MUTED M.C

5

~Alsjeblieft geloof me.~

BELANGRIJKE A/N OP HET EIND, LEES HEM ALSJEBLIEFT ❤️

'Wat dacht je van Anna Gordon Clifford ?' Het meisje schudde haar hoofd.
'Iets anders dan. Jana ?' Ze deed hetzelfde.
'Je eigen naam weet je echt niet ?' Ze zuchtte en deed die beweging opnieuw.
'Wat vinden jullie van Hope ?' De ogen van het kleine meisje begonnen te blinken toen Luke de kamer binnenkwam, ook de paarsharige jongen kreeg hetzelfde gevoel. Ze hadden een juiste naam gevonden.

'En welke naam hebben jullie voor haar uitgekozen ?' Michael keek de vrouw voor hem aan en glimlachte breed.
'Hope Karen Clifford. Hope omdat ze ons hoop gaf om nooit op te geven en Karen omdat dit de naam van mijn moeder is.' Ze knikte goedkeurend en gaf hem een lijst.
'Je moet al deze papieren gaan afhalen en invullen en een maand een oudersschapcursus volgen zodat men weet of je geschikt bent voor de klus. Tot die tijd zal Hope naar het weeshuis gaan.' Hij was teleurgesteld, dat hij haar niet meteen kon adopteren en ze nu toch naar het weeshuis moest, maar blij dat hij haar over een maand al kon redden.
'Oh ja, voor je weggaat, er is nog een ding.' Hij draaide zich om.
'Het is het beste als je haar in die maand niet bezoekt, contact maakt, of iets verteld over je plannen, anders zal ze teleurgesteld zijn moest je niet geschikt zijn.'
Michael haatte mensen van de wettelijke dienst zo erg.

En zo gebeurde het dat hij die avond, na alles uit te leggen aan de jongens, Hope wegbracht naar het weeshuis. Hij had haar alles al proberen uitleggen, maar het leek alsof ze er niks van begreep.
'Hope, ik beloof je dat ik je zo snel mogelijk terug kom halen. Je hebt op een of andere manier mijn leven omgekeerd. Toen ik jou leerde kennen leek het alsof ik eindelijk weer iets vond om voor te leven. Alsjeblieft Hopey' hij nam voorzichtig haar hand vast en keek in haar blauwe ogen. 'Geloof me, ik beloof dat ik terug kom, en daarna mag je zolang dat je maar wilt bij me blijven.  Erewoord.' Een traan ontsnapte Michaels oog bij het maken van die belofte. 'Ik ken je nog maar net, maar het lijkt alsof je meteen een leegte hebt opgevuld, ookal ben je nog maar 9. Alsjeblieft geloof me.' Ze keek voorzichtig naar beneden, ze voelde exact hetzelfde bij hem, hij was als een vader die zij nooit had gehad en hij fleurde haar steeds op, ookal ging ze vanbinnen bijna dood.
Dus sloeg ze haar armen om hem heen, nog een laatste afscheidsknuffel.

Anna Mount was het hoofd van het weeshuis en Michael had nog nooit zo een vriendelijke vrouw ontmoet. Hij wist dat Hope in goede handen zou zijn bij haar. Althans dat dacht hij toch.

Hope vond Anna ook een erg lieve vrouw, maar ze zou er nog steeds niet tegen praten, ze zou nooit meer tegen iemand praten, zelfs niet tegen Mikey.
Toen ze haar koffertje had uitgeladen speelde ze wat met het kettinkje die hij haar had gegeven na het afscheid, als bewijs van zijn belofte. Het was een zilveren plaatje met daarop de initialen H,M : Hope, Michael. Ze deed hem nooit af.

