The Bucket list

20.

Harry pov.

Zodra we van het vliegtuig af stapten trok ik meteen mijn vest uit. Australië is warm! Ik weer nog steeds niet wat we hier gaan doen. Louis houd alles wat hij verzint als  verrassing.

''Kae!'' Louis vloog een jongen met blond haar om zijn nek zodra we van het vliegveld af kwamen. ''Louis! Hoe gaat het?'' Zijn Australische accent was duidelijk te horen. ''Goed met jou?'' ''Prima.'' Kaelen zijn ogen richtte zich op mij en hij keek me van boven tot onder aan.

Mijn wangen werden rood en ik greep ongemakkelijk mijn linkerarm vast. ''Kaelen, dit is Harry, Harry, dit is Kaelen.'' Kaelen stak zijn hand uit en glimlachte naar me. ''Hi, leuk je te ontmoeten.'' Ik knikte naar hem en schudde zijn hand. ''Ja, zeker.''

''Mijn auto staat hier een stukje vandaan.'' Kaelen liep voor ons uit terwijl Louis en ik achter hem aan sjokten. Louis verstrengelde zijn vingers na een poosje met de mijne en zo liepen we stil naar de auto toe.

*****

Kaelen opende de deur van ons huisje en stapte naar binnen. Het huisje had een prachtig uitzicht over de zee. ''Als jullie iets nodig hebben roep je me maar. Oh en ik kom jullie rond vier uur ophalen voor het die-'' ''VERRASSING!'' Schreeuwde Louis en hij sloeg zijn hand over Kaelen zijn mond. Kaelen keek hem met grote ogen aan en knikte zijn hoofd. Hij greep Louis zijn hand en trok hem van zijn gezicht. ''Ja. Tot vanmiddag." Hij gaf me een knipoog en liep weg.

''Je mag ook hier blijven hoor, Kea. Ik heb je al zo een tijd niet gezien.'' Zei Louis voordat Kaelen de deur uit kon lopen. Kaelen grijnsde. ''Dat vind ik ook prima.''

Hij ploft neer op de bank en graait zijn telefoon uit zijn zak. ''Hoe gaat het met je zus, Kae?'' Zegt Louis terwijl hij naast Kaelen gaat zitten. Hij kijkt Louis aan, en lacht zijn parel witte tanden bloot. ''Het gaat goed met haar! De dokters zeggen dat ze nog een paar weken chemo hoeft te doen en dan is ze klaar.'' Mijn hoofd schiet omhoog. ''Chemo?'' Mijn stem beeft. Kaelen en Louis kijken mijn kant op. ''Mijn zus had borstkanker. De dokters zeiden dat ze een grote kans had dat de chemo aan zou slaan. En dat heeft het ook gedaan!'' Louis geeft me een kleine glimlach zodra hij merkt dat ik aan het fronzen ben.

Ik ga langzaam naast hem zitten. Louis fluisterd in mijn oor. ''Je hoeft er niets over te zegen, Haz. Als je het voor jezelf wilt houden is het ook goed.'''Ik knik en kijk Kaelen aan. Zijn blauwe ogen staren mij verward aan.

''Ik ehm... Ik heb longkanker. De chemo gaat alleen niet veel meer voor me doen. Ik wacht tot er longen van een donor komen.''

Kaelen geeft me een blik die overstroomt van medeleven. ''Laten we hopen dat er snel een vrij komt.'' Ik schud mijn hoofd.

''dat betekend dat er iemand is overleden. Wat nou als dat een moeder is. Ik kan daar niet op hopen. Ik weet niet eens of ik het wel zou willen.'' Kaelen zucht, staat op en komt naast mij zitten. Hij pakt mijn hand en kijkt me aan. ''Luister, Harry. Mensen die zich opgeven om orgaandonor te worden doen dat om andere mensen hun levens te redden. Die gedachte maakt heel veel mensen ook blij. Dat als ze bijvoorbeeld in een autoongeluk overlijden, ze iemand anders hun leven kunnen redden. Je hoeft je daar niet schuldig over te voelen.'' Vanuit mijn ooghoeken zie ik Louis naar Kaelen knikken. ''Dankje.'' Zeg ik zachtjes.

''Geen dank.''

''Maar, Louis? Hoe ken jij Kaelen eigenlijk?'' Vraag ik. Ik heb het nu al weer lang genoeg over mezelf gehad. Nu is het weer tijd voor een ander onderwerp.

''Mijn vader moest een groot deel van een film in australië filmen. We hebben toen een paar maanden hier gewoont. Ik ging hier ook naar een school zodat ik niet achter zou lopen op een aantal vakken, en Kaelen zat bij mij in de klas. Niet heel veel mensen wilden met me praten, maar Kaelen kwam de eerste dag naar me toe. Zodra mensen wisten dat mijn vader Mark was, begonnen ze in eens met me te praten. Ik ben natuurlijk zo koppig als een ezel, dus ik zei geen woord tegen ze. Dus ik ken Kaelen nu al een flink aantal jaartjes, en we hebben het contact nooit verbroken.''