Rachel's just staring in their window.
"Lalim ah. Kalunod naman." he hugged her from behind and kissed her in the cheeks.
"Chard, what if nabuhay sya 'no?" she suddenly spilled out.
Para namang binuhusan ng malamig na tubig si Richard sa sinabi ni Rachel.
He puts his head on her shoulder.
"I'm so sorry. I wasn't there when you needed me the most."
Silence between them.
"Ano ka ba? Di ba nga. It wasn't you." she laughs bitterly.
"Hindi talaga ako yung nasa condo unit na yun Babe. Si John yun. Di ko agad nasabi sa'yo na hindi na ako napunta sa unit na yun simula ng ikasal tayo." he explained again.
"Alam mo ba, sobrang down na down ako non? Sabi ko mukhang dalawang taong mahal ko ang mawawala sa'kin nang marinig ko ung... Hahaha. Basta 'yon at nang malaman kong wala na ung baby natin. Remember, nang makita mo ung dress ko na may blood stain?"
"Oo, nagalit ako ng sobra sa'yo nun kasi you didn't told me you're pregnant. Akala ko kasi itinatago mo sa'kin e. Tapos yun pala, nagpunta ka ng office...."
"Then, sabi ni Grace you're sick. Pero, umalis ka ng bahay kaya hindi ko alam na hindi ka pala pumasok sa trabaho. Tamo nga naman, without communication." she cut him off.
"I'm so sorry. Hindi naman kasi talaga masama pakiramdam ko nung umalis ako nung morning pero while driving may something kaya ayun, I hospitalized myself. Hindi ko agad natext sa'yo e."
"Okay na yun. Nanghihinayang lang ako. If I made extra careful sana, e di sana she/he is here now." Rachel says full of repentance.
"Hindi mo kasalanan yun Babe. Everything happens for a reason. At hindi man natin ngayon alam kung ano 'yon. But still, we should be thankful in what we have now."
"Thank you ha, you didn't give up. Remember, the times I'm so irritated whenever I saw you before? That's when I didn't know the truth."
"Can you just stop lying Richard?!"
"Lying? E ayun ung totoo, Rachel. What do you expect me to say? Ako ung nasa condo at may babae ako?
"Narinig ng dalawang tenga ko Richard! Anong tingin mo sa'kin tanga?!"
"Rachel, yan ang hirap sa'yo e naniniwala ka sa narinig mo lang! Nakita mo ba?! Di ba hindi?!"
"At gusto mo pa talagang makita ko ang kababuyan nyo ha?! Ang kapal talaga ng mukha mo! Get out!"
"Rachel, please. Unawain mo muna ako. Pakinggan mo ko!" pangungulit nito.
"I don't want to see you muna Richard, masyadong masakit. Please, get out of my room." mahinahon nitong saad.
He doesn't have a choice.
He grabbed his pillow and go to the guest room.
"And remember, paano tayo nagkaayos?" he said playfully.
"Chard ha, yun talaga ang natandaan mo?" she hits her shoulder hardly.
"Oo naman Babe. Sorooop e!"
"You doesn't have a choice Rachel! Sasama ka sa'kin sa Ilocos. Wala naman akong kasalanan sa'yo kaya hindi ako dapat mag suffer ng ganito." he said confidently.
"Wala? Wala kang kasalanan? E ung pambabae mo hindi ba yun kasalanan ha? Ano porke tanggap na sa lipunan gagawin mo na din na akala mo wala kang pinag aralan?!" bulyaw nya kay Richard.
"Alam mo, nakakasawa ka na rin e! Paulit-ulit ko ng sinabi sayo na hindi ako ung nasa condo unit na yun! Si John at si Patricia yun! Rachel naman 2 months na tayong ganito."
"Nagsasawa ka na? Then, leave me!"
Lumapit sya dito at niyakap nya ito ng mahigpit.
Kahit kumakawala si Rachel ay hindi nya ito hinayaan.
"Rachel, alam kong mahal natin ang isa't-isa. Alam ko nag aadjust ka pa sa pagkawala ng anak natin. Alam ko na kaya ka ganyan dahil hindi mo pa tanggap. Pero Rachel, ako rin. Nasasaktan din ako. Ang sakit makita na binubunton mo sakin lahat ng galit mo para makalimutan ang anak natin. Rachel, ako rin... Nasasaktan din ako." paliwanag nito at di namalayang tumutulo na ang mga luha nya.
"Chard, ang hirap kasing tanggapin. Isang iglap lang nawala ung anak natin. Ang unfair kasi e. Pasasayahin tayo saglit tapos ito na naman pagsubok na naman. Hindi ba pwedeng masaya na lang? Ung walang problema?"
"Rachel, I know what you feels. Masakit, mahirap. Pero kailangan nating tanggapin. Nangyari na e, wala na tayong magagawa kundi tanggapin na lang. I'm so sorry, sana maniwala ka na sa'kin Babe. I miss you." nakayakap pa rin si Richard kay Rachel.
"I'm so sorry too Richard. Pilit kong pinaniwala ang sarili ko na ikaw ang may kasalanan ng lahat kaya nawala ang anak natin. Pilit kong ipinikit ang mata ko sa katotohanang ako talaga ung may kasalanan satin kaya di kita mapatawad. Kasi hindi ko matanggap na ako ang dahilan kumbakit sya nawala. Ako ung may kasalanan Chard. Ako..." patuloy nyang pagsasalita habang umiiyak.
"No Rachel, no."
Hindi pa rin nya mapatahan ito.
He doesn't want to see her crying.
His heart is eventually breaking seeing her in messed.
He cupped her face and kissed her eyes deeply.
"I want to vanished all of your pains."
His kisses goes down to her jawline and to her neck.
He search for the tail of her robe.
The night becomes the night.
"Pero, alam mo kahit isang pangyayari sa buhay ko wala akong pinagsisihan dahil kasama kita sa lahat ng yun Richard." she smiled sweetly.
"Ako rin Rachel. You gave me everything I've never been imagine. Salamat ha."
"No, thank you Chard. Salamat sa lahat."
"I love you Rachel."
"Mas mahal kita Richard. Kahit anong pagsubok? We'll still here?" pinky finger
"Promise! Kapit sabi ng tarsier."
And they burst into laughters.
"Let's sleep? It's already late at night oh."
"Alam mo naman, I love night conversations. Sa iba na pupunta ito e, like before Babe?" naughty look.
"Ikaw talaga kahit kelan, ang hilig-hilig!" she pinched his nose.
"Gusto mo din naman, nahihiya ka lang mangulbit. But, you always turn around and round and round para magising ako. Akala mo di ko yun nahahalata ha Babe." he joked.
"Kapal talaga ha! Dyan ka na nga! I have to go to the bathroom."
"Pasama!"
"Hell no!" and she banged the door in the bathroom.
"I have the keys! Remember?" he said naughtily!
"Subukan mo lang! Lalo kang di makaka score sa'kin Mr. Gomez!"
