MUTED M.C

7

~ Het spijt me meneer Clifford. Het meisje waarover u spreekt is al geadopteerd. ~

'Waar blijft mijn soep !!' Hope's handen trilden toen ze met de houten lepel door de kom roerde, ze wist nu al dat ze weg wou, alleen kon dat niet : de mensen van het weeshuis zouden pas volgende week komen controleren of alles oké was.
'Kind ! Als je mij nu geen eten brengt zweer ik dat je het zelf nooit meer krijgt !' Ze nam de warme kom in handen en goot de inhoud ervan voorzichtig in een tas, die nam ze vast en probeerde de scheur die erin zat dicht te knijpen. 'Toch nog ! Ik dacht dat je nooit zou komen !'
Hope wou de tas vastnemen aan het oor en hem zo voorzichtig op het tafeltje zette naast de man, maar natuurlijk liep het weer fout, ze kon niets anders verwachtten.

Het leek wel alsof alles in slow-motion ging, de scheur brak voorzichtig open waardoor de kokend hete inhoud op haar kleine handjes viel. Ze wou het uitschreeuwen, alleen wist ze dat als ze dat deed ze nog harder gestraft zou worden dat al zou gebeuren.
De man begon te schreeuwen, ze zette haar handen tegen haar oren en ging op een bolletje zitten tot het lawaai stopte, hij greep haar vast bij haar haren en sleurde het kleine meisje met zich mee.
Eens ze bij Hope's kamer waren gooide hij haar erin en sloot de door, op slot.
Daar viel ze op het bed.

Michael had zijn haar gekamd, een redelijk normaal pak aangetrokken, een vleugje eau de toilette op zijn zakdoek gedrupt en de man-bag die hij uiteindelijk van Calum had gekregen opgevuld met alle papieren die hij kon vinden. Hij moest en zou de papieren krijgen om Hope te adopteren, en het liefste nog vandaag.

'Michael Clifford was het niet ?' Hij knikte de vrouw toe en toonde een mooie glimlach.
'En u bent hier voor ?'
'De adoptierechten van Hope.' Het gezicht van de vrouw betrok.
'Hope ? Mmh.. Ik ken die naam van ergens. Laat me even kijken.' Haar vingers begonnen ontzettend snel te tikken op het toetsenbord en even later zag hij haar gezicht betrekken.
'Het spijt me meneer Clifford. Het meisje waarover u spreekt is al geadopteerd.'

Hope probeerde haar hand af te koelen door er koud water over te spoelen, het leverde weinig op. Kleine blaasjes ontstonden op de bloedrode huid en ze wist niet wat te doen, wat als ze nu een taak niet kon vervullen ? Straks zou haar nieuwe meester haar gewoon weggooien omdat ze niks meer kan door dat ?
En het deed ook zo ontzettend veel zeer.
Voor één keer had ze zin om het gewoon uit te schreeuwen en te roepen van de pijn, maar als ze het zou doen ging de man haar sowieso slaan.
Dus ze zweeg. Alweer.

'Hallo ? Dit is mevrouw Mount. Met wie spreek ik ?' Michael had ontzettend veel zin om nu de telefoon al neer te gooien, maar mocht niet van Ashton. Ze moesten het zeker weten.
'Mevrouw Mount ? Het is-' Nog voor hij kon uitspreken onderbrak de vrouwenstem hem snel.
'Oh Michael, het spijt me zo. Er was al een man geïnteresseerd in Hope en ik kon hem iet weigeren.' Hoe ? Hoe kon het dat er nu al iemand haar wou ? Er was nog geen maand voorbij ?
'Hij zocht al lang een meisje van die leeftijd en nu ze er was moest ik hem verwittigen, ik wist ook niet eens of u terugkwam. Het spijt me zo.'
Michael plaatste de hoorn terug op de haak en duwde Ashton de kamer uit. Hij moest even alleen zijn.

'Freddie ? Lieverd ? Ben je daar nog ?' Mevrouw Mount klopte op haar zoon's deur. Hij zat er al de hele dag.
'Ga weg mam.' Ze werd bezorgd door zijn gedrag. Al vanaf Hope geadopteerd was sloot hij zichzelf op. Normaalgezien was hij een beetje down als er een vriend(in) weggehaald werd uit het tehuis, maar hij is nog nooit zo extreem geweest.
'Fred, schat, je hebt al een hele dag nog niks gegeten. Alsjeblieft, laat me even binnen.' De deur ging open en een jongen met rode ogen en helemaal verward haar werd zichtbaar.
'Lieverd..' Hij nam het bord uit haar handen en liep naar zijn bed.
'Zo. Ik eet. Nu goed ?' Ze ging naast hem zitten maar het leek alsof hij totaal geen contact wou.
'Mam ga alsjeblieft weg.'
'Freddie Please, Hope is geadopteerd, ze heeft een vader, ze heeft familie Fredz.'
'ZIE JE DAN NIET DAT HET NIET KLOPT !! ZIE JE DAN NIET DAT HIJ NIET GOED IS !' Mevrouw Mount schrok, het was de eerste keer in haar leven dat Freddie zo tegen haar schreeuwde.

De deur ging open en Hope mocht even in de badkamer. Daar opende ze meteen de medicijnkast en haalde er een verband en brandwondenzalf uit.
Enkele jaren geleden moest ze van haar meester afwassen in heet water, als straf omdat ze geluid had gemaakt tijdens een avond. Ze had toen opgezocht hoe ze de wonden moest verzorgen en weet nu exact hoe het moet.
Als ze later groot was, droomt ze ervan om verpleegster te worden. Of dokter.

'Dat is wel genoeg !' De man greep haar bij haar paardenstaart en sleurde het kleine meisje zo achter zich mee naar de woonkamer.
'Nu ga je de scherven opruimen. En waag het niet om nog dingen te laten vallen.' Hope voelde hoe haar ogen vochtig werden, maar hield de tranen tegen.
Huilen is een teken van zwakheid, en je wilt niet zwak zijn.

'Kan het nog trager ?!' Ze voelde een schop in haar zij en viel erdoor neer, hij duwde haar gezicht in de scherven. Ze voelde een klein sneetje onder haar neus.
'Dat was wel genoeg, ik doe het zelf wel. Ga naar je kamer en blijf daar tot ik je roep.' Ze stond op en liep weg.
Toen ze neerviel op de matras dacht ze aan Freddie, aan alle leuke momenten in het weeshuis. Ze mistte hem zo, en Michael. Hoe zou het met hem zijn ?
Zou hij nog aan haar denken ? Zou hij haar nog terugwillen ?
Ze dacht aan wat ze Freddie had verzekerd.
'Beloof me dat als hij je breekt je gewoon wegloopt.'
Kon ze niet gewoon weglopen ?

HAAAAAAAAI !
EUHM.. IK HEB NIKS TE ZEGGEN..
WAT ZIJN JULLIE GEDACHTEN OP HET VERHAAL TOT NU TOE ?

STAY AWESOME !

XOXO
MARIE