MUTED M.C

6

IK LEEF NOG HIHI

~ Ik ben je nieuwe papa~

Een maand later

Hope keek hoe Freddie de deur achter zich sloot. De andere meisjes uit het weeshuis zeiden steeds dat Michael niet zou komen, maar ze wist dat hij haar vandaag kwam halen. Dat had hij beloofd.
Alles viel nog beter mee dan ze had gedacht: de meisjes deden (buiten het zeggen dat Mikey nooit zou komen) vriendelijk tegen haar, alhoewel ze niet echt zeker was of dat gewoon was omdat ze dé Mr. Clifford kende. Mevrouw Mount was ook een van de liefste mensen ter wereld, ze had een roste kat genaamd meneer Fuzzbal en die kwam 's avonds steeds op haar bed slapen, Freddie had zelf gezegd dat de kat superverlegen is en ze het dus een echte eer mocht vinden dat meneer Fuzzbal haar uitkoos en ze voelde zich ook een beetje thuis. Dat was toch de bedoeling niet ? Dat ze zich daar een beetje thuis voelde ?

Haar koffertje lag op het bed, ze had het deze ochtend al gevuld. Hope kon niet wachten om hem terug te zien, elke dag zette ze een streepje in haar notitieboekje zodat ze wist wanneer de verlossende dag eindelijk zou komen. De dag dat ze weg mocht, weg van de meisjes die haar pestten, weg van het vieze eten, weg van hier.
Freddie had beloofd dat hij nog steeds contact zou houden, hij liet haar niet in de steek, nooit. Net zoals Michael, die zou haar ook niet alleen laten.

Ze kwamen goed overeen, hij was de luide en zij de stille. Een beetje zoals Ying en Yang.
Ze hadden wel uren rondgedoold in de kelders van het weeshuis, hij vond dat het op de ruimtes in horrorfilms leek, terwijl zij niet eens wist wat dat was. Ooit hebben ze een volledig ingerichte kamer gevonden, er was nog een gang aan die naar een hutje in een veld leed, ze zouden daar vanaf nu elkaar ontmoeten. Het leukste vond ze toen hij haar de griezelverhalen vertelde uit de boeken op zolder, of die keren dat ze samen naar muziek luisterden en hij haar vertelde over alle meisjes uit het huis die verliefd op hem waren, ze hadden geweldige tijden samen. Hij was  de eerste persoon die ze echt vertrouwde en haar vriend kon noemen. Toch durfde ze nog steeds niet praten.

'Mike hou nu op ! Wordt rustig !' Luke hield hem tegen voor er weer een kussen op de grond werd gegooid.
'Neen Lucas, ik kan het niet, ik wil niet rustig worden, ze kunnen toch geen mensen kiezen om hun uitstraling ??' Nog geen uur geleden was hij de rechten gaan halen om Hope te kunnen adopteren, maar ze hebben hem geweigerd aangezien hij er niet als een 'voorbeeldige vader' uitzag en zij al een erg zwaar verleden heeft gehad. Ze kunnen het toch niet menen ?
Al maanden keek hij er naar uit om haar tot zijn dochter te maken, hij had (samen met de anderen) een kamer ingericht, kleren gekocht, een school geregeld waarbij ze op Tour nog steeds lessen kon volgen, oppassen,uren gewerkt om de rechten te verkrijgen en nu zeggen ze dat hij er niet voorbeeldig uitzag ? Wat willen ze dan ? Een man in een peperduur pak met strikje én bijpassende handtas (man bag heet dat dus), want dat zouden ze nog gekregen hebben als Michael wist dat hij er zo moest uitzien. Hij zou alles voor haar doen.

'Daar gaat mijn hoop, alle hoop dus.' Hij schoof de doos pizza die de jongens speciaal voor hem hadden gekocht weg.
'Wow wow wow, heeft dé Michael Clifford nu net pizza geweigerd ? Komop nou ! Hope is er ook niks mee als jij er niet meer bent ! Mike please eet iets, we hebben speciaal je lievelingspizza gekocht om je op te vrolijken en je ruikt er niet eens aan.' Hij haalde zijn schouders op en ging rechtstaan. 'Ik ben op mijn kamer, als je me nodig hebt.'

Enkele uren later zat Hope er nog steeds, ze kon niet geloven dat hij haar nog niet was komen halen, hij had het toch beloofd ?
Een lichte klop klonk op de deur en Freddies hoofd sprong er meteen vanachter. 'Hopey ? Er is iemand voor je.' Ze sprong meteen op en volgde hem naar de ontvangsthal, daar stond een man met geverfd haar, piercings en enkele tattoos.
'Beloof me dat als hij je breekt je gewoon wegloopt.' Ze knikte naar de jongen en liep naar de man.
'Hallo lieverd, mijn naam is Bart. Ik ben je nieuwe papa.'

'Michael ? Kun je opendoen ?' Luke klopte nog een keer op de eikenhouten deur en hoopte ontzettend veel dat als die openging er geen zombie achter zou staan. Hij was fout.
Erachter stond een jongen met warrig haar, bloeddoorlopen ogen en tranen op de wangen, het was een verschrikkelijk beeld.
'Wat ?' Luke schrok van het botte antwoord. 'Ik heb gebeld naar de mensen bij wie je daarnet bent geweest, ze willen je een tweede kans geven.'
Het was wel alsof er een toverfee met haar stokje op het hoofd van de jongen had getikt en er elk moment regenbogen zouden verschijnen waarvan een eenhoorn spong.
'Meen je dat ?!'
'Volgende week willen ze je terugzien, zorg maar dat je er nu wat verzorgder uitziet.'

CHALLENGE 1 : MAAK KORTE A/N MET VEEL INFO. LET'S GO

HALLO
IK BEN MARIE, IK DOE MIJN BEST OM DIT BOEK TE SCHRIJVEN, IK DAT NIET ZO VAAK KUNNEN WEGENS SCHOOL. IK MIJ DUS VERONTSCHULDIGEN HIERVOOR.
SORRY.
IK VANAF NU WEL MEER UPDATEN PROBEREN.
JEEJ.
STAY AWESOME.

-> INHOUD : 10/10
-> KORTHEID: 7/10
-> OPMAAK: -21/10
->TOTAAL: -4/30
CHALLENGE NIET GELUKT.

CHALLENGE 2: MINSTENS 1KEER PER WEEK BEIDE BOEKEN UPDATEN.

challenge accepted.

Bedank PizzaAapSanne, door haar comment had ik zin om verder te gaan.