Collisie [Onder het Gouden Maanlicht II]

H17 | Evenbeeld

H17 | Evenbeeld
Daniël Carther

DE MAN DIE me vanaf de kleine, gekreukelde foto aankeek met de felrode ogen, had iets weg van Ryder. Natuurlijk, zijn haarkleur was anders, zijn gezichtsvorm verschilde iets, zijn huid was een tikkeltje meer zongebruind... maar zijn houding, de kille, vastberaden blik in zijn ogen en de manier waarop ik me gelijk geïntimideerd voelde, herkende ik wel.

De man had zijn handen op de schouders van een klein blond jongetje liggen die net iets boven zijn heupen uitkwam. Het moest Ryder zijn, op ongeveer tienjarige leeftijd. De gespierde armen van de man en de timide blik in de ogen van het blonde jongetje lieten me geloven dat het een ferme, bijna pijnlijke greep was.

Naast de man stond een prachtige vrouw die qua uiterlijk in alles op Ryder leek. Het zachte, goudblonde, lichtelijk golvende haar, de grote en vriendelijke ogen en de roze lippen die opkrulden in een glimlach.

De vrouw had haar handen op de schouders van een meisje met een uiterlijk dat erg veel overeenkwam met de man. Dat meisje moet Megan zijn, want die jongen was Ryder. Dat betekende dat dit een foto van hun ouders was.

"Meggie, waarom heb je die foto nog?" snauwde Chester geïrriteerd. "Voor zover ik weet had Ryder alles verbrand en wilde jij ook dat alles vernietigd werd, dus waarom zou je in de naam der Maangoden nog zoiets bewaren?"

"Dus dat zijn jullie ouders? Die gozer op de foto is echt een fucking creep," merkte Eric bijna emotieloos op, waardoor ik hem een kwade blik toewierp. Hij haalde enkel zijn schouders op en richtte zijn blik weer op de slapende Madison.

Megan verbaasde me met haar antwoord. "Dat is hij zeker." Ze draaide de foto weer naar zichzelf toe en bekeek hem even. Vervolgens fronste ze haar wenkbrauwen en leek ze even na te denken. "Of dat was hij, omdat hij nu dood is..." Ze klonk onzeker. "Ik mag hopen dat hij dood is."

"Maar waarom dan, lieverd? Had je geen goede band met je vader?" vroeg mijn moeder, oprecht meelijdend en bezorgd. Ik wist dat ze zich nog steeds intensief afvroeg hoe Ryder op zo'n jonge leeftijd zo'n zware taak had kunnen krijgen.

Megan liet een lach los, bitter en giftig. "Niemand had een goede band met mijn vader. U denkt toch niet dat een goede, vriendelijke man twee fucked up kinderen kan grootbrengen? Heeft u Ryder wel eens gezien? Hij is een gestoorde moordenaar, en ik ben gewoon een harteloos kutwijf. Zo vader, zo dochter. Zo vader, zo zoon."

Haar woorden maakten me misselijk. "Ryder is geen gestoorde moordenaar," protesteerde ik zwakjes, met de herinneringen van zijn ijskoude blikken en zijn overdreven aanvallen om kleine dingen nog vers in mijn geheugen.

"Blijf dat jezelf wijsmaken..." fluisterde Megan met een melodramatische zucht. "Onze vader was een gestoorde, vreselijke man en dat is Ryder nu ook aan het worden. Niets aan te doen, denk ik."

"Wat deed je pa dan?" vroeg Eric, en dit keer kon ik de nieuwsgierige toon in zijn stem horen. Hij mocht Ryder nog steeds niet en als hij iets vond wat hij tegen hem kon gebruiken, zou hij die kans met beiden handen aanpakken.

"Eric, dat kun je niet zomaar vragen, ze is duidelijk overstuur," reageerde mijn moeder op afkeurende toon. "Misschien is het beter als we haar even wat rust geven zodat ze kan nadenken over wat ze ons wel en niet wil vertellen."

"Het maakt niet uit, het is echt geen geheim of iets in die richting." Megans toon was kalm, misschien iets té kalm. "Mijn papa was een mishandelaar. Hij sloeg zijn kindjes en zijn vrouw bijna dagelijks in elkaar. Hij mishandelde zijn lieve kleine schatjes zowel fysiek als emotioneel. Al moet ik misschien toegeven dat Ryder het iets zwaarder te verduren had om wat hij zou worden." Ze haalde haar schouders met een ziekelijke onverschilligheid op.