Isang Saglit, Isang Tingin -A Novel-

Chapter 1

Chapter 1

Nice to meet you

Falling in love was never get easy, lalo na kapag sobra sobra kang na-attach sa isang tao na para bang ayaw mo na siyang mawalay sa paningin mo. Gusto mo lagi mo siyang kasama at mga pangakong walang iwanan. It always start with a glimpse of an eyes, staring right to each other, then for a few matter of second it gone by.

We always find love wherever, whenever. Naiisip nating kapag nakita mo na siya, siya na talaga 'yong taong nakalaan sa atin. Na nakikita mo na kung anong mangyayari sa inyong dalawa. We always hope for the better. We always dream of a perfect relationship. But it doesn't matter if it's perfect or not, as long as they are true to their selves, falling in love is not hard at all.

"Caelan!" agad naman akong napalingon sa tumawag ng pangalan ko. Nakita kong humahangos na palapit sa akin ang isa sa mga kaibigan ko na si Gabe. Nang makalapit naman ito ay naupo sa tabi ko at mabilis ang kanyang paghinga. Hinawakan naman niya ako sa balikat ko, "kanina ka pa namin hinahanap, nandito ka na naman pala." Ngisi pa ni Gabe sa akin.

Inalis ko naman 'yong kamay niya sa balikat ko, "sabihin mo susunod na lang ako, may hinihintay pa ako." Sagot ko naman sa kanya.

"Sino? 'Yong babaeng nakita mo no'ng isang araw? 'Yong umiiyak?" sunod sunod na tanong ni Gabe sa akin.

Tinanguan ko naman siya, "siya nga."

"Umaasa kang babalik siya dito tapos iiyak ulit siya?" aniya.

Napataas naman ako ng kilay sa sinabi niya, "hindi."

"Oh anong ginagawa mo dito, hindi na siya babalik dito, hindi na 'yon magpapakita dito." Aniya, paran pinapamukha niya talaga sa akin na walang pag-asa na makita ko ulit 'yong babae na nakita ko noong nakaraang linggo na umiiyak.

"Umalis ka na nga, susunod na lang ako doon."

Tinapik na lamang ako ni Gabe, "bahala ka, basta sumunod ka doon ha." Tinanguan ko naman siya at nagsimula nang maglakad palayo sa akin.

Nanatili akong nakaupo sa isang table sa labas ng isang coffee shop. Nasa isang garden ako ng mall, ang mga barkada ko ay nasa isang exclusive bar sa kalapit lang ng mall na ito. Ewan ko ba kung bakit binabalik-balikan ko ang lugar na 'to simula nang makita ko siya.

On the first thought, gusto ko siyang lapitan noon. She was crying alone. Walang lumalapit sa kanya, lahat ng dumadaan sa kanya ay tinitingnan lang siya. Kasama ko ang mga barkada ko noong mga oras na 'yon pero wala akong magawa kundi ang tingnan lang siya sa malayuan. I was afraid to talk to her, to comfort her kasi alam ko naman complete stranger ako sa kanya at baka matakot pa siya sa akin.

So I watched her crying, hindi ko alam pero I felt something ache on my chest. Ngayon, nagsisi ako kung bakit hindi ko nilakasan ang loob ko noong mg oras na 'yon. I don't know what this means pero masasabi kong love at first sight iyon, even though I didn't saw her whole face. Maganda siya, that's what a normal guy said kapag nakakakita ng babaeng natitipuhan niya. Maganda at sexy, but not me, she's in pain and more than that. I want to sit beside her and give her a tight hug.

Kailan kaya siya babalik at nang makilala ko naman siya.

I was hopeless to wait for this girl. And at all, I don't know her and she don't know me. I don't exist on her life, well, she changed everything then blew what my mind thinks. She exists. Every night, she was reason I couldn't get sleep. Those sleepless nights, always remind me of her.