Anoreksja-moja przyjaciółka ✔️ [w trakcie korekty]

*autorka

Jestem jaka jestem. Jestem silna bo życie mnie tego nauczyło. Jestem obojętna bo inni mnie tego nauczyli. Jestem obojętna w stosunku do innych, innych którzy mnie krytykują.
Zawsze byłam tą inną, gorszą. Kiedy zachorowałam, nikt się mną zainteresował... Nikt. Wszyscy mieli mnie w dupie. Byłam coraz chudsza, słabsza, gorzej się czułam i tylko nauczyciele to zauważyli. Wtedy przekonałam się kto jest prawdziwym przyjacielem... W tedy było mi przykro bo... No właśnie. Dlaczego? Bo do tamtej pory myślałam, że mogę zaufać wszystkim... Ale okazało się, że takich osób jest mało.
Bo taka jest prawda. Ludzie potrafią Ci tylko dopiec w najtrudniejszym momencie życia... Nawet nie zdają sobie sprawy co Ty możesz przeżywać.
Dlaczego to piszę? Bo mam nadzieję, że ktoś z mojej klasy to przeczyta... I postawi się w mojej sytuacji...

Piszę ten rozdział dla przemijani-e.
Wiem jak to jest, kiedy nikt, ale to nikt nie rozumie i nie zauważa.
Kamil, o którym pisałaś jest świnią. Wiem jak to jest kiedy ktoś się na Tobie wyżywa nie wiadomo dlaczego. Po prostu.
Wyobraź sobie, że masz amnezję i go nie pamiętasz. Zaczyna Cię bić, a Ty go nie znasz... Wygarniasz mu, że co on robi, co sobie wyobraża! A on jest zdziwiony bo do tej pory się mu nie stawiałaś i to Ty jesteś teraz wygrana! To Ty w tamtym momencie jesteś silniejsza! Ja postawiłam się takiej osobie dopiero po roku. I się odczepiła, już nie miałam z nią problemu.
Nigdy nie rozumiałam osób, które dowartościowują się krzywdą kogoś innego. Ale są takie osoby, a ja od tamtej pory jestem w stosunku do nich obojętna...
Przez pewien czas włączała mi się blokada. Nie umiałam się odezwać i bałam się, ale odkąd się postawiłam to wszystko się skończyło.

przemijani-e, życzę Ci, abyś już nie doświadczała czego teraz doświadczasz. To jest okropne i niektóre osoby, które to czytają nawet nie mają pojęcia jakie piekło się przeżywa.
Ale trzeba być silnym.