Perfectly Imperfect

Chapter 4

Napagdesisyunan ni Angelique na siya ay nasa wisyo para kumain ng ice cream, and convinces me that I was in the mood for ice cream too, kahit na ba ang pinakamalapit na ice cream shop is about thirty minutes away.

"So, ang sinasabi mo ay magkaibigan na kayo ngayon? "ani Angelique matapos naming makahanap ng pwesto sa hindi kalakihang ice cream shop.

"Inalagaan niya ako kagabi kaya I presume na ganoon na nga. "sagot ko rito.

Nauna na itong umorder and nagtungo sa pila ng mga customer. Naiwan akong mag-isa at sinariwa ang mga nangyari kahapon up until earlier today.

Sariwa pa sa aking memorya ang pag-aalaga sa akin ni Simon kagabi. Last night was a not-so-good experience on me, stuck in our old house while the heavy rain keep pouring outside and roads were impassable was indeed a reason for me to catch some ice cream.

"Now tell me what happened? " ani Angelique nang makabalik na ito sa aming pwesto. Ibinigay nito ang chocolate flavored ice cream sa akin and I say thank you to her.

"Hindi siya umalis sa tabi ko. " panimula ko. "You knew how much scared I have everytime a rain pours heavily. "

Memory. I remember a camping trip I had with my classmates when I was only eight. Nagtungo kami sa isang camping site and for three days ay ginawa namin ang mga karaniwang ginagawa ng isang girl scout.

"Ikaw ang taya. " saad ni Vanessa. Tapos na ang tatlong araw ng pamamalagi sa site at sa hapon ay aalis na kami, but since katatapos pa lamang ng tanghalian and we had the rest of the afternoon ay napagdesisyunan naming maglaro ng hide and seek.

I was happy. This had been the kind of childhood I imagined I wanted to have. I have no idea what time is it, what time we will depart; but it doesn't matter, because what matter was that moment. And that was more than enough.

Moments passed at kailangan na naming umalis. But the light was fading and the forest was getting dark, at noon ay hindi ko na alam kung saan ang labasan.

Ten. Twenties. Thirties. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nagpaikot-ikot sa gubat, I got lost and was so scared up until I realized na umuulan na pala ng malakas. It was not heavy compared to the storm I experienced yesterday but It's enough for an eight year old girl na matakot and get traumatized sa mga nangyari.

I am thinking about that for a few second nang muling magsalita si Angelique. "But don't you think na normal lang yun sa mga taong nasa panganib? "

Tumingin ako ng makahulugan kay Angelique at nagtanong ng "What do you mean? "

"What I mean is, you two were stuck on your old house, at tulungan ang isang tao ay normal lang sa ganoong sirkumstansiya."

Natahimik ako sa turan ni Angelique. I was about to protest on her statement pero walang salita ang lumabas sa aking bibig.

Tama nga kaya si Angelique? Normal lang ba ang ginawa ni Simon para sa akin? But I know he wasn't just helped me, he cared for me. And that thought was enough for me to believe that he can be a friend to me.

• • •

Nang hapon ding iyon ay umuwi na ako sa aming bahay. Kaninang madaling araw ay nailigtas kami ng Barangay at nagtungo sa kanilang opisina Wala pa noon sila Mama at tanging si Angelique lamang ang kanilang kasama kaya pagkatapos naming magbigay ni Simon ng statement ay sumama ako kay Angelique sa kanilang bahay at doon pinalipas ang buong tanghalian. Pinasabi ko nalang kay Simon na sumama ako sa huli para hindi na mag-alala pa sila Mama.

"Sigurado ka bang ayos ka na anak? " ani Mama habang hawak ang gamot at isang basong tubig.

"Sigurado po ako Mama, huwag niyo na po masyadong isipin ang nangyari sa amin ni Simon dahil baka sa sobrang pag-iisip niyo ay magkasakit naman kayo niyan. " sagot ko.