MUTED M.C

9

~ Hopey ? ~

Het kleine meisje opende haar oogjes en keek schichtig om haar heen. Ze lag in een witte ruimte, onder witte lakens, in een wit bed, toen ze haar hoofd 90 graden draaide zag ze een kastje waarop een prachtig boeket witte rozen stond.
'Oh lieve schat ! Ik wist niet dat je al wakker zou zijn !' Mevrouw Mount kwam de kamer binnen en ging op de stoel naast het meisje zitten.
'Ik zei het nog zo tegen de man van de cafetaria dat hij een beetje moest doorwerken bij mijn koffie omdat ik erbij wou zijn toen je wakker werd en-' nog voor ze kon uitspreken onderbrak het meisje haar door recht te springen en haar een van de dikste knuffels ooit te geven, haar ogen werden meteen vochtig.
'Ik weet het.. Ik had je nooit met hem moeten laten meegaan.. Het spijt me zo meid...' Ze voelde het meisje nee-knikken tegen haar schouder.
'Wat bedoel je nu ? Dat het mijn schuld niet is dat je mee moest met die rare kweepeer en daardoor weer helemaal gebroken bent ? Lieverd het is echt zo ! Het is mijn schuld.' Het meisje schudde haar hoofd weer en wees naar zich zelf.
'Ik.' Mevrouw Mount probeerde te verstaan wat ze probeerde uit te beelden.
Ze wees naar de grond. 'Nu, of, ben nu..'
Hope tekende een glimlach op haar gezicht. 'Gelukkig. Ben je nu echt gelukkig ?' Het meisje knikte.

'Dus.. Hope heeft nu voldoende voedingsstoffen terug in haar lichaam en als ze in een normaal ritme verder eet komt alles goed.' Beide dames glimlachten naar elkaar toen het meisje opgewonden in haar handen klapte.
'Ik laat jullie met rust.' De verpleegster liep de kamer uit.

'Klaar om naar huis te gaan ?' Het meisje knikte en huppelde naar buiten.
'Hope, voor we gaan moet ik je nog even iets vertellen..' Ze schrok van mevrouw Mount's serieuze gezicht.
'Freddie heeft een paar paniekaanvallen gehad sinds je weg was en had ook een paar eetproblemen waardoor hij vaak flauwvalt, maar alles komt zeker goed hoor ! Ik beloof het je dat vanaf hij jou ziet hij volledig zal opklaren !' Het meisje knikte en volgde de vrouw naar een andere kamer. De binnenkant zag er exact hetzelfde uit: wit, wit, wit én raad eens ? Wit. Alleen lag er in het bed een kleine jongen, Hope liep er meteen naartoe en bleef toen abrupt aan de rand staan. Hij leek zo breekbaar.
'Doe maar, het is niet dat hij van glas is.', maar zo leek het wel. Ze nam voorzichtig zijn hand vast en wreef met haar duim over de palm, het leek alsof hij zijn ogen wou open doen en het niet echt lukte, ze wou haar hand wegtrekken, maar zijn greep errond was veel strakker, de blauwe ogen gingen open.
'Hopey ?' Het meisje knikte en opende haar armen, waarin de jongen meteen vloog.

Michael had die dag de hele dag in de studio doorgebracht met een gitaar op schoot, waar hij zijn gevoelens (aka frustraties) probeerde om te zetten in muziek, en leg hierbij ook de nadruk op proberen want in de 2 uur waarin hij hier zat zijn de snaren van het instrument al 4 keer vervangen zijn.
'Hé Mike ! Wij gaan naar huis, kom je mee ? Of blijf je hier nog wat depri zitten doen.' Hij rolde met zijn ogen.
'Ik kom straks wel af, zet mijn bord voor straks ook maar op tafel.' De jongen hoorde iemand een zucht van opluchting laten.
'Ok ! Vergeet niet alles goed af te sluiten ! Anders word Henk boos !' Henk is de manager van 5 seconds of summer (FICTIEVE NAAM) en ja, als iets niet naar zijn zin is dan draait er iets en kan hij wel eens kwaad worden. Toch zit er onder dat harde olifantenvel nog een goede kerel die een ontzettend groot hard heeft, dat vind Michael zo geweldig aan hem.

Een uur (en 2 nieuwe snaren) later verliet hij het gebouw en sloot het extra goed af. Onderweg passeerde hij het weeshuis, waar hij dagelijks voorbij liep, maar nooit het lef had om te kijken of Hope al terug zou zijn, want de jongen wist dat dat niet zou gebeuren.
Dus vulde hij zijn longen met extra veel zuurstof, slikte door en beloofde zichzelf dat hij de volgende keer dat hij er zou passeren, hij wel zou binnengaan. Nu deed hij het niet, want de jongen wist dat hij het toch niet zou doen.

'Raad eens ? Raad eens ?' Luke kwam meteen naar Michael toegelopen toen hij thuiskwam, met een immens grote glimlach op zijn gezicht. 'Wat ?'
'We hebben pizza én je lievelingsfilm ! Vanavond ga je gewoon Hope één avondje vergeten en je op jezelf richten mate, dat verdien je. Je zit al dagen te jammeren over dat kleine meisje, en we begrijpen dat je veel om haar geeft, maar het word tijd dat je eens naar jezelf kijkt gast ! Kijk nu ! Je haarkleur is aan het uitgroeien, je krijgt een baard en  je maakt zelfs de snaren van je lievelingsgitaar kapot ! We maken je zorgen om je ! Dus daarom geen depressieve gedachten vanavond, alleen maar eenhoorns en regenbogen.' Een kleine glimlach verscheen op Michaels gezicht.
' Mogen dat ook pizza's en ninja Turtles zijn ?'
Luke grinnikte. 'Alles wat je wilt mate, alles wat je wilt, zolang je maar lacht en gelukkig bent.'

Nadat ze een volledige marathon hadden gedaan van SpongeBob afleveringen voelde Michael dat hij erg moe begon te worden, dus maakte hij er een avond van en ging naar boven nadat hij de jongens slaapwel had gezegd.

Terwijl hij met zijn tandenborstel in zijn mond stond hoorde hij dat zijn telefoon rinkelde, dus nam hij op.
'Hwahho Mhwer Mwhaaikhwul Chwiffwurd.'
'Hallo Michael ! Mevrouw Mount hier, ligt het aan de lijn of is er een reden waarom ik je niet versta ?'
'Owh swhorrwhy whik bwhen mwhijn thwandwhen whaawhn whet pwhoetswen.' Hij hoorde hoe de vrouw grinnikte.
'Wel Michael, leg die tandenborstel dan maar even aan de kant, want ik heb ontzettend goed nieuws voor jou.'

EXACT DUIZEND WOORDEN. DAT IS ECHT PERFECT, ZELFS BIJNA ZO PERFECT ALS NYLE DIMARCO.

OK MENSEN IK WEET DAT IK TE WEINIG UPDATE EN HET SPIJT ME HIERVOOR EN IK WEET OOK DAT IK VOLGENDE WEEK OOK NIET KAN UPDATEN EN HET SPIJT ME DAAR OOK VOOR, MAAR DAARACHTER ZAL IK ECHT MIJN BEST DOEN OM ME AAN DE WEKELIJKSE UPDATES TE HOUDEN ! ECHT WAAR !

STAY AWESOME !!
XOXO MARIE