Kime öfkeli olmam gerekti? Bu mu benim kaderimdi? Yalnızlık bir neden miydi? Ayrılık neden sevenlerin canını yakardı ki en çok? Neden en çok seven, en çok değer veren, en çok fedakarlık eden üzülürdü hep?
Hep dediklerimle hiç dediklerim karmaşa içerisindeydi... Hepliğim hiçliğim olmuştu farkına varmadan. Hep seveceğim dediğim hiç sevmeyecekmiş beni. Hep yanında olacağım hiç yanımda olmayacakmış meğerse.
Ne ben anlatabilirim ayrılığın ardına geçirdiğim o günleri ne sen anlayabilirsin? Sessizliklerimde boğulduğum, gözyaşları ile düşlediğim, her gece hece hece ismini söylediğim, avuç dolusu dua ile çağırdığım, rüyalarımda görüp kalktığımda saatlerce kendime gelemediğim bir ayrılıktı bana bıraktığın.
Duvarlar hiçbu kadar anlamlı olmamıştı. Çıkmaz sokaklar benim mekanım olmuştu gönülyollarımda. Gece misafir olarak gelmişti yüreğimin otağına senin ardına. Dörtduvar pranga vurmuştu ayaklarıma sanki yokluğunda...
Hani akşam olurken hissediyorum en çok
Yalnızlığımı
O zaman yokluğun canımı acıtıyor
Ne sokak lambaları ne de umudum
Aydınlatabiliyor yüreğimi
Gidişinin dönüşü yok belki de
Bu kalp ne olacak peki böyle?
Tüm benliğimi ona olan sevgime adamıştım, şimdi nefes alamıyor kendi içimde yok oluyor, ölüme doğru uzanan bir yolculuğa çıkıyordum. Bahar yağmurları ıslatıyordu bir zamanlar omuzlarımı oysa şimdi yokluğunun kasvetindeki bu gecede fırtınalara ev sahipliği yapıyor...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR AVUÇ AŞK
Genç KurguSöyle Azizim ona; ''Biz''den bana ''İz'' kaldı... Zamansız sevdiğimizden mi , sevmeyi bilmediğimizden mi kaybediyoruz bilmiyorum.Bildiğim bir şey var geride kalıp ilerliyorum...
