Czwarta część opowieści pt. "I Hate You".
Stiles przez mrocznego ducha Nogitsune skrzywdził wiele osób. Nie może poradzić sobie z wyrzutami sumienia. Postanawia odizolować się od świata i resztę życia spędzić w zakładzie zamkniętym Echo House.
Nie w...
Wszedłem do komisariatu i poczułem błogą ulgę. Stałem się całością. A to wszystko za sprawą mojego sobowtóra stojącego przede mną. Spojrzałem mu w twarz. Miał duże, przepełnione brązem oczy. Moje oczy. - Oh Boże. Co za ulga. - powiedział. Ja też ją czułem. To tak jakbyś w końcu odnalazł swoją własną gwiazdę we wszechświecie. Nie zauważyłem kiedy z ust wypłynęły mi słowa. - Nawet nie wiesz jaka. - oznajmiłem i westchnąłem głęboko, delektując się tym uczuciem. - Em...to co jedziemy? - przerwała tą chwile Lydia. Ocknąłem sie na momencie, po czym podeszłem do niej i złożyłem na jej ustach mocnego całusa. - Przepraszam, że ostatnio cię zaniedbuje, ale postaram się to zmienić. - wyznałem. - Ależ Stiles. Ja to rozumiem. Tyle się ostatnio dzieje wokół nas, ale pamiętaj, że i tak cię kocham. Najbardziej na świecie. Nie wiedziałam, że kiedykolwiek będę się tak czuć jak teraz przy tobie. To uczucie mnie wypełnia. I mam ochotę wykrzyczeć całemu światu, że cię kocham. Bo taka jest prawda. - oznajmiła, patrząc mi się głęboko w oczy. Jej słowa sprawiły iż jeszcze bardziej ją pokochałem. - Lydio...mój aniele. Ja też cię kocham i nie wyobrażasz sobie jak bardzo. Wywołujesz we mnie tyle emocji naraz, że czasami zastanawiam się jak tyle uczuć może się we mnie mieścić. Kocham cię na wieczność i jeden dzień dłużej. - powiedziałem szczerze. Przytuliłem ją mocno do siebie. Chociaż wydaje mi się to niemożliwe to kocham ją z dnia na dzień coraz bardziej. Usłyszałem ciche pociąganie nosem. Myślałem, że to Lydia płacze...no cóż..myliłem się.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Em...Mike czy ty płaczesz? - zapytała Lydia. - Co? Nie...tylko...wzruszyłem się trochę...to co jedziemy? - zmienił szybko temat. - Ta...jedziemy. - odpowiedziałem ponuro. Wkurzała mnie jego obecność, a jednocześnie cieszyłem się że jest blisko. To takie skomplikowane!
* * *
Drogę do Dereka pokonaliśmy w ciszy i staliśmy już pod jego domem. To było ponure miejsce. Wyprane ze wszelkich miłych i pozytywnych uczuć. No cóż...pasuje do właściciela. W drzwiach przywitał nas Theo. - No siema! - puścił oczko Mikeowi. Myślałem, że wybuchne śmiechem, ale nagle pomyślałem, że to może być dobra chwila na zrobienie małego psikusa mojemu sobowtórowi. - Em..Lydio? Wejdź do środka, a ja porozmawiam chwile z Mikem. - poprosiłem. - No dobra. - odrzekła ucieszona pewnie sądząc, że chce zacieśniać z nim więzi czy coś w tym stylu. - Okej to my idziemy tylko pośpieszcie się. Zgoda Mikey? (czyt. Majkej). - zaśmiał się Theo. - Em...ta jasne. - speszył się. To było po prostu bombowe! Jakby Theo czytał mi w myślach co zamierzam zrobić! Chociaż dobrze wiedziałem, że gdyby wiedział co chcę powiedzieć Mikeowi to by się wkurzył. I właśnie to jest piękne. Jak sie dowie to pewnie mnie zabije, ale nie przepuszcze żadnej okazji by wyśmiać mojego sobowtóra. Nienawidzę go i chcę mu dopiec! - Więc? O czym chciałeś porozmawiać? - zapytał gdy zostaliśmy sami. - Wiesz...- westchnąłem - Chodzi o Theo. - wyjaśniłem przybierając poważny wyraz twarzy. - On naprawdę jest gejem i mu się bardzo podobasz. Powiedział mi to. - oznajmiłem. W tym momencie mine ma poprostu perfekcja! Idealna perfekcja! Będę się śmiał z tego latami! - Em...ale wiesz...hmmm...ja wyglądam tak jak ty to znaczy, że mu się też podobasz. - stwierdził. Nie no! Tego to się nie spodziewałem! Zarżył mnie! Dobry jest, nie ma co. - No tak, ale ja jestem zajęty, a ty...no wiesz...