Collisie [Onder het Gouden Maanlicht II]

H26 | Catastrofe

H26 | Catastrofe
Sebastian Ryder Romeo Jones

I K hou van Alan. Het bleef een rare gedachte, maar nu we op mijn bed lagen en we niet van elkaar af konden blijven, kon ik het niet anders omschrijven. Hij had zijn armen om mijn middel gevlochten en drukte me tegen zich aan, terwijl ik met mijn vingers over zijn gezicht gleed. Als onze lippen al eens van elkaar weekten, bleven we als twee magneten enkele millimeters van elkaar verwijdert.

"Je bent echt adembenemend prachtig," murmelde Alan voor de zoveelste keer, waardoor ik in een soort duizelingwekkende extase raakte. Hij leek niet eens te beseffen wat hij met me deed, misschien omdat hij niet geloofde dat hij echt zo'n diepgaand effect op me kon hebben.

Ik baalde er heel erg van dat ik hem had verteld dat ik geen seks wilde voordat ik het met Danny had uitgemaakt. Er waren bepaalde lijnen die ik bereid was te overschrijden, maar zó slecht was ik nou ook weer niet. Op dat punt zou het pas echt vreemdgaan zijn en daar zou ik sowieso spijt van krijgen.

Alan drukte zijn lippen weer tegen de mijne en ik vergat Danny's bestaan. Het was alleen nog hij en ik, ergens heel ver weg. Onze kus werd intenser met iedere seconde die er voorbij tikte en opeens gleden mijn handen over zijn shirt. Ik was me er niet eens van bewust geweest dat mijn vingers over zijn gespierde borstkas naar beneden waren gegleden.

Er ontsnapte een lage grom uit Alans mond die rillingen over mijn ruggengraat liet lopen. Hij nam mijn onderlip tussen zijn vlijmscherpe tanden en voor ik het wist kon ik mijn eigen, zoete bloed op mijn tong proeven. Instinctief haalde ik mijn scherpe hoektanden ook langs zijn lip, waardoor ons bloed traag begon te vermengen.

De eerste druppels gleden mijn keel in en ik slikte het onbewust door. Het voelde alsof iemand mijn hersenen binnen walste en alle boeken aan informatie van de planken zwiepte. Alsof ik instortte, om vervolgens heel langzaam weer opgebouwd te worden, maar dit keer met overal flinterdunne draadjes omheen gewikkeld.

Via een van die draadjes belandde ik in Alans hoofd en zag ik mezelf in zijn armen. Het benam me de adem zodra ik besefte dat ik – vanuit zijn ogen – echt fucking prachtig was. Natuurlijk zag ik er prima uit als ik naar mezelf in de spiegel keek, maar vanuit Alan leek ik een of andere surrealistische droomjongen waar niets in de wereld zich mee kon evenaren.

Zijn aanrakingen waren niet alleen meer op mijn huid, maar gingen nu nog veel dieper dan dat. Ik had het gevoel dat hij mijn ziel kon aanraken en iedere emotie in me los kon maken wanneer hij wilde. Zijn gedachten raasden door mijn hoofd, terwijl hij aandachtig naar de mijne luisterde. Ik had me nog nooit eerder zo verbonden met iemand gevoeld.

Ik besefte pas dat we waren gestopt met zoenen toen er een druppel bloed op mijn lippen viel. Ik opende mijn ogen en mijn pupillen maakten contact met de zijne, die omhuld waren door een felle paarse kleur met hier en daar een rode sprankel. Er tintelde gevoelens van shock en aarzeling in mijn lichaam, maar ze waren niet van mij. Ze waren van Alan.

We hebben de Matelink aangelegd. Dat besef benam me opnieuw even de adem.

Mijn hartslag versnelde en de zijne ook. Ik had oprecht geen flauw idee wat ik moest zeggen, maar dat leek ook bijna niet nodig. Hij kon nu toch alles aanvoelen en we konden onze gedachten met gemak met elkaar delen.

"Het is geen ramp, toch?" fluisterde ik. "Ik bedoel, ik heb er geen spijt van en jij toch ook niet? Toch?"

Alan liet zijn duim over mijn onderlip glijden en haalde trillerig adem. "Ryder, iedereen in de roedel kan voelen dat we gelinkt zijn. Ze kunnen het zien en ruiken en... iedereen weet het. Niet perse nu, maar als ze ons zien of..."

Ik haalde gefrustreerd een hand door mijn haren. "Fuck. Dit was absoluut niet de bedoeling. Ik wilde wachten tot na de Alfabijeenkomst – nadat ik het had uitgemaakt met Danny. Verdomme, minstens een maand daarna. Fuck!" Mijn handen wreven over mijn gezicht. "Hij vergeeft het me nooit. En terecht."

"Rustig," murmelde Alan sussend, terwijl hij liefkozend zijn vingers door mijn haren haalde. "We vinden er wel iets op. Danny is geen weerwolf, hij kan het niet echt discreet merken en–"

"En wat?" onderbrak ik hem op snauwerige toon. "En ik bedreig de rest van de roedel even zodat ze hun koppen dicht houden? Ja, dát is ideaal. Dan haten ze me alleen nog maar meer dan dat ze nu al doen. Dan dat ze voor deze hele vreemdgaan-catastrofe al deden."

Hij trok me iets omhoog zodat we allebei in een zittende positie kwamen en drukte een kus op mijn voorhoofd. "Maakt dat wat uit? Ze haten het idee dat ze van je hebben – wat ze denken dat je bent. Als ze je willen haten, vinden ze daar toch wel een reden voor, zelfs als je alles perfect doet. Is het niet veel belangrijker dat de mensen die van je houden en jijzelf weten wie je echt bent?"

Ik beet op mijn onderlip en knikte langzaam, terwijl ik genoot van de warmte van zijn lichaam zo dicht bij de mijne. "Het enige probleem is dat ik wel deze roedel moet leiden en ze dus naar me moeten luisteren. Het feit dat ze in hun achterhoofd steeds denken dat ik een of ander monster ben, maakt het dan wel flink moeilijk." Ik vlocht mijn armen om zijn nek. "Dat ze denken dat ik zoals mijn vader ben."

Alans adem schokte. "Ik weet zeker dat er niemand is die denk dat je zoals je vader bent. Iedereen hier heeft hem meegemaakt. Je bent onvergelijkbaar met hem."

"Vanuit jouw oogpunt wel. En Chester, Aisha en Madison – en misschien nog een paar anderen. Maar de rest spreekt me nooit tenzij ik ze orders geef... dus hoe moeten zij weten dat ik anders ben?" Het waren dingen waar ik niet vaak over nadacht, maar die me onbewust wel dwars zaten.

Hij drukte zijn lippen weer op de mijne en ik smolt tegen hem aan. "Weet je wat het is, Ryder? Those who mind don't matter and those who matter don't mind. Misschien is het een goed idee als je dat nooit ofte nimmer vergeet."

Er brak een glimlach op mijn gezicht door. "Ja," murmelde ik, "misschien heb je wel gelijk."

------------

Dat moment waarop je de matelink aanlegt met de Bèta terwijl je nog een relatie hebt met je over emotionele, soort-van-weerwolfjager vriendje.

Juist.
Trouwens, dit boek komt dit jaar tot een einde! We hebben hierna nog vier woensdagen in december... dus dat betekent dat volgend jaar deel drie komt! Misschien zet ik hem er al wel op voordat hij officieel begint, zodat iedereen hem alvast kan toevoegen ofzo. idk yet.

Stem en reageer :)

♥ Bedankt voor het lezen