Collisie [Onder het Gouden Maanlicht II]

H6 | Groepsuitje

H6 | Groepsuitje
Sebastian Ryder Romeo Jones

"LATEN WE EVEN duidelijk maken dat de Maangoden mogen weten waarom Danny zo graag wil zien wie mijn 'vrienden' zijn, maar het is blijkbaar zo. En aangezien ik niets beters heb dan jullie tweeën en hij Maddy, Chelsea en Amanda al kent, moeten we het hier maar mee doen." Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek de twee jongens die op mijn bed zaten met een dodelijke blik aan.

Chester en Alan kregen natuurlijk meteen die onuitstaanbare grote glimlach op hun lippen, iets wat mijn irritatie alleen maar vergrootte. "Dit betekent echter niet dat jullie het hele uitje gekke dingen kunnen gaan doen zoals 'doen zoals je normaal doet' en 'opmerkingen maken die je normaal ook zou maken'. Het hele concept 'jezelf zijn' gooien we het raam uit; het is onzin en het verpest mijn reputatie," dimde ik hun enthousiasme in. "Dit is geen pleziertrip, dit is een soort verplichte escortmissie die goed moet verlopen."

Ik hoorde Madison en Meredith vanuit de inloopkast giechelen, alsof ik iets had gezegd dat ronduit hilarisch was, terwijl ik het toch echt bloedserieus meende. Misschien wisten ze niet dat ik serieus was. Misschien nam niemand me meer serieus nadat ik mezelf had laten neerschieten en vervolgens als een klein kind had zitten jammeren in de armen van Alan. Mijn derde Bèta, nota bene.

"Ik zou je reputatie nooit verpesten, Ryder." De liefkozende toon in Alans stem voorspelde niets goeds, en ik was dan ook niet verbaasd toen hij me enkele seconden later op zijn schoot trok, zijn armen om me heen sloeg en zijn hoofd in mijn haar begroef. De sterke geur van vanille overviel me en ik voelde de zachte stof van zijn Bioshock vest tegen mijn wang, waardoor ik mezelf toestond om me heel even te ontspannen.

"Oh, Danny gaat absoluut dol op ons zijn. Vooral op Alan, denk ik zo," merkte Chester zonder aarzelen op, terwijl hij Alan een wiebel van zijn wenkbrauwen toewierp. Alan verstevigde zijn greep op mijn middel. "Waar gaan we eigenlijk naartoe? De bioscoop?"

Ik probeerde me uit Alans grip te wurmen en rolde met mijn ogen. Ik plaatste mijn handen op zijn borstkas en duwde mezelf iets van hem af. "Ja, maar het is vast een of andere stomme film die jullie toch niet willen zien. Ik zou het dan ook volledig begrijpen als jullie willen dat ik zeg dat jullie het druk hadden en dus niet konden komen." Ik hoopte dat mijn hint overduidelijk genoeg was.

Alan ontspande zijn armen eindelijk een beetje waardoor ik weer vrij kon bewegen en hij plaatste een van zijn handen op mijn bovenbeen. "Maar we doen nooit meer leuke dingen samen. Het is toch gezellig om tijd met elkaar door te brengen?"

Ik knipperde een paar keer verbaasd met mijn ogen terwijl zijn vingers over mijn onderrug streelden. De hitte trok van mijn ruggengraat naar mijn nek. "Alan, we zijn vroeger ook nooit samen uit geweest, we deden alleen dingen binnen, of hooguit in de achtertuin," merkte ik na een paar seconden droog op.

"Nou en? Ik wil nu wel dingen samen doen. Ik wed dat het heel erg leuk is en ik wil het voor geen goud missen." Hij drukte een kus in mijn haar, en ik duwde hem vrijwel automatisch van me weg om hem een mep in zijn gezicht te geven. De klap echode door de kamer en Alan jankte zachtjes. De kleur van zijn ogen ging direct van fel paars naar diepbruin en hij legde langzaam een hand op zijn wang.

Ik haalde diep adem om het opborrelende schuldgevoel te onderdrukken. Ik had geen reden om me hier slecht over te voelen, toch? Ik behandelde hem altijd al zo. Het was normaal. Hij mocht niet zo aan me zitten. Knuffelen was tot daaraan toe, maar hij moest zijn mond ver uit de buurt van mijn lichaam houden. Ik liet mijn opgeheven hand weer zakken naar zijn borstkas en wierp een blik op de beweging bij de deuren van mijn inloopkast.

Maddy liep uit de kast met een zwart shirt met korte mouwen in haar handen. "Ik weet niet of dit genoeg is of dat je er nog iets overheen wil..." Ze richtte haar blik op mij en fronste vervolgens bedenkelijk.