Collisie [Onder het Gouden Maanlicht II]

H30 | Rust in vrede

H30 | Rust in vrede
Sebastian Ryder Romeo Jones

HET DRONG EERST nog niet tot me door. Voor zover ik wist was ik naar de Alfabijeenkomst geweest en vervolgens in slaap gevallen in mijn hotelkamer, maar het werd me al vrij snel duidelijk dat dit niet een simpele kamer in een hotel was.

Mijn zicht was wazig, maar het viel me op dat alles koud en grijs was. De muren waren van een soort metaal en de grond leek van beton. Aan de grote containers te oordelen was ik waarschijnlijk in een soort loods, met geluiden van boten op de achtergrond. Een haven.

Ik probeerde mijn armen te bewegen, alleen om er achter te komen dat ze aan de leuningen van een stoel gebonden zaten met een ruw touw. Er liep een vlijmscherp ijzerdraadje overheen die mijn handen er zonder moeite af zou snijden als ik de touwen los kreeg.

Mijn hoofd was gevuld met watten, maar toch vond ik de concentratie die ik nodig had om er over na te denken wat er in de naam der Maangoden aan de hand was.

Er verscheen een schaduw voor me die langzaam menselijke vormen aannam. "Kijk eens aan. Sebastian Ryder Romeo Jones. Wat een eer."

Ik kneep mijn ogen samen. "Philip," wist ik er raspend uit te krijgen. "Ik weet niet wat je denkt dat je aan het doen bent, maar ik wil je adviseren om me nu direct te laten gaan. Met een beetje geluk ruk ik je kop niet direct van je romp."

Een misselijkmakende grijns sierde zijn gezicht. "Nou, nou, Ryder, ik denk niet dat je in een positie bent om dat soort dreigementen te maken."

Mijn lippen trokken op om mijn vlijmscherpe wolventanden te ontblootten. "Wat wil je van me?"

Hij haalde nonchalant zijn schouders op en duwde zijn handen dieper in de zakken van zijn spijkerbroek terwijl hij langzaam voor me heen en weer liep. "Ik wil niet specifiek iets van jou."

Ik gromde onder mijn adem. "Ik raad je aan om me heel snel een gedetailleerde uitleg te geven van wat hier allemaal aan de hand is, want mijn roedel zal hier niet blij mee zijn. De Raad van Alfa's ook niet."

Philip haalde een hand door zijn zwarte haren en rolde zijn ogen op een bijna speelse manier. "De Raad van Alfa's heeft natuurlijk geen idee dat je hier bent. En je roedel... ah ja, Gouden Maanlicht, een machtige roedel met een machtige Alfa. Een Alfa die wij toevallig nodig hebben."

"Wij?" drong ik aan, meteen nadat hij het lef had om ook maar voor een seconde te stoppen.

Er klonk een zucht achter me en vervolgens het geklik van hakken dat weerkaatste op de metalen muren. Een waas van wit verscheen in mijn ooghoek en ik draaide mijn hoofd er naartoe, waardoor ik oog in oog kwam te staan met niemand minder dan Verona Carther. Mijn hart zonk naar beneden.

"Het spijt me, Ryder." Ze sloeg haar ogen neer om naar haar lange nagels te kijken. "Jij en Danny waren echt heel leuk samen. Ik was echt van plan om Phil te overtuigen om iemand anders te zoeken, maar..." Ze schudde haar hoofd en keek verwijtend naar me op. "Vreemdgaan terwijl je iets met een onschuldige jongen hebt zoals mijn broertje? Waar haal je het lef vandaan?"

Mijn ogen begonnen te prikken en ik zocht wanhopig naar woorden. "Hoe weet je dat?" wist ik uit te brengen. "Je kent Philip? Je bent een weerwolf? Waarom heb ik niets gemerkt toen ik–"

"Je hebt het recht niet eens om die vragen te stellen!" snauwde ze. Ze haalde naar me uit en haar nagels lieten prikkende, bloedende krassen achter op mijn wang. "Toen ik je zag met Danny was ik bereid om alles achter me te laten wat ik over je gehoord had. Hij was gelukkig en je leek zo lief en goed voor hem... maar je gebruikte hem natuurlijk alleen maar. Je bent niets meer dan een psychotische, monsterlijke leugenaar." Ze ontblootte haar tanden, die ook waren aangescherpt. "Dit verdien je – ik hoop dat het heel veel pijn gaat doen en je langzaam sterft, vieze klootzak."