Love, lost and run

Hoofdstuk 12

'Waarom ben je bij Mike?
                  ~~~~~~~~~~

'Dat is niet belangrijk.' Zegt hij met een boos, droevige blik. 'Maar ik mocht je een vraag stellen.' 'Dat hoef je niet te weten!' Roept hij tegen me en slaat met zijn vuist tegen de muur boven mij. Ik kijk hem bang aan. Alles wat ik net zag is weg. De lieve blik in zijn ogen is veranderd in een duistere blik vol haat en afschuw.
Hij kijkt me aan en ik zie de schrik in zijn ogen staan. 'Sorry Sophie.' Ik zeg niks maar blijf hem aanstaren. Brandon kijkt me liefelijk aan.
'BRANDOOOOOOOON!' Mike's stem galmt door de gang en door de kamer. Ik schrik op en verstop me achter het bed.
'Ja Mike. Wat is er?' Hoor ik Brandon zeggen. 'Waar is ze?!' Vraagt Mike sissend aan Brandon. 'Wie bedoel je?' Vraagt hij. 'Oh dat weet je heel goed.' 'Ehm ik ken veel meisjes dus ik denk dat je het me moet vertellen.' 'Ohhhhhh ik bedoel Sophie, lul!' 'Oh nee die heb ik niet gezien. Ik was ook al naar haar op zoek.' 'Je liegt dat je barst. Aan de kant.' Zegt Mike geïrriteerd. Ik word bang wat als hij mij vind. Dan is mijn leven voorbij dan dan.......
'Aaaahhhhhh!' Hoor ik Mike schreeuwen. 'Sophie kom maar tevoorschijn.' Zegt Brandon. Ik kom langzaam overeind en zie Mike levenloos op de grond liggen. 'W..wat heb je gedaan.' 'Wat ik moest doen.' Zegt hij heldhaftig. Ik schiet in de lach om zijn gezicht. 'Waarom lach je?' 'Jouw gezicht is geniaal.' 'Ah weet ik toch.' Hij loopt dichter naar me toe en duwt me tegen de muur aan. Het is raar maar ik vind het niet zo erg.
'Ik had dit al veel eerder moeten doen.' Zegt hij en hij kijkt me liefdevol aan. 'Doe het dan.' Zeg ik. Hij twijfelt geen moment en drukt zijn lippen op de mijnen. Mijn armen liggen rond zijn nek en zijn handen liggen op mijn heupen. Een ontploffing van vlinders zitten in mijn buik.
'Sophie?' 'Ja' zeg ik nadat hij gestopt is met mij te kussen. 'Ik wil het je nu wel vertellen.' 'Heel graag.'