo gemist, Harry... Het spijt me dat ik weg ging, maar ik kon gewoon niet alleen bij jou blijven. Ik dacht dat het beter voor jou zou zijn als je me niet meer zou zien. Hoe gaat het met je.'' Ik slikte. Gemma wist niet dat ik longkanker had. Ze keek me glimlachend aan. ''Gemma... Ik ehm... Ik heb longkanker.'' Haar mondhoeken gingen naar beneden en ze trok wit weg. ''W-Wat?'' ''Ik ben hier omdat ik je nog een keer wilde zien voordat... Nou ja, je weet wel. En ik heb louis ontmoet en hij wilde me helpen mijn bucket list uit te laten komen.'' Gemma zakte op een stoel en haar schouders schokten. 

''H-Het spijt me, Gemma. De dokters kunnen waarschijnlijk niet bij de plekken waar de kankercellen zitten. Z-Ze proberen manieren te vinden. Maar hé, er zijn ook mensen die nog 5 jaar hebben geleefd.'' Zeg ik om er een soort van positiviteit in te gooien. ''Het gaat me niet per se om het feit dat je kanker hebt, Harry. Het gaat mij erom dat ik er niet voor je was toen je het te horen kreeg. Was er überhaupt iemand bij je?'' Ik schudde mijn hoofd. ''Oma is een paar maanden terug overleden, Gemma. Ongeveer 1 maand later kreeg ik het te horen. Eerst ging het goed, maar toen kreeg ik op een avond niet genoeg lucht meer. Ik kon bij de telefoon komen en heb de ambulance gebeld. Toen ze aankwamen was ik bewusteloos. De doktoren vonden het te gevaarlijk om me alleen naar huis te laten gaan dus ik heb voor 5/6 maanden in het ziekenhuis gelegen. Toen ontmoette ik Louis en hij heeft het voor elkaar gekregen dat ik mijn bucket list kan voltooien.'' Ze kijkt me met betraande ogen aan. ''God, het spijt me zo verschrikkelijk.'' Ze staat op en ik doe een stap naar voren. Ik trek haar in een knuffel. ''Gemma, het is al goed... Echt. De doktoren waren aardig en ik had een vriend gemaakt in het ziekenhuis en-'' Ik stop in het midden van mijn zin. ''fack...'' Louis en Gemma kijken me alle 2 vragend aan. ''Ik heb nooit doei gezegd tegen Niall.'' Louis kijkt me raar aan. ''Wie is Niall?'' ''Die jongen in het ziekenhuis! Hij was mijn enige en beste vriend die ik gehad heb en ik heb hem niet eens gedag gezegd toen ik weg ging! Straks denkt hij nog dat ik dood ben! Wat als dat gebeurd tijdens deze reis? Dan heb ik hem nooit meer gezien.'' Ik begon heen en weer te lopen. ''Harry? Harry! We gaan morgen weer terug naar huis. Hij...Hij zou misschien wel mee kunnen? Als je het niet erg vind kunnen Zayn en Liam ook mee?'' Ik knik mijn hoofd en zucht opgelucht. 

Gemma, Louis en ik hebben de hele dag met elkaar doorgebracht. Gemma werkte hier voor een tijdje omdat ze altijd al gek op Griekenland was en er nog een poosje zou willen blijven. 

De volgende morgen stonden we op het vliegveld. Louis gaf Gemma een knuffel en daarna was ik aan de beurt. Gemma en ik konden elkaar niet meer los laten. Louis grinnikte. ''Oké, ik wacht wel alvast in het vliegtuig. Als je klaar bent kom je maar, Haz.'' Ik knikte. Gemma keek me even aan. Haar uiterlijk was verandert, maar ik herkende nog steeds mijn zus waarmee ik vroeger alles deed. Ze keek Louis achterna en keek toen naar mij met een grijns op haar gezicht. ''Ik mag die Louis wel, Harry. Hij is een blijvertje. Doe je best, zo een iemand als hem zal je niet vaak ontmoeten.'' Ik bloosde. ''Denk je dat ik op Louis val?!'' Ze keek me met een sarcastisch gezicht aan. Ik voelde mijn wangen nog roder worden en keek naar de grond. ''Fijn, ik ga Gemma. Ik hou dit keer wel contact.'' Ze knikt en geeft me nog een keer een knuffel. ''Zeg, als jullie iets worden hé? Zeg het dan wel meteen even, wil je?'' Ik duw haar van me af en rol mijn ogen. ''HARRY! BEN JE AL KLAAR!'' Hoor ik Louis schreeuwen. ik loop naar het vliegtuigje toe en draai me nog een keer om naar Gemma. Ze zwaait en ik zwaai terug. 

Op naar huis.