Love, lost and run

Hoofdstuk 14

'Wat gaan we nog allemaal meemaken?'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik hoor gestommel op de gang. Inmiddels zijn we al een dag verder. De andere jongens hebben ons nog niet gevonden en gelukkig maar, want dat zou ik niet aankunnen.

'Alles opnieuw meemaken.' Bij die gedachte begint mijn hele lijf te rillen.

Ook hebben we de politie gebeld, ze zeiden dat we vandaag naar het bureau gebracht worden. Ik ben hiervoor, raar genoeg, enthousiast. Maar dat komt omdat ik graag Forensisch Onderzoeker wil worden (als je niet weet wat dit is zoek het op google op is echt een geweldig beroep). Maar ook kijk ik er tegenaan. Ik zal hier namelijk alles opnieuw moeten vertellen. Van het begin tot het eind.

Met mijn zij gaat het goed. Hij geneest mooi en ik heb er niet zo heel veel last meer van. En ja dat was het eigenlijk wel voor nu.

"Sophie kom je!" roept Brandon. "ja, kom eraan!" roep ik terug. Oke, Sophie niet bang worden nu deze mensen kunnen je helpen. langzaam loop ik de trap af. Daar staan ze. Jack en Brandon. Ex en vriendje.

Toch wel raar dat je vrienden kan zijn met je ex. Ik had altijd gedacht dat je nooit meer met diegene zou kunnen praten omdat hij je zoveel pijn had gedaan. maar weer even terug naar het traplopen, want anders flikker je dadelijk Sophie.

"De auto staat klaar!" roept iemand vanaf buiten. Ik kijk met zo'n debiel vragend gezicht naar Brandon. "De politie heeft een busje gestuurd." zegt Brandon. "Blijkbaar hebben ze vaker last van Mike." zegt Jack. "Toen jij hun gebeld had, heb ik tegen ze gezegd wie je bedoelde. De vrouw aan de telefoon zei dat ze auto's zouden sturen." ik kijk hem aan. "Oke, bedankt."

Tijdje later in de politieauto.

"We worden gevolgd." fluistert de vrouwelijke agent. De mannelijk agent knikt. Ik kijk angstig achterom. Er rijdt een auto. Onbekend voor mij, maar niet voor de agenten.

De sirene gaat aan en er komen andere politie auto's bij ons rijden. De auto achter ons begint te versnellen en ik kruip tegen Branden aan die mij stevig vasthoudt. Ik kijk om me heen en zie jack naar iets in zijn zak grijpen. Een pistool, natuurlijk.

"Dit wordt een heftig ritje dus ik zal me maar voorstellen. Ik ben Liv en dit hier is Sam." ik kijk Liv aan. Ze lijkt van mijn leeftijd, denk ik. We nemen een scherpe bocht en jack vliegt tegen me aan. "au!" roep ik en grijp naar mijn zij. Het was maar een steekje voor de rest niets.

De auto achter ons versneld meer en meer. Totdat hij bijna tegen de bumper van de politieauto aanzit. ik kijk nog een keer achterom en nu zie ik het.

Mike....

Hij heeft me gevonden. De politieauto rijdt snel door het verkeer heen. Mike botst tegen de auto aan en we gaan vooruit en vooruit. Totdat de weg ophoudt en we door de berm rijden.

Er komt een vrachtwagen van links aanrijden, recht op de politieauto af. Ik zet me schrap voor de botsing. Maar dit gebeurt niet, in plaats van een botsing vliegt de auto over de kop de sloot in.

Ik realiseer me al snel hoe koud het water is en hoe ik niet kan ademen. De ruiten worden ingeslagen, maar meer krijg ik niet mee. Ik voel hoe mijn ogen langzaam wegzakken. Ik voel hoe het leven langzaam uit me vloeit. Is dit hoe het voelt. Doodgaan. Het licht.

Het koude gevoel verdwijnt en maakt plaats voor een aangenaam warm gevoel. Ik hoor stemmen.

"Sophie. Hey." ik open mijn ogen en kijk in blauwe ogen. Ik kijk omhoog en zie bruin haar.

Het is Brandon.

"Sophie?" "Mhm." mumpel ik praten is nog te moeilijk. "Gelukkig. Heel even dacht ik......" verder hoor ik het niet meer. Want ik zie Mike in een politieauto zitten. Zijn handen zijn geboeid. Liv komt naar ons toe lopen. "Hey, de dokters zijn er zo. Blijf nog maar even liggen. En bedankt voor het bellen. Nu zit Mike eindelijk vast. Ook zijn de jongens uit het huis opgepakt." Liv kijkt naar Brandon. Hij knikt.

"Brandon en Jack zullen ook mee moeten komen. Waarschijnlijk komen ze vrij, zo niet dan krijgen ze een taakstraf." ik kijk naar Brandon. Hij geeft me een scheef lachje. Ik geef hem een glimlachje terug.

We horen sirenes in de verte. Van het ene moment op het andere lig ik in de ambulance op weg naar het ziekenhuis en Brandon zit in een politieauto op weg naar het politiebureau.

Liv zit bij mij in de ambulance, met nog twee andere vrouwen/meiden. Ze lijken me jong. Iets ouder dan mij. "Dit is Jenna en dit is Farrah." stelt Liv voor. Ik geef ze een klein glimlachje en ze glimlachen terug.

Heey ja jow. BEDANKT VOOR DE 1k. Maar echt, dit had ik niet verwacht. maar ik ga de andere hoofdstukken herschrijven want ja cringe enzo. Maar joejoe.