Love, lost and run

Hoofdstuk 11

Waarom ik?

Nog steeds zit ik in die kamer. Ondertussen zijn mijn ogen een beetje gewend geraakt aan het donker. In de kamer staat een bureau, een kast, een bed en er ligt een matras op de grond.

Ik loop langzaam naar het matras toe.
Door dat huilen, schreeuwen en slaan tegen de muren en deur, ben ik aardig moe geworden. Ik ga liggen en langzaam maar zeker val ik in slaap.

                      ~~~~~~~~

'Hallo meisje, kun je me misschien helpen met inladen?' 'Ja hoor, geen probleem.'
Ik help de jongen mee inladen als ik ineens een duw vanachter krijg en met een smak in het busje terecht kom.

'Auw!' Schreeuw ik. 'Niet zo jammeren meisje. Het kan altijd erger.' Toen de jongen dat zei pakte hij mij vast en duwde me tegen de zijkant van het busje aan.

'Heey laat me los!' Schreeuw ik.
'Niet tegenwerken dan doet het alleen maar meer pijn.' Ik kijk verschrikt naar hem.
'Wat ga je doen?' Vraag ik met een kleine, onzekere, maar vooral bange stem. 'Daar kom je snel genoeg achter.' Zegt hij met een gemene stem.

Hij ritst mijn jas open en scheurt mijn shirt open. 'Heb je die bh speciaal voor mij aangedaan. Ah wat lief van je.'
Hij kust me in mijn nek langzaam naar beneden. Bij de rand van mijn broek stopt hij.
'Deze moet ook uit, konijntje.' Daar is het woordje.

'Nee, ga van me af. Ga weg viezerik!' Ik schreeuw zo hard als ik kan. En gelukkig worden de deuren van het busje met een hoge snelheid geopend.

Een aantal jongens staan in de deuropening. 'Godverdomme, ze is van mij!' 'Ik ben van niemand!' Schreeuw ik hard terug. Een van de jongens trekt Mike van me af. Tussendoor heeft hij zijn naam verteld. Maar op een vieze manier.

'Kom.' Een jongen geeft mij mijn jas. Ik neem hem aan en kijk hem aan. Hij heeft bruin haar en blauwe ogen.
'Mijn naam is Brandon.' Zegt hij.
 
                    ~~~~~~~~

Ik schrik wakker. Ik heb Brandon al eerder ontmoet. What the fuck?! Maar wat doet hij hier bij Mike als hij mij gered heeft van die viezerik.

Ik hap naar adem. De nachtmerrie was van toen Mike mij bijna verkracht had. Ik beleefde het opnieuw. Alles. Ik beleefde alles opnieuw.

'Gaat het?' Ik kijk verschrikt opzij. Het is Brandon. Ik stap snel uit bed. Wacht uit bed? Ik lag toch op een matras?
'Ik heb je hierheen gedragen. Dit ligt comfortabeler.' Hij moet mijn vragende blik hebben gezien dat hij dit zei.

Ik stap uit bed en kijk Brandon een beetje bang aan. Wat als hij me alleen kwam helpen om daarna met mij verder te gaan. Bij de gedachte moet ik al rillen.

'Hey, wat is er?' Hij kijkt me vragend aan. Ik zeg niks, maar ren zo snel naar de badkamer als ik kan. Ik doe de deur op slot. En zak naar beneden.

'Hè, kom daar uit!' Schreeuwt Brandon boos. Ik antwoord niet maar begin keihard te huilen.

De deur gaat open en ik val bijna achterover. Maar gelukkig leunde ik niet helemaal tegen de deur aan ik klem mijn armen om mijn knieën en blijf zitten. Niet meer huilend. Maar bang. Bang wat hij met mij gaat doen.

'Wat is er?' Vraagt hij. Ik antwoord weer niet. 'Geef antwoord!' Schreeuwt hij. Geschrokken draai ik me om en schreeuw. 'JIJ, jij hebt mij gered van Mike en nu ben je bij hem. Wat wil je? Verdergaan waar hij gebleven is?' Ik schrik door mijn reactie.

'Was jij dat?' Vraagt hij op een rustige toon. 'Ja dat was ik.' Zeg ik hem niet aankijkend. Hij komt op me af en tilt me op zijn schouder. 'Hè laat me los! Brandon laat me los!'

'Mike!' Roept Brandon. 'Nee alsjeblieft. Nee.' Zeg ik. 'Ja Brandon, wat is er?' Zegt Mike. 'Is dit het meisje waar je het over had.' 'Waarom?' Mike kijkt Brandon vragend aan.

'Ze zei: wil je verder gaan waar Mike gebleven is.' 'Oh ja, dat moeten we nog afmaken, konijntje.'

'Nee, alsjeblieft. Nee ik wil het niet!' Brandon loopt naar de kamer waar ik lag en Mike komt achter ons aan, want ja ik lig nog steeds op Brandon zijn schouder.
Als we in de kamer zijn zet Brandon mij op de grond en sluit de deur. Met Mike buiten de deur.
'Brandon doe die deur nu open!' Roept hij bevelend.

'Het spijt me wat er gebeurd is, maar ik Ehm wij redde je omdat hij afgesproken had dat hij het niet meer ging doen.' Ik kijk Brandon met een verbaasde blik aan. De tranen stapelen zich al op achter in mijn ogen als ik er aan denk.

'Je hebt geluk gehad. Hij heeft heel veel meisjes verkracht.' En dat was het. Het moment dat ik het niet meer kon houden. Het kwam eruit. De tranen rolden/ over mijn wangen.

Brandon komt voor me zitten en kijkt me met zijn blauwe ogen aan.
'Het spijt me van wat er gebeurd is. Hij zei dat hij zou stoppen, maar dat deed hij dus niet.' Hij kijkt me lief aan met zijn mooie, blauwe ogen. Wacht wat?!

Nee dat was ik niet aan het denken. Dat is niet waar. Maar ze zijn wel mooi. Nee. Ik wuif de gedachte weg.

'Het is niet jouw schuld. Ik had beter moeten opletten. Maar mag ik je een vraag stellen?' 'Ja natuurlijk.' Zegt hij met een lieve glimlach. Oke dit wordt echt eng.

'Waarom ben je bij Mike?'