Collisie [Onder het Gouden Maanlicht II]

H16 | Gevallen

H16 | Gevallen
Daniël Carther

DE BEL SPEELDE een zachte melodie af die ik al ongeveer duizend keer had gehoord. Het was laat in de avond, al ongeveer elf uur. Ik verveelde me en wilde niets liever dan dat Ryder hier was; ik had de afgelopen week totaal geen kans gehad om met hem te knuffelen, zoenen, en meer... en dat terwijl ik dat wel wilde. Helaas weigerde mijn vader om me het huis uit te laten.

"Ik kijk wel!" riep ik naar de woonkamer, waarna ik me naar de gang begaf. Het was een vreemde tijd om langs te komen, maar ik zocht er niet veel achter. Misschien was er iemand de weg kwijt; dat gebeurde namelijk wel eens in dit bosachtige gebied.

Ik opende de deur en gaf de bezoeker een glimlach. "Waar kan ik u mee-" Mijn ogen verwijdde en ik keek de persoon in het deurframe ongelovig aan. "Madison?" vroeg ik ongelovig.

Ze viel zowat naar binnen, en ik ving haar onhandig op. "Ik weet niet of ik dit van je kan vragen, maar breng me alsjeblieft naar het roedelhuis, ik kan zelf niet meer lopen..." Haar stem was zacht en fragiel.

Haar lichaam werd zwaarder en ik realiseerde me dat haar bewustzijn aan het verliezen moest zijn, dus ik legde haar voorzichtig op haar rug op de grond. Nu ze in het volle licht op de witte vloer lag, zag ik pas dat haar lichtblauwe shirtje rond haar buik doorweekt was van het bloed en dat haar handen onder het bloed en aarde zaten. Er zat ook een grote kras op haar voorhoofd, net boven haar wenkbrauw.

Ik deed het eerste dat in me opkwam. "Mam, kun je alsjeblieft even hierheen komen?" Er zat duidelijk paniek in mijn stem en het kon niet anders dan dat zij het ook hoorde, want haar voetstappen klonken gehaast op de tegels.

Ze verscheen ze vrijwel meteen in de hal. "Danny? Wat is er in godsnaam aan de hand?" Ze stormde naar me toe en knielde naast Madison neer. "Schotwond in de maag. We mogen hopen dat de kogel geen vitale organen heeft geraakt."

"Moeten we naar het ziekenhuis? Zelf zei ze dat ze naar het roedelhuis moest..." mompelde ik twijfelend. Was dit wel iets wat de weerwolven konden oplossen? Gingen zij hier niet ook voor naar het ziekenhuis? Aan de andere kant: was Ryder naar het ziekenhuis geweest toen Eric hem neerschoot? Waarschijnlijk niet.

"Ze moet ook naar het roedelhuis, ik weet zeker dat er een paar weerwolven zijn die een geneeskundeopleiding hebben gedaan. Daarbij kan een gewone arts hier niets aan doen, ze heeft een speciale behandeling nodig. Blijf bij haar en houd druk op de wond terwijl ik de auto uit de garage haal. Vraag of Eric ook mee wil." Haar toon duldde geen tegenspraak.

Ik sprintte met een bonkend hart naar de woonkamer. "Eric, Madison is hier en ze is neergeschoten. We gaan haar zo naar het Roedelhuis brengen, wil je ook mee?" vroeg ik gehaast, terwijl ik een blik over mijn schouder wierp.

Eric sprong vrijwel direct op en duwde me aan de kant op zijn weg naar de hal. "Is Madison hier? Néérgeschoten?" Hij wachtte niet eens op antwoord. "What the fuck is er gebeurd? Ik vermoord Ryder, dit is allemaal zijn schuld..."

Ik volgde hem naar de hal en - zoals verwacht - was hij al bij Madison neergeknield terwijl hij voorzichtig een hand door haar haren haalde. "Madison? Maddy, kom op, word wakker, alsjeblieft..." fluisterde hij, en ik meende tranen in zijn ogen te zien blinken. "Maddy, alsjeblieft..."

Mijn moeder kwam niet veel later via de voordeur naar binnen. Aan de ene kant was ik blij dat er verder niemand thuis was, want dan had mijn vader er zeker moeilijk over gedaan. "De auto staat op de oprit," meldde ze, waarna ze een gebaar maakte naar de voordeur.

Uiteindelijk zat ik op de achterbank met Eric. Mijn moeder zat voorin en gaf Eric de instructie om druk te houden op de wond op Madisons buik. Ze lag languit over ons heen en was nog steeds niet bijgekomen. Volgens mijn moeder was dat geen goed teken, en ik kon het niet helpen dat ik begon te vrezen dat er straks een lijk op mijn schoot lag. Ik kon het bloed al amper aan, laat staan dat ik dát aan zou kunnen. Maar er was nu niets anders wat we konden doen.