Wings to freedom

18 september Lars

Ik sta weer in een buis met de vlag van Marcs team in mijn handen. De buis waarin ik nu sta is kleiner dan de vorige.
Zodra ik de bol van ijs had gebroken pakte ik de vlag, raakte bewusteloos en  nu sta ik hier in de stinkende buis.
Ik ben ongelooflijk blij omdat we hebben gewonnen, en bezorgd tegelijk over wat er met Rooc Mystey en vooral Hazel is gebeurt.
Na zo'n tien minuten wachten komt de buis in beweging. En omhult de witte mist me weer.

Als de mist wegtrekt sta ik naast drie andere doorzichtige buizen met daarin Rooc, Hazel, en Mystey. De buizen staan in dezelfde witte kamer als waar we eerst de grote buis in zijn gegaan.
Hazel en Mystey zijn duidelijk ongedeerd maar Rooc ligt op zijn zij en beweegt niet.
De deuren van de buis schuiven sissend open en ik ren uit de buis om naar Rooc te kijken.
Ik kniel naast hem neer en draai hem op zijn rug.
Er zitten enorme bloedende krassen op zijn gezicht.
"Wat is er gebeurt?" Vraagt Mystey bijna smekend aan Hazel, die nu ook naar mij toe zijn gerend, maar ik hoor het antwoord niet omdat Rooc hartverscheurend begint te huilen.
Ik wieg hem heen en weer en probeer hem tot stilte te manen.
Marissa komt door dezelfde witte deuren stappen.
Ze wordt gevolgd door drie soldaten met hun gebruikelijke zwarte maskers op. Ik sta behoedzaam op en ga naast Hazel staan. "Hebben we gewonnen?" vraagt Hazel meteen.
"Ja" antwoordt Marissa rustig.
"Komt het weer goed met Rooc?" vraagt Mystey bezorgd.
"Ja maar hij moet de volgende opdracht gewoon mee doen". Ik slaak een zucht van verlichting en een verontwaardigde kreet tegelijkertijd. Ik kijk Hazel veelbetekenend aan in haar prachtige bruine ogen.
"Jullie hebben gewonnen en dat houd in dat jullie over twee uur mogen kiezen wie jullie executeren uit het andere team" Marissa kijkt ons een voor een streng aan. "Jullie worden nu naar jullie team kamer begeleid".