Znajomy Nieznajomy

Epilog

10 lat później

Jennifer szybko weszła pod kołdrę, aby choć trochę się ogrzać. Była zziębnięta, ale czuła się już tak od kilku dni, więc to nie była dla niej nowość.

- Przynieść ci herbaty, kochanie? - spytała jej mama wchodząc do sypialni.

- Nie mamo, usiądź tu - powiedziała Jess słabym głosem podsuwając pościel aż pod brodę.

Kobieta posłusznie usiadła na brzegu łóżka i zaczęła głaskać córkę po włosach, tak jakby miała trzy lata, a miała już prawie dwadzieścia.

- Jak się czujesz?

- Źle... - mruknęła dziewczyna i zamknęła oczy, po czym powoli je otworzyła. - Ale wiem, że dobrze postąpiłyśmy znów wprowadzając tu ludzi z tamtego świata. Cieszę się, jak wychodząc z domu widzę te radosne twarze. Wiem, że to ja i ty ich uratowałyśmy.

Mama uśmiechnęła się lekko.

- Jesteś wspaniałą królową.

- Ty też niedługo będziesz.

- Jess, nawet tak nie myśl - powiedziała łagodnym głosem. - Jeszcze przed tobą mnóstwo wspaniałych dni.

- Sama dobrze wiesz, że zbliża się powoli mój koniec - z oczu dziewczyny popłynęły łzy. - Nie mieliśmy dużo magicznego proszku i..., i przez to zachorowałam, wtedy w związku z przejściem przez teleport. Miejscowy lekarz powiedział, że nie ma ratunku, to choroba nieuleczalna, związana z potężną magią.

Kobieta nic nie powiedziała, tylko jej usta lekko zadrgały i nadal głaskała córkę po włosach.

- Kocham cię, mamo - szepnęła Jess i zamknęła oczy. Już na zawsze.

- Jess! Jess! Kochanie! - krzyczała matka. - Obudź się! Jess! Jess!!!

Zaczęła płakać, a łzy spływały na siną twarz jej córki.

***

Ten dzień był jednym ze smutniejszych dni obywateli Infernum. Umarła jedna z najlepszych władczyń. Mieszkańcy pogrążeni byli w smutku. Każdy chodził z głową spuszczoną w dół.

A najbardziej przeżywała to matka Jennifer. Ludzie przychodzili ją pocieszać, ale nikt nie zdołał wydostać jej z otchłani rozpaczy. Siedziała ona na łóżku, na którym Jess wyszeptała ostatnie słowa: kocham cię, mamo i cały czas je sobie na nowo przywoływała.

W godzinach wieczornych wszyscy zebrali się przed zamkiem, by po raz ostatni pożegnać królową Tenebris. Pani Susurri - piekarka, poszła po mamę Jennifer do jej domu, aby zaprosić ją do uczestnictwa w pogrzebie jej córki, jednak to, co zobaczyła, zdumiało ją i przeraziło jednocześnie.

- Proszę pani, niech się pani już ocknie i pójdzie z nami! Co pani będzie tu tak sama siedzieć - powiedziała piekarka wchodząc do chatki.

Ale gdy zobaczyła kobietę siedzącą na łóżku z pistoletem w drżącej ręce, z przerażenia aż się przewróciła.

- Droga pani, co pani przyszło do głowy! - powiedziała próbując wstać, kobieta.

- Zostaw mnie w spokoju - mruknęła rozwścieczona Ann.

- Ale niech pani to odłoży! To straszna broń!

- Zostaw mnie w spokoju! Zrobię co będę chciała! - wykrzyknęła przykładając pistolet do skroni.

- Nie! Niech... - chciała dokończyć piekarka, ale Ann jej przerwała, wystrzeliwując nabój w jej stronę.

Po czym płacząc, sama się zabiła.