MUTED M.C

10

~ Dit is jouw thuis nu, en dat zal ook zo blijven.~

EEN DAG LATER (LEES IN SPONGEBOB STEM, RED DE UITSTERVENDE SPONGEBOB STEM BTW)

'Komop Hope ! Straks halen de monsters ons in !' Het kleine meisje giechelde en liep toen nog sneller achter Freddie aan tot ze bij hun "kamer" in de kelder waren aangekomen, en eens zij binnen was sloot de jongen de deur met een harde klap achter zich toe.
'Zo, hier zijn we veilig van de bloedzuigende groene vampier.' Hope veegde wat zweet van haar voorhoofd en glimlachtte meteen toen ze de ruimte zag, het was net zoals ze hem hadden achtergelaten, alles was normaal.
Tot ze plots voetstappen onder de deur hoorden en een raar gegrom, ze gebaarde naar Freddie dat hij moest komen luisteren en die legde meteen een vinger op zijn lippen (niet dat dat veel zou opbrengen).
'De groene bloedvampier staat voor de deur.' Beiden liepen meteen naar de sofa in de hoek van de kamer en kropen erachter, het was even muisstil, je kon een spelt horen vallen.
Tot de deur plots met een ruk openging, gilden zowel de jongen àls het meisje het uit, het monster had hun gevonden !!! Ren voor je leven !!
Ze zagen een rond hoofd met allemaal bulten op en daarnaast nog een klein minimonster dat klaar stond om hun benen er af te bijten.
'Wat doen jullie hier op dit laat uur ?!' De monsterstem klonk verrassend hoog, en niet eng ?
'Mam ? Ben jij dat ?' Het meisje keek verbaasd naar Freddie, het monster was al de hele tijd zijn moeder ?? En hij herkende haar niet eens ?
De silhouetten kwamen in het licht en Mevrouw Mount verscheen, met haar kat trouw aan haar zijde, haar haar zat in grappige krulspelden en ze droeg een groene badjas.
'In bed jullie twee, het speeluurtje is voorbij.' Ze gaf het meisje nog snel een knipoog voor de deur toeging.

'KOMOP KOMOP KOMOP KOMOP KOMOP KOMOP KOMOOOP !!' Michael had zin om Luke het huis uit te trekken omdat het zo lang duurde tegen dat zijn schoenen vast waren.
'Kon je geen schoenen zonder veters kopen ? Je weet dat je er niet goed pee overweg kan !' Lucas grinnikte en Ashton's gezicht verscheen plots vanachter een deur, met een arm die er snel op volgde.
'Vergeet je papieren niet Mike !' Michael voelde koortsachtig in zijn zakken en nam toen de bladeren aan.
'Ik zou nog zweren dat ik ze erin had gestoken.' Iedereen lachten, de sfeer in het huis was duidelijk hersteld.
'Ok nu even serieus: wat kunnen ik en Cal doen terwijl jullie weg zijn ?' Ashton opende de deur nog een beetje meer zodat zijn volledige lichaam er nu kon "uithangen".
'Wel, er moet nog gestofzuigd worden in Hope's kamer, er moet nog avondeten gefixt worden, mijn mama moet nog op de hoogte gesteld worden en de badkamer moet nog opgeruimd worden. Oh ja.. En kan er ook nog iemand kijken of er nergens geen rottend voedsel meer rondslingert ? Want er is ergens echt een raar geurtje.' Luke krabde betrapt in zijn nek.
'Oh, het spijt me.. Dat was ik.'

Freddie nam snel de bruine stift en gaf de tekening die hij inkleurde een dikke snor. 'Ziezo, perfect.', hij deed het dopje op de stift en gooide die met een sierlijke worp terug in de doos.
Hope was op dit moment in gesprek met zijn moeder en ze zou waarschijnlijk weer geadopteerd worden, alleen deze keer door iemand die hij wel vertrouwde. Michael had hem zelfs beloofd dat hij een manier zou vinden dat de jongen en het meisje elkaar minstens één keer per week zouden zien.
Hij keek om hem heen, links zat er een van de oudere meisjes huiswerk te maken en rechts tekende een kleutertje iets wat op een voetbal leek, dat was nu net het probleem, er was niemand in het weeshuis met dezelfde leeftijd als hemzelf. En net nu er een meisje was van zijn leeftijd, met dezelfde dromen en gedachten, wordt ze geadopteerd. Typisch.

'......en dan zal meneer Clifford jouw nieuwe vader zijn, het enige probleem is dat we willen weten of jij daar akkoord mee bent. Je zult nu ook veel vaker gecontroleerd worden en alles wordt stipt nagevolgd. Hij kan je niks doen.' Hope's gezicht fleurde meteen op toen Mevrouw Mount Michael's naam uitsprak, miljoenen vragen schoten meteen door haar hoofd.
Waarom komt hij nu plots wel en toen niet ? Gaat hij niet als alle andere mensen zijn ? Gaat ze Freddie nog terugzien ? Wil hij haar wel ? En vooral.. Wil zij dit ?
De laatste vraag was redelijk gemakkelijk om te antwoorden, ze was zeker dat ze terug wou naar de jongen met het paarse haar, maar hoopte gewoon dat zijn vorige vriendelijkheid niet gewoon maar schijn was.

Toen Hope het kantoor uitliep kwam Freddie meteen naar haar toe .
'En ? Ga je vanavond met hem mee ?' Sé knikte voorzichtig, hij sloeg meteen zijn armen om hem heen.
'Oh ik ben zo blij voor je !! Je gaat eindelijk te weten komen hoe het is om thuis te zijn en natuurlijk gaan we nog contact houden en ik ga je zoveel missen en..' Ze onderbrak hem door een vinger op zijn lippen te leggen en hem nog dikker te knuffelen.

Nog geen uur later was haar valiesje klaar en zat ze in de ontvangsthal te wachten terwijl ze naar Freddie keek die de kat een trucje probeerde te leren.
Toen ging de deur plots open en zag ze iemand die ze al een lange tijd niet meer had gezien, ze sprong van haar stoel en hij tilde haar meteen op en draaide een rondje voordat hij haar letterlijk platknuffelde en duizenden kleine klapkusjes op haar haren gaf, ze giechelde een beetje.
'Ik ben zo blij om jou weer te zien Hopey.' Ze duwde haar gezicht in zijn schouder.

'Ben je klaar ?' Het meisje knikte, na het afscheid van Freddie en alle andere mensen in het weeshuis was ze in Michael's auto geklommen en ze waren nu opweg naar zijn huis, hun huis.
'Heel zeker?' Ze knikte opnieuw en wiebelde heen en weer op haar stoel terwijl ze probeerde de handen van haar ogen te krijgen.
'Heel heel zeker??' Uiteindelijk gleden de handen van haar gezicht en keek ze uit op een gigantische villa, haar mond viel open.
'Dit is jouw thuis nu, en dat zal ook zo blijven.'

EINDELIJK.

SORRY VOOR DE LATE UPDATE :(
NU WEL BIJNA WEKELIJKSE :)

XOXO MARIE