MUTED M.C

4

~EHBO!~

De laatste woorden die het meisje ooit had gezegd was een smeekbede, voor haar meester haar voor het eerst mishandelde. Sindsdien weigert ze te spreken en vertrouwt niemand meer.
Een keer was het bijna gebeurt, toen die jongen haar pizza gaf, ze wou hem zo graag bedanken, maar kon het niet. Ze wist dat het waarschijnlijk een manier was om haar te openen en dan te breken.

Toen Michael na enkele uren nog steeds bij management zat, begon hij het stilaan te verliezen. Waarom konden ze het niet gewoon toelaten ? Hij had toch het vermogen om die verantwoordelijkheid op zich te nemen ? Hij wou haar zo graag helpen, maar nee. Het was niet goed voor de publiciteit.

'Waarom niet ? Ik neem alles op mij, ik geef haar zelf les, ik zorg ervoor dat de pers voor haar knielt, ik wil niet dat iemand anders haar adopteert en haar breekt.' Jef (Baas van management, ik weet echt de naam niet) zuchtte opnieuw en tikte geïrriteerd met zijn pen op de bank.

'Meneer Clifford ik heb belangrijkere dingen te doen dan een stomme discussie over een kind. Het antwoord is neen, en het blijft neen.'

'En waarom ? Je kan niet gewoon neen zeggen zonder een reden !'
'Dat kunnen we wel, dat staat in je contract.' Beiden begonnen gefrustreerd te worden, beu van de lange discussie.
'Geef me gewoon een kans, alsjeblieft.'
Jef ademde diep in. 'Kunt u alsjeblieft deze ruimte verlaten ? Je hebt je neen.'

Toen hij thuiskwam keek iedereen hem verwachtingsvol aan, maar eens ze zijn uitdrukking zagen wisten ze dat hij verloren was. Ze zouden haar niet kunnen helpen, of toch ? Ze besloten het meisje vanavond samen te bezoeken en zo te helpen een goede familie te vinden.
Iedereen raapte meteen wat spullen bijeen, niet wetend hoe ze haar zouden aantreffen.

'Doe me geen pijn, ik ben maar een arm meisje dat niet kan praten.' De agent schopte nog een keer in haar maag, ze kreunde maar zweeg. Iedereen was het beu dat ze niets zei, dus begonnen ze haar nu te pesten. Gewoon omdat zij hen niet vertrouwde.
'Oh neen ! Nu heb ik pijn, maar waarom zou ik toch spreken ?' Hij sloeg haar in het gezicht en ze voelde iets kraken, toen werd het zwart en voelde ze niks meer, heel even geen pijn meer.

Toen Michael haar zo op de grond zag liggen voelde hij een draadje knappen, dat was de druppel.
'Is dit het meisje?' Hij moest niet eens reageren op Calum's antwoord, alles was meteen duidelijk toen hij haar optilde en naar buiten liep. Dit was erover.
'Clifford waar ga je heen ?' Hij negeerde de commissaris en liep meteen door naar de auto, zijn vrienden volgden hem op de voet.

'Ashton watjes ! Calum water ! Luke de EHBO-koffer.' Ze liepen meteen allemaal naar hun 'taakplaatsen' en brachten mee wat Michael ze had opgedragen, terwijl hij het lichaampje voorzichtig op zijn bed legde, ze opende voorzichtig haar ogen en schrok meteen. Hij probeerde haar meteen te kalmeren toen ze zag waar ze zat, maar het gebeurde meteen door de pijn.
'Rustig, shhhh, ik doe je niks, je bent veilig.' Ze knikte voorzichtig.

'Watjes !' Ze schrok zich werkelijk dood toen er een man de kamer binnenkwam en watjes in Michaels richting worp, maar giechelde een klein beetje toen ze recht in zijn gezicht landden. Beiden schrokken meteen, maar waren blij dat ze haar konden opvrolijken.

'EHBO!' De kist belandde weer in Michaels gezicht, alleen was het deze keer misschien ietsje pijnlijker. Ashton begon meteen te gieren toen Michael over zijn neus wreef.

Luke zette de pinguïnknuffel op het bureau en wreef wat haar uit het slapende meisjes gezicht.
'Wat wil je nu doen ? Je hebt zonet soort van een meisje ontvoerd en nu, wat nu ?' Michael nam zijn telefoon.
'Ik ga management nog eens bellen.'

'En ??' Iedereen keek hem hoopvol aan.
'Goed nieuws en slecht nieuws.'
'Wat is het goede nieuws ?'
'Het mag.' Iedereen begon te juichen.
'Wat is het slechte nieuws dan ?' Ik zuchtte.
'We mogen vanaf dan niks meer weigeren, dus als ze ons vragen om haar ergens te droppen of naaktmodel te worden mogen we niet eens discussiëren.' Ik hoorde dat ze twijfelden.
'We doen het.'

Toen het meisje eerst wakker werd schrok ze, ze lag in een nieuw bed, met een verband over haar buik. Eens de deur openging ging er een koude rilling door haar rug, maar eens ze een paarse lok zag was alles ok. Ze had nog nooit iemand vertrouwd sinds alles wat er gebeurd was, maar nu ze hem leerde kennen weet ze het niet meer, ze wou hem zo graag bedanken voor alles. Maar was als dat net zijn bedoeling was ?

Hij ging op de rand van haar bed zitten. 'We moeten even praten.' Waarom had ze hem vertrouwd ? Hij zou nu zowieso zeggen dat ze hem heeft teleurgesteld en dan ergens droppen.
'Hey ! Het is ok. Goed nieuws. Denk ik toch.' Ze kalmeerde.
'Je weet dat de politie je na enkele dagen zal moeten weggeven niet ?' Ze schudde voorzichtig haar hoofd.
'Wel, ze kunnen je niet voor altijd houden. Dus moet je naar een adoptiecentrum. Daar komen er dan mensen om jou te adopteren. Snap je ?' Ze wou niet naar dat centrum, de mensen die haar zouden adopteren waren toch van plan hetzelfde te doen als haar meester, en dan zou ze Michael nooit meer zien.
'Wel, de jongens en ik hebben nagedacht. En we vinden je erg leuk ! Niet op een rare manier maar gewoon een tof meisje. Zou je het erg vinden moesten wij jou adopteren ? Ik weet dat we misschien rare sukkels zijn, maar we zouden je graag nog meer zien dan nu. Is dat ok voor jou ?'
Het leek alsof er een sprankeltje hoop in de ogen van het meisje verscheen, ze knikte en er rolde een traan over haar wang.
Hij sloeg meteen een arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan.
Michael was dolgelukkig. Hij had eindelijk iemand die hij over enkele dagen zijn dochter kon noemen.

SORRY DAT IK AL EEN TIJDJE NIET GE-UPDATE HEB, MAAR IK HAD HET ERG DRUK MET EXAMENS.
NU IS HET VAKANTIEEEEEEE !

QOTD: Rose, Ava of Hope ?

STAY AWESOME !
XOXO MARIE