Collisie [Onder het Gouden Maanlicht II]

H7 | Woest aantrekkelijk

H7 | Woest aantrekkelijk
Daniël Carther

NERVEUS TROK IK aan de mouwen van de donkere blouse die ik speciaal voor deze gelegenheid had aangetrokken. Ik ging Ryders tweede en derde Bèta zo ontmoeten. Eric zou Madison zo weer voor het eerst van dichtbij zien. De zenuwen hadden alle recht om door mijn lichaam te gieren.

Een grote, zwarte SUV met drie rijen van banken parkeerde op het plein voor de bioscoop. Ryder verspilde geen tijd met het uitstappen en het viel me meteen op dat hij anders gekleed was. Hij had een vest aan die in het thema stond van een game en ik kon me simpelweg niet voorstellen dat hij die vrijwillig droeg. Hij had me enkele dagen geleden zelfs nog gezegd dat hij gamen een nutteloze tijdsbesteding vond.

Maar dat nam niet weg dat Ryder er verder een stuk wilder en gevaarlijker uitzag dan normaal. Zijn haren zaten niet langer perfect en hij had een dreigende blik in zijn ogen die mijn hart sneller deed kloppen. Ik had me nooit echt gerealiseerd dat Ryder de Alfa was van de grootste en sterkste roedel van de wereld. Ik had me nooit echt gerealiseerd dat hij zo woest aantrekkelijk was. Ik had me nooit echt gerealiseerd dat het een privilege was dat ik zijn Mate was, dat hij zo ongelooflijk onbereikbaar was voor de rest van de wereld.

Toen ik weer bij zinnen kwam, stond Ryder al voor me en was het al veel te laat om al die zenuw wekkende ideeën uit mijn hoofd te verbannen. Ik haalde diep adem en gaf hem een schaapachtige glimlach.

Hij grijnsde terug met een duidelijke dosis arrogantie en viste zijn zonnebril van zijn hoofd waardoor ik in zijn dieppaarse ogen kon kijken. "Hé Danny." Voordat ik verder nog iets kon zeggen, lag zijn hand al op mijn wang en drukten zijn lippen al tegen de mijne. Het was niet bepaald een kus om zijn affectie te laten blijken: de manier waarop hij me forceerde om terug te zoenen was duidelijk om zijn territorium af te bakenen. Mijn moeder had gezegd dat ik hem dat niet kwalijk kon nemen, omdat Alfa's iedereen graag lieten weten wat van hen was, maar het voelde toch ietwat ongemakkelijk.

Zodra hij weer van me weg trok had ik echt geen idee meer wat ik moest zeggen of doen. Hij drukte alleen maar een kus op mijn wang en richtte zich weer tot de anderen die uit de auto waren gestapt. "Danny, dit zijn Chester en Alan." Hij gebaarde van de zwartharige naar de bruinharige jongen.

"Hé Danny," zei de zwartharige jongen opgewekt, terwijl hij zijn hand naar me uitstak. "Ik ben Chester, Ryders zeer charmante tweede Bèta. Ik ben hartstikke super belangrijk en al die shit." Hij leek het zelf niet al te serieus te nemen, en dat stelde me meteen al erg op mijn gemak terwijl ik zijn hand schudde.

Ik draaide me naar Alan toe om zijn hand te schudden, maar ik kromp een beetje ineen toen ik zag dat zijn gezicht een beetje vertrokken was en hij zijn handen tot vuisten had gebald. Dat was echter weg zodra Ryder keek waarom ik was terug gedeinsd. "Ik ben Alan, Ryders derde Bèta." Hij gaf me een aangename glimlach en ik schudde aarzelend zijn hand. Ik probeerde niet te laten merken dat zijn grip nogal stevig was.

"Ugh, ja, hartstikke leuk, iedereen kent elkaar. Zullen we nu maar naar binnen gaan?" vroeg Eric op geïrriteerde toon, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Zoveel weerwolven bij elkaar, stelde hem duidelijk niet op zijn gemak.

"We kennen jou nog niet," merkte Chester met een glimlach op, "en hem ook nog niet." Hij wees naar Jesse, die hen langzaam bestudeerde. "Ik wil best weten hoe jullie heten, jullie zijn per slot van rekening bijna net zo schattig als Danny."

Ik boog mijn hoofd en staarde naar de punten van mijn schoenen. Dit was extreem gênant: de meisjes stonden te giechelen terwijl we schaamteloos werden uitgemaakt voor schattig. Zelfs Eric verschoot een beetje van kleur.