Collisie [Onder het Gouden Maanlicht II]

H13 | Familiegeheimen

H13 | Familiegeheimen
Daniël Carther

RYDER TROK ZICH meteen van me los zodra hij de camera hoorde klikken, en ik rolde enkel met mijn ogen terwijl ik me naar de schuldige toedraaide. "Verona!" riep ik uit.

"Danny!" riep ze enthousiast terug, waarna ze met haar ouderwetse camera naar me toe huppelde en de foto eruit trok. Ze begon er vliegensvlug mee heen en weer te waaien, waardoor ze eruit zag alsof ze niet helemaal goed was. Niet dat ze eigenlijk wel goed in haar hoofd was door haar impulsieve acties, maar ach, wie hield het bij?

"Dit is echt de schattigste foto die ik ooit van je heb gemaakt. Nog schattiger dan die keer dat je de puppy van de buurvrouw mocht vasthouden toen je vijf was." Ze giechelde even.

"Jij enge, homo-geobsedeerde stalker," zuchtte ik, waarna ik me weer tot Ryder richtte die verward met zijn ogen knipperde. "Ryder, dit trieste geval hier is mijn zus, Verona. Verona, dit is mijn Mate, Ryder."

Mijn zus stak haar hand uit met de lange, witgelakte nagels met diamantjes en glimlachte, waarna Ryder hem aarzelend aanpakte. "Verona Carther, aangenaam kennis te maken. Maak je maar geen zorgen hoor, ik ben niet echt geobsedeerd door homo's. Ik hou net zoveel van homo's als dat mijn moeder van weerwolven houdt."

Ik schonk Ryder een geruststellende glimlach. "Vreemde obsessies zitten een beetje aan de vrouwelijke kant van de familie."

Verona liet een schelle lach los. "Zegt de jongen met de teddyberenverzameling die hij nu nog steeds niet weg wil doen."

Mijn gezicht werd meteen warm. "I-ik..."

Ryder trok een geamuseerde wenkbrauw op terwijl een van zijn mondhoeken iets omhoogschoot. "Je verzamelt teddyberen?"

"Nee!" riep ik uit. "Niet meer! Ik wist zelfs niet eens meer dat ze er nog waren!"

Verona grijnsde. "Tuurlijk wist je dat niet. Weet je nog, aan het begin van de zomervakantie, toen mam vroeg of ze weg konden en jij helemaal doorsloeg omdat–"

Ik duwde mijn hand tegen haar mond aan waardoor de rest van haar zin verloren ging. "Dat is niet waar, ze liegt. Luister maar gewoon niet naar haar, ze spoort niet helemaal."

Ryder lachte zachtjes en pakte mijn pols vast, waarna hij me naar zich toetrok en zijn armen om mijn middel sloeg. "Het maakt me niet uit hoor, ik vind het echt extreem schattig." Ik voelde hoe mijn lichaam begon te tintelen en mijn hoofd een nieuwe kookhoogte bereikte. "Zolang je ze maar bij mij uit de buurt houd, ik heb een hekel aan knuffelberen." Hij bracht zijn lippen naar mijn voorhoofd en drukte er een kus op.

Verona maakte weer een aantal vertederde geluiden en ik hoorde hoe de camera nog een keer klikte. "Dan moet je die roze eenhoornknuffel eens zien die Danny tot aan zijn dertiende niet los wilde laten. Het was een wonder dat hij dat ding niet aan iedereen op school liet zien. Hoe had je dat ding ook al weer genoemd? Toch naar Dora van die ene kindershow?" Mijn ogen werden groot terwijl ze afkeurend met haar hoofd schudde. "Hij moest altijd huilen als ik dat versleten mormel van hem afpakte, en dan kreeg ik een preek van mam. Serieus, moeder, hij is al dertien, hij hoort porno te kijken en zich proberen in te beelden hoe meisjes of jongens er naakt uit zien, niet te knuffelen met een roze eenhoorn." Ze zuchtte. "Je was écht een raar kind."

"Verona!" Mijn stem klonk wanhopig en ik schaamde me zo ongelooflijk erg dat ik er geen woorden voor had.

Ryder lag inmiddels dubbel van het lachen en leunde voorover op het kookeiland, waarschijnlijk omdat hij niet in staat was zichzelf overeind te houden. "Méén je dit?" vroeg hij, tussen zijn onophoudelijke gelach door.