MUTED M.C

1

"Je hebt nog nooit pizza gegeten ??"

Er zat een klein meisje in het politiebureau. Ze werd ondervraagt door een strenge vrouw die niet eens wist wat de persoon voor haar allemaal had meegemaakt.
'Je naam ?' Het meisje schudde haar hoofd al voor de honderdste keer die dag, iedereen bleef maar vragen stellen waarop zij het antwoord niet wist.
'Liefje, als je met dat lieve hoofdje blijft schudden kan ik je niet helpen.'  Ze schrok, haar meester zei altijd dat ze moest zwijgen en nooit iets mocht zeggen, ookal werd het haar gevraagd. Een kwartier later gaf de vrouw het op, het meisje pulkte wat aan een loshangend draadje van de trui, terwijl de vrouw haar dunne armpje vasthield om een vingerafdruk te nemen.

Ze werd als een crimineel behandelt. Een crimineel zonder naam, zonder familie of identiteit. Eens de celdeuren sloten ging ze op een bolletje in het bed zitten, het bed dat eigenlijk een plank was met een doek over.
Hopeloos.

'Een grote peperoni alsjeblieft ! Met veel kaas !' Michael nam de doos uit de handen van de verkoper en liep de winkel uit naar het kantoor. Hij wreef over zijn kepie, blij dat hij een weekje zijn oude baantje terughad.
'He Mike !' Hij groette Stan, de jongen die voor hem een shift had en liep het kantoor binnen om de dampende doos te openen en er meteen een groot stuk pizza uit te halen. Ja, hij had er daarnet al een gegeten, maar waarom zou hij zelf kunnen weerstaan aan zoiets ? Dit voedsel was heilig voor hem.

Na een halve pizza besloot hij wat over te houden voor later, aangezien hij de late shift had en dringend de cellen eens moest controleren. Hij glimlachte, net zoals vroeger, toen alles anders was. Michael's ouders hadden het niet breed en toen hij graag een eigen gitaar wou kopen voor zijn band moest hij zelf het geld verdienen, maar dit vond hij niet erg, door de aankoop van de gitaar is zijn hele leven veranderd. Nu heeft hij ruim voldoende geld én daarbovenop 3 goede vrienden die hem door alles helpen. 

'Hé cliff ! Kun je straks Mute nog voederen ?'

'Mute wat ?' Michael schrok van de naam, is het respect t.o.v. mensen zo hard verkleind toen hij weg was ?

'Ze zit in cel 3' Hij schrok, het was de eerste keer dat er een vrouw in de cel zat.

'Geef haar gewoon wat brood en water, dan spreekt ze misschien eens.

Michael had daarnaast ook nog nooit meegemaakt dat er een verdachte niks zei, hij had eigenlijk nog nooit echt een verdachte in een cel gehad. Maar hij raapte al zijn moed bijeen, nam een homp brood (dat intussen al wat schimmel bevatte) uit een mand met daarbij een beker water, en liep naar de cellen.

Toen het meisje voetstappen in de gang hoorde kromp ze ineen, bang wat er zou gebeuren. Straks was haar meester terug, straks zou hij haar weer pijn doen. Een traan rolde weer over haar wang toen ze haar ogen sloot en haar armen om haar benen sloeg zodat ze weer op een bolletje zat, hopend dat hij haar deze keer zou sparen. 

Toen Michael het cellengedeelte binnenliep verwachtte hij ook iemand totaal anders te zien, hij dacht dat er een stevige vrouw met vele tattoos met haar armen door de tralies zou staan, klaar om zijn nek om te draaien, maar die was er niet. Het enige wat hij zag was een klein meisje, nog geen 13 jaar, ineengekrompen in een hoekje. 

Hij schrok ervan dat de deur effectief op slot was en probeerde zo stil mogelijk te zijn, zodat ze niet zou schrikken. Toen hij hurkte keek ze even op en schrok, ze verwachtte een andere persoon te zien dan een jongen met paarse haren, maar toch vertrouwde ze het niet: haar meester had al vaker andere mannen de kelder ingestuurd. 

'Hey.. Alles ok ? Hoe ben jij hier terechtgekomen.' Ze keek naar haar knieën, ookal had de jongen een zachte stem, ze vertrouwde hem nog steeds niet.

'Heb je honger ?' Ze keek op en gaf hem een zwak knikje, toen Michael het brood wou nemen bedacht hij zich. Zoiets kon hij toch niet aan een klein meisje geven ? 

'Wacht, ik ben zo terug.' Michael liep de cellen uit en nam de doos pizza, hopend dat het meisje (van wie hij nog steeds de naam niet wist) graag peperoni at.

Ze keek verbaasd toen hij de doos voor haar neerzette en een stukje van de ronde schijf opnam en aan haar wou geven, ze porde er met haar vinger in en keek hem met grote ogen aan.

'Heb je geen honger.' Ze knikte, maar was bang dat er een of ander middel in de driehoek zat waardoor hij haar straks pijn kon doen. Toch nam ze een klein hapje, slikte het door, legde het stuk terug op het karton en schoof het van zich weg. Ze zat vol.

'Komop ! Dit is pizza ! Hoe kan je daar zo weinig van eten ?' Toen Michael het woord "pizza" uitsprak hield ze haar hoofd scheef en fronste haar wenkbrauwen. 

'Zeg me niet dat je.. Wacht ? Je hebt nog nooit pizza gegeten ! Het is het meest heilige ding op deze planeet !' Het meisje kromp ineen, bang dat ze klappen zou krijgen, althans dat gebeurde toch elke keer dat ze iets verkeerd deed. Michael schrok ervan, het was helemaal niet zijn bedoeling haar schrik aan te jagen.

'Rustig ! Ik bedoel het zo niet ! Het is niet erg ! Wow, het spijt me !' Ze keek op en Michael veegde voorzichtig haar tranen weg, ze was nog steeds bang van zijn aanrakingen en dat merkte hij zelf ook. Toch nam ze nog een klein hapje van de pizza, ookal zat ze al vol. Haar meester gaf haar maar een keer in de week een kom soep, dus ze was helemaal niet gewend veel te eten. Ze gaf de jongen voor haar een kleine glimlach als bedankje, hij glimlachte meteen terug. Blij dat hij het meisje plezier deed.

'Het is graag gedaan en daarbij,ik had al gegeten. Mijn naam is Michael, by the way. Wat is die van jou ?' Ze schudde haar hoofd.

'Komop, je kan toch geen naam hebben ?' Ze haalde haar schouders op.

'Jij zegt ook wel niet veel hé ?'

HELLOOOOW, 

IK WAS NIET VAN PLAN OM DIT HOOFDSTUK METEEN ONLINE TE ZETTEN, MAAR IK BEN GEWOON GEEN GEDULDIG TYPE.

FOTO VAN "HET MEISJE" AAN DE ZIJKANT :)

COMMENTS ZIJN ALTIJD TOEGESTAAN ;)

STAY AWESOME (IK HOU ECHT VAN DIE ZIN)

XOXO MARIE