Wings to freedom

16 september Percy

Ik ben net wakker en zit met mijn team in de kamer die we gisteren hebben gekregen van Marissa. Zeke de ziener, een intimiderende en beetje enge man zit tegenover me. Zijn oogleden zijn dichtgenaaid waardoor je zijn ogen niet kunt zien. Naast me zit Mellisa een meisje van 16. Ze kijkt verveeld voor zich uit en speelt met haar gave, namelijk telekinese door een zilver balletje de hele kamer door te laten zweven. Naast Zeke zit Frog, hij kijkt zenuwachtig alle kanten op en likt om de 10 seconden zijn lippen af. Hij is in de korte tijd dat hij ons kent een soort slaafje geworden van Zeke en doet alles wat hij zegt.
Ik heb om het maar zo te noemen een bloed hekel aan mijn team. Omdat het stuk voor stuk karakterloze sukkels zijn. Ik weet dat het egoïstisch is om te zeggen dat ze te dom zijn voor mij, maar ik spreek uit ervaring.
Mijn hele leven heeft niemand ooit mijn grapjes begrepen, of begrepen hoe ik me voelde, mijn hele leven hebben mensen mij weggepest omdat ik te slim voor ze was. Ze begrijpen me vaak gewoon niet, en ik kan het ze niet kwalijk nemen. Ik bedoel, niet iedereen vind eindeloze gesprekken over grammatica wiskunde en wetenschap leuk. Ik voel me eigenlijk al mijn hele onzichtbaar, wat best ironisch is als je naar mijn gave kijkt, die is namelijk: onzichtbaarheid.
Ik schrik op uit mijn gedachtes als ik hoor dat Mellisa en Zeke ruzie hebben.
Wie heeft er trouwens besloten dat jij de baas bent schreeuwt Mellisa, nou, ik dus kaatst Zeke terug. Ja hij heeft dat besloten zegt Frog, in een poging bij Zeke in het gevlij te komen. Hou jij je gore bek maar zegt Mellisa tegen Frog. Of wat zegt Zeke. Nou dit dus zegt Mellisa, terwijl ze Frog optilt met haar tellekinese. Zeke zet een stap naar voren en grijpt Mellisa bij haar keel.
Ik spring op van de bank maar lijk wel bevroren. Ik hoor Mellisa gorgellen terwijl ze paars wordt, met haar telekinese tilt ze de bank ,,waar ik net nog op zat,, op.
De bank zweeft naar Zeke toe.
Beng
De bank valt weer op de grond. Zeke laat het dode lichaam van Mellisa op de grond vallen. Ik sta nog steeds als bevroren.
Voortaan doen jullie alles wat ik zeg, zegt Zeke. Frog knikt enthousiast . Ja meester.
Ja mompel ik zacht.
De drie soldaten die de hele tijd bij de deur van onze kamer op wacht hebben gestaan lopen naar binnen, ze pakken het lijk van Mellisa op en tillen haar zwijgend de deur uit.
Het verbaasd me dat ze niet hebben ingegrepen, maar waarschijnlijk maakt het ze hellemaal niks uit wie er sterft en wie niet.
Marissa krijst door de luidsprekers dat we binnen tien minuten worden begeleid naar de witte zaal.
Maar ik hoor haar niet omdat het geluid van een stikkende Mellisa nog door mijn hoofd spookt.