MUTED M.C

8

~ Ho- Ho- Ho- ~

VIER DAGEN LATER

Het meisje zat in een bolletje op een matras die haar bed moest voorstellen. De tranen hadden gewonnen. Ze zou nooit meer proberen weg te lopen.

FLASHBACK JEE
'Uit je kamer ! En waag het niet nog eens mijn eten te verpestte !
De man greep haar T-shirt vast en sleurde het tengere lichaam de kamer uit. Eens ze de trap afgelopen waren zag ze iets nieuws. Iets wat haar de hoop terug gaf.
De deur stond open.

Vanaf dat hij haar uit het oog verloor nam ze de touwtjes in eigen handen. Ze vluchtte de deur uit en eens ze daar was liep ze zo snel dat haar voeten haar bijna niet meer konden dragen.
'Verdomme ! Kom terug kutkind !!' De woorden deden haar beven, maar ze liep verder, ze had Freddie beloofd dat ze terug zou komen en dat zou ze ook doen.
Haar ademhaling begon heviger te worden toen ze het witte hekken zag dichterbij komen, nog even en ze was hier weg, nog even en ze kon terug, ze was bijna van hém verlost.
Het leek wel alsof er miljoenen vlinders door haar lichaam vlogen en voor het eerst in een tijdje glimlachtte ze, omdat ze bijna vrij was.

Toen werd ze plots terug getrokken, de man had haar ingehaald. Hij sleurde haar mee naar binnen, waar ze meteen schoppen en klappen kreeg.
De vlinders waren weg, de glimlach volgde na nog geen milliseconde, de meppen werden harder.
'Ik vraag me af of ik je nu wel genoeg straf ! Je verdiend de slagen niet eens.'
En toen gebeurde er iets wat ze nooit zou willen dat iemand ooit nog zou doen. Toen Hope de man voor het eerste zag vond ze hem al vreemd, en ze had gelijk, de man was net zoals haar meester.
Hij deed zijn broekriem uit.

Freddie werd gillend wakker op zijn moeders schoot, nadat ze gisteren weer een kleine discussie hebben gehad was hij uitgeput en gewoonweg ter plekke in slaap gevallen.
Mevrouw Mount begon ontzettend ongerust te worden over haar zoon, hij had al dagen niks gegeten, droomde elke nacht over gruwelijke dingen die bij het meisje gebeurden en werd kletsnat wakker van het zweet. Het was niet ok.
'Lieverd wat is er ? Alles ok ?' Hij voelde aan zijn wangen, ze waren vochtig van de tranen.
'Ho- Ho- Ho-.' Zijn moeder keek hem verbaasd aan.
'Droomde je over de kerstman schat? Dat is toch niet eng ? Waarom ben je dan zo bang ?' Hij keek haar met een kwade frons aan.
'Hope.' Toen werd alles voor zijn ogen zwart.

Een uur later ging de deur van Hope's kleine kamertje open. De man verscheen terug en gooide een appelsien naar binnen, gevolgd door een klein flesje water. Hij sloot de deur nog geen ogenblik later.
Zij begon meteen de vrucht op te schrokken, het was de eerste keer dat ze zelf niet moest aantonen dat ze honger had voordat hij haar eten gaf, terwijl ze van het troebele water dronk telde ze de streepjes op de muur.
Er stonden 6 stokjes naast elkaar, wat betekende dat ze al zes dagen hier was. Bijna een week opgesloten in een nieuwe hel, ze zou nog liever doodgaan dan het nog eens doorstaan.

Het water smaakte een beetje naar plastic, ze keek op het flesje : het water was houdbaar tot 6 oktober 1995.
Huh ? 1696 ? En het was al open voordat ze ervan dronk...
Er borrelde al meteen iets op en ze haastte zich zo snel mogelijk naar de plasemmer onder het raam, haar volledige maag leegde zich. De geur zorgde ervoor dat het even later opnieuw gebeurde.
Ze probeerde rustig adem te halen en aan de schil van de appelsien te ruiken, maar ze werd er alleen maar duizeliger van. En haar ogen voelden wel van lood, zou hij, zou hij iets in haar water gedaan hebben ?
5 minuten later viel ze op de matras in slaap.

Mevrouw Mount stopte het adres in haar gps en reed naar het huis. De beambte naast haar knikte mee op de beats van de muziek die uit de radio kwam, die af en toe werden onderbroken door de veel te serieuze stem van de gps-vrouw.
Volgens de normale gewoontes zouden ze pas na een week gaan checken, maar ze wouden zeker zijn dat de man niets verborg en hem dus verassen met een bezoekje, alleen hebben ze hem wel ongeveer een half uur gevraagd of hij thuis was.

Freddie was deze ochtend door Mr. Mount naar het ziekenhuis gebracht, hij was oververmoeid en at té weinig, hij was vandaag al twee keer flauwgevallen en in het ziekenhuis is dat in een derde keer veranderd.

Toen ze aankwamen bij het huis van Hope's nieuwe vader wisten ze meteen dat er iets mis was. Toen hij de deur opende leek het alsof hij een verzorgd man was, maar de vuilzak zat duidelijk vol met bierblikjes. Er waren ook duidelijk vuiltjes bezig in zijn grijs kroeshaar die hij hopeloos probeerde te bedekken met een pet.
'Mijn dochter is ziek, ze ligt boven te slapen.' Hij hoestte.
'Kunt u mij dan eerst haar kamer tonen ?' De beambte nam haar notitieblok.
'Ik wil wel, maar ze heeft hem deze ochtend helemaal ondergekotst.' Mevrouw Mount knikte.
'Zouden we dan het meisje enkele vragen mogen stellen.'
'Ze slaapt.'
'Dan wachten we tot ze wakker wordt.'

De man begeleidde beide vrouwen de trap op en boven konden ze nog net een glimp opvangen van een kleine, ondergekotste kamer waarin een matras lag.
'Hope ligt in mijn kamer, volgt u maar.' Ze liepen achter hem aan, door nog een nieuwe deur.
'Zoals je ziet ligt ze rustig te slapen en is alles ok.' De beambte grinnikte.
'Het spijt me meneer, maar zo gaat het niet. Er zijn nog enkele dingen die we moeten nakijken.
'Zoals ?' De man keek hen vragend aan.
'Zoals dit bijvoorbeeld.' Mevrouw Mount trok in één ruk het deken van het meisje af en onthulde een mager lichaampje vol krassen, sneden, blauwe plekken en schrammen.
'Ik kan het uitleggen....'

HELLOOOOW !
SORRY SORRY SORRY DAT IK VORIGE WEEK NIET HEB GE-UPDATE :(
GEDACHTEN OP FREDDIE'S EN HOPE'S TOESTAND ?

STAY AWESOME !!
XOXO MARIE