'Jij bent toch Hope ?' Ze keek op van de tekening die ze inkleurde, richtte haar blik voorzichtig op de jongen voor haar en knikte. 'Mijn naam is Freddy Mount, we zitten in dezelfde leeftijdscategorie.' Ze glimlachte, hij leek haar nog wel een sympathieke jongen.
'Zal ik je anders een rondleiding geven ?' Hij stak zijn hand uit dat ze, na even twijfelen, meteen vastgreep.

'Dit is dan het bureau van onze directrice.' Ze keken door het raampje naar binnen en de vrouw gaf de twee kinderen een grote glimlach. 'Zozo Hope, zo te zien heb je mijn zoon ontmoet ? Altijd leuk om te zien hoe hij vrienden maakt, al zijn vorige speelkameraadjes liepen steeds weg omdat hij te veel praatte, zo jammer ze wa-' Mevrouw Mount werd meteen onderbroken. 'Mam, ik heb je toch gevraagd die dingen niet aan iedereen te vertellen?'
Hope was meteen de kluts kwijt: waarom noemde Freddy haar mam ? Moet zij haar ook zo noemen omdat ze de baas is van het weeshuis ?
'Dit is mijn moeder, zij is de baas van het weeshuis.' De vrouw glimlachte alweer. En het meisje was ook blij, Freddy praatte te veel, dat betekende dat zij naar hem kon luisteren en zelf niks zou moeten zeggen.
Misschien zou alles toch nog goedkomen ?

Michael sprong die avond meteen met zijn neus in de boeken, hij wou en zou Hope in minder dan de maand kon adopteren, hij mistte haar nu al.
De andere jongens voelden ook een leegte, ze zouden haar broers worden eens ze in hun huis kwam wonen en keken er nu al ontzettend naar uit om haar volop in de watten te leggen.
Dus ze hielpen hem, althans dat probeerden ze toch. Ze zorgden ervoor dat hij tijd had om tussen de optredens de cursussen te doorlezen en speelden zelf kind als praktijkoefeningen na.
Het enige wat hij nu kon doen was hopen, hopen voor Hope.

Haar kamer in hun huis was ook al af, hij was prachtig: een wit hemelbed in het midden met een andere witte inloopkast. De muren waren hemelsblauw en er hingen kleine wolkjes aan het plafond. Ze had een hele bak (ook in het wit) die ze kon vullen met speelgoed en knuffels, in de hoek van de kamer stond een wit bureautje dat rijkelijk gevuld was met boeken. Ze zou het geweldig vinden.
Michael plaatste een knuffel op het bed, het was een roze dier dat eigenlijk totaal niet in het idee paste, maar dat vond hij niet erg. Zijn moeder had die knuffel gekocht toen hij haar voor het eerst over het meisje vertelde, het leek haar geweldig om een kleindochter te krijgen en voelde dat de band tussen Michael en Hope zo ontzettend groot was, ookal kenden ze elkaar nog maar net.

Met andere woorden: niemand kon wachten tot Michael het meisje eindelijk zijn achternaam kon geven, en haar zijn dochter kon noemen.

BELANGRIJKE A/N !!!!

HELLEUW
SOMMIGEN VAN JULLIE WETEN HET MISSCHIEN AL, MAAR IK HEB POLAROID INGESCHREVEN IN DE "DUTCH FANFICTION AWARDS"  VAN writersgroupx EN IK ZOU HET ECHT SUPERDUPERMEGAHARD APPRECIEREN ALS JULLIE ZOUDEN STEMMEN ❤️

IK WEET OOK DAT IK AL EEN LANGE TIJD NIET MEER HEB GEUPDATE EN ERG TRAAG (AAN AL MIJN BOEKEN) VERDERSCHRIJF. HET SPIJT ME HIERVOOR, MAAR IK DOE ECHT MIJN BEST OM DE HOOFDSTUKKEN EVEN STERK ALS ANDERS TE HOUDEN EN DAT LUKT STEEDS DUS OOK NIET SUPERGOED.

IK HOU TOCH NOG STEEDS VAN JULLIE ❤️

STAY AWESOME !

MARIE