Love, lost and run

Hoofdstuk 8

                      POV Sophie
'Heey, Jodie!' Roep ik door de winkel heen. Ik krijg geen reactie terug.

Misschien is ze in het magazijn. Laat ik daar gaan kijken. Ik sluit de deur en loop naar achter.

'Jodie?!' Roep ik.
Nog steeds geen reactie.
'Sophie?'
'Ja Jodie waar ben je?'
'Ik ben eventjes naar de wc toe. Hoezo?'

'Ik schrok me dood. Ik dacht dat er iets aan de hand was.'
'Oh, nou fijn dat je je zorgen maakt.'

Ondertussen staat Jodie voor mij.
'Natuurlijk. Wat dacht jij dan?!'
'Niks, ik vind het gewoon fijn.'
'Oke. Mooi zo.' Ik geef haar een knuffel.

Jodie voelt net als een moeder voor mij. Toen ik voor het eerst in de winkel kwam had ik niet genoeg geld om een snoepje te kopen. Ze zei dat ik het de volgende keer wel kon terug betalen. Dat heb ik ook gedaan en sindsdien ben ik elke week wel hier.

Het klinkt misschien ongezond, maar ik ben hier ook niet altijd om snoep te kopen.
Ik kom hier ook om een kopje thee met Jodie te drinken. Als ik me even niet lekker voel. Of als ik niet echt lekker in mijn vel zit kan ik altijd bij Jodie terecht.
Wat ik al zei een tweede moeder.

'Gaan we nog aan de slag of hoe zit het?!' Roept Jodie en ze rent naar de toon bank, want het belletje van de deur gaat.

'Hallo en welkom bij CandyShop. Kan ik u helpen.'
'Ja ik ben op zoek naar hele zure snoepjes.'

Wacht ik herken die stem. LUKE!!! Luke. Dat is de stem van Luke. Jesus hij is lang weggeweest. Ik ren snel naar de winkel toe. En zie dat het inderdaad Luke is.

'Luke!'
'Heey Sophie.'
Ik ren op hem af en knuffel hem.

'Waar ben je geweest?'
'Gewoon bij Isis. Waarom?'
'Oh gewoon ik was bang dat er iets gebeurd was.'

'Nee joh.' Zegt hij met zijn hoofdschuddend.
'Jullie moeten me nooit meer zo laten schrikken. Echt ik was doodsbang!'

'Ik vond het wel grappig' zegt hij lachend.
'Oh, dus je vond het ook grappig toen ik in het ziekenhuis terecht kwam!' Schreeuw ik. Het was niet mijn bedoeling om zo te reageren.

Maar ik ben vroeger zo veel gepest dat het er gewoon uitfloepte.
Ik zag Luke schrikken.

'Sorry, dat had er niet zo uit moeten komen.' Zeg ik zacht.
Ik kijk naar beneden naar mijn voeten.

'Het geeft niet. Ik doe dat ook weleens.
Dan komen er herinneringen op en schreeuw je het er zo in een keer uit.'
Zegt hij met een mondhoek omhoog.

'Bedankt.' Zeg ik en ik knuffel hem nog een keer.

Jodie is ondertussen naar achter gelopen. Dat is zo fijn aan haar. Als er iets privés gebeurd en ze weet dat ze dit niet hoeft te weten is ze weg.

'Wat wilt u hebben meneer.' Zeg ik en ik loop naar de toonbank toe.
'Ik wil graag de zuurste snoepjes die je hebt.' 'Oke komt eraan.'

Ik pak de snoepjes en geef ze aan Luke.
'Dat is dan 5 euro.'
'Alsjeblieft.' Zegt hij. Terwijl hij een beetje aan het klungelen is met zijn portemonnee.

                      ~~~~~~~~~~~

'Doeg. Ik zie je wel weer.'
'Doei!' Schreeuwt Luke nog na.
Ik ben hem buiten aan het uitzwaaien.

We hebben wat bij gepraat en snoep gegeten. Ik vond het fijn om even met iemand te praten die hetzelfde heeft doorgemaakt als mij.

Ik loop weer terug naar binnen.
'Bedankt.' Zeg ik tegen Jodie.
'Voor wat?' Vraagt ze.
'Voor het weglopen toen ik en Luke aan het praten waren.'
'Ag joh, als het iets is dat ik niet moet weten....' 'Dan loop ik weg.' Maak ik haar zin af.

     

Oehhhh cliffhanger. Eindelijk gebeurt er wat. Echt ik heb zo hard moeten nadenken dat ik een paar dagen niet heb geüpload. Sorry daarvoor. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. En ja .
Doegggggggggg xxxxxx❤️🍉🌹💋✨🌈