- zasugerowałem. - I czemu mi to mówisz? - spytał podejrzliwie. - Chciałem żebyś wiedział. - powiedziałem. - Fajnie...- załamał się - Co ja mam teraz zrobić? Dopiero co się urodziłem a już się dowiaduje, że kocha mnie gej a od czasu do czasu zmieniam się w jakiegoś morderce i zabijam ludzi! - wybuchł. - Witaj w moim świecie. - odparłem zadowolony i poklepałem go po ramieniu. Udało mi się. Był w rozsypce i cierpiał. I bardzo dobrze. Niech poczuje jak to jest. Weszłem do lokum Dereka. - Hej! - przywitał się Scott. Siedział na krześle na przeciwko Dereka. Ustałem obok przyjaciela. Lydia razem z Theo siedzieli w kącie, nie chcąc pewnie przeszkadzać w rozmowie. - Więc o co chodzi? - zapytałem zirytowanym głosem. - O niego. - Derek wskazał na Mikea. - A co ja znowu zrobiłem?! - wykrzyczał. - Mike? Co się stało? Czemu jesteś taki wściekły? - dziwiła się Lydia. - To nic. - westchnął. - Dość tego! - zagrzmiał Derek. Szczerze? Przeraziłem się! - Albo będziecie traktować siebie jak bracia albo to się źle dla was skończy! Ja nie zamierzam was niańczyć jak Scott! Nie chcę aby więcej ludzi zginęło i jeśli jedynym sposobem na to jest pogodzenie was ze sobą to kurwa to zrobię! I to zaraz! - krzyczał Derek. - Nienawidzę go! Okej?! - wybuchłem mimo strachu. Chciałem wyjść stamtąd. Ruszyłem do drzwi, ale zatrzymała mnie ręka Dereka (zdj.wyżej). - Jeszcze nie skończyłem do cholery, więc kurwa siadaj na dupie albo cię usadzę sam! - wydarł się na mnie. - Wow! Od kiedy ty jesteś taki groźny?! Zapomniałeś już jak płakałeś w Meksyku?! - zapytałem wkurzony. - Nie o tym mówimy, więc się zamknij! Ty! - wskazał na Mikea - Masz traktować Stilesa jak brata i nie odchodzić od niego nawet na sekundę, bo inaczej urwe mu łep i ty również zginiesz! Rozumiesz?! - wykrzyczał. - T-tak. - wyjąkał. - A ty! - spojrzał na mnie - Masz zrobić to samo i traktować Mikea z szacunkiem, dobrocią i tą całą cholerną miłością! - nakazał. - Urwij mi już lepiej ten łep. - przyznałem. - Wiem, że nie boisz się śmierci, Stiles. Dlatego gdy zobaczę iż nie stosujesz się do moich próśb to twój jeep będzie miał mały wypadek. - zagroził. Oblał mnie zimny dreszcz. - Nie odważysz się! Mojego auta w to nie mięszaj! - oznajmiłem. - Ta kupa złomu jest dla ciebie ważna tak samo jak Lydia. Jej nie mogę skrzywdzić, ale twój jeep...hmmm..zrobię z niego origami. - powiedział spokojnie, a co gorsze szczerze. Przełknąłem głośno śline. - Scott? Zrób coś. - poprosiłem przyjaciela. - Nie mogę Stili. Musisz w końcu zaakceptować Mikea. - powiedział. - Fajnie! Dzięki! - uniosłem się. - Idźcie już i pamiętaj Stiles, zobaczę że coś jest nie tak to możesz pożegnać się ze swoim złomiakiem. - spojrzał na mnie groźnie. - Ależ oczywiście. - powiedziałem z sarkazmem.
* * *
- Tato?! - zawołałem na cały dom. - Stiles? Co się tak drzesz? Przed chwilą wróciłem z pracy. - powiadomił. - Derek groził mi i mojemu jeepowi! Trzeba go zamknąć za kratami! - wybuchłem. - Zapomniałeś chyba dodać, że groził też mi. - przypomiał o swojej obecności Mike. - Stiles...- westchnął ciężko szeryf - Wyobrażasz sobie wilkołaka za kratami? I to w dodatku Dereka? - zapytał. - Ale...- zacząłem. - Ja wiem o wszystkim. I zgadzam się z Derekiem. Musicie się zaakceptować. I koniec dyskusji, idę spać. - oznajmił i nas zostawił. - Fajnie...- pokręciłem głową. Odwróciłem się do Mikea. - Chodź do pokoju. Pogadamy czy coś. - zaproponowałem niepewnie. Uśmiechnął się lekko i skinął głową na potwierdzenie. Mam nadzieję, że nie będę żałował tej rozmowy.
