Galiba ben artık umutsuz vakayım vazgeçtim, sevmiyorum artık kendimi ben bile sevmezken kendimi nasıl isterim ki sevmeni beni...
gülmüyorum artık mesela, ki etrafa gülücükler saçan biriydim tanımadığım insanlara bile gülümserdim.
Kendimi tanıyamıyorum bazen değil çoğu zaman, çocuklaşıp hayatamı küstüm yoksa olgunlaşıp aksileşiyomuyum bilmiyorum ama ben böyle değildim
bazen gözlerim doluyo ama ağlamıyorum artık eskisi gibi
Güçlü görünmeye çalışıyorum inan öyle değilim ben sinirlendiğimdede üzüldüğümdede ağlarım bu yüzden umutsuz vakayım ne eskisi gibi olabilirim nede böyle kalabilirim ben bile kendimi anlamazken beni anlamanı beklemiyorum...
Beda KOÇYİĞİT